‘mama, mama, kijk’ hoor ik als ik nog half in slaap ben en echt nog wakker moet worden. Ik zie dat het mijn jongste dochter is die iets in haar hand heeft. Wat is het? Oh, nu zie ik het goed. Het is een mooie foto van haar zelf samen met vriendinnetjes uit haar klas. De foto is gemaakt tijdens een kinderfeestje.
De dag ervoor hadden we samen ook al foto’s gekeken. Rond de verjaardagen van de kids kijken we vaak samen naar de babyfoto’s en de foto’s van de afgelopen jaren. Wat kan ik daar van genieten om samen foto’s te kijken. ‘mama, kijk, baby’. Heerlijk om haar enthousiaste reacties te horen en zien bij het bekijken van de foto’s.
Al moet ik eerlijk zeggen dat bij het bekijken van haar babyfoto’s, er ook wel weer tegenstrijdige gevoelens naar boven komen. Aan de ene kant de blijdschap en aan de andere kant de onzekerheid. De kraamtijd van onze jongste dochter was namelijk niet helemaal zoals ik had gehoopt. Na een snelle bevalling en een uur heerlijk genieten van onze jongste spruit, kwam daar ineens vanuit het niets de vraag van de verloskundige: ‘zien jullie iets?’
En ja, dan zal er wel ‘iets’ zijn. Ik zag het niet, ik zag alleen ons mooie meisje. Met dat ik de vraag hoorde dacht ik ook direct wat dat ‘iets’ ook zal zijn, ze hoort bij ons en ik zal haar beschermen en geven wat ze nodig heeft. Ze is ons mooie dametje!
Nu lees ik vanmorgen in de krant, dat dat ‘iets’ een ernstige afwijking is. Ja, een uur na de bevalling kregen we te horen dat onze jongste dochter het syndroom van down heeft. Maar een ernstige afwijking? Nee absoluut niet. Een verrijking van mijn leven als moeder en van ons gezin. Wat heb ik in de afgelopen 6 jaren veel van haar geleerd en elke dag leer ik nog van haar. Hoe zij weet te leven in het nu, te genieten en haar emoties er gewoon laat zijn. Puur en echt. Daar kan ik echt een voorbeeld aan nemen.
6 jaren geleden op 1 april werd onze mooie jongste dochter geboren, en nee dat is geen grapje. Wat helaas ook geen grap is, is dat de NIPT test vanaf 1 april wordt aangeboden aan alle zwangere vrouwen in Nederland. Wat zal dit betekenen voor de toekomst van mijn dochter? Wat zal dit betekenen voor de mensen met het syndroom van down in Nederland? Hoe zal de informatie verstrekking zijn voor vrouwen die zwanger zijn van een kindje met het syndroom van down? Krijgen ze wel eerlijke informatie?
Het maakt me boos en verdrietig wanneer er over het syndroom van down gesproken wordt als een ernstige aandoening. Ik probeer dit los te laten en een voorbeeld te nemen aan mijn prachtige dochter.
Op zaterdag 1 april gaan wij genieten van een prachtige, stralende, glunderende jarige dochter. We staan dankbaar stil bij de afgelopen 6 jaren en genieten van deze mooie dag!
Wat kan ik toch heerlijk genieten van onze dames. Ik voel me echt bevoorrecht dat ik nu meer tijd heb om door te brengen met onze kids. Heerlijk die momenten als ze uit school komen en ze hun verhalen vertellen over wat ze op school hebben meegemaakt. De ‘gewone’ dingen, daar kan ik al erg van genieten.
