Hou jij van puzzelen? En nee, dan bedoel ik geen Zweedse kruiswoordraadsel, doorloper of Sudoku. Nee, dan bedoel ik een legpuzzel. Zelf ben ik niet zo van het puzzelen. Waarschijnlijk heeft dit met mijn ongeduld te maken, of heb ik het gewoon niet in me. Ach ieder zijn ding, toch?

Sinds kort bespreek ik met een aantal vrouwen het bijbelstudieboekje ‘Jij bent waardevol’ van Carianne Ros. Het hoofdstuk dat aan de beurt is heeft als titel: de puzzelstukken van je leven. Mooi om te lezen: ‘Als je bewust op zoek gaat naar de verschillende puzzelstukken in je leven en tijd neemt om stil te staan en terug te kijken – zowel op de keuzes die je zelf hebt gemaakt als op alles wat God je gegeven heeft – zal God je waardevolle inzichten geven.’ Bewust op zoek gaan naar de verschillende puzzelstukken in mijn leven. Wat mij daarbij helpt is om de fotoboeken er bij te pakken en foto’s te gaan kijken.  Mooi om zo terug te kijken, maar ook confronterend soms. Wel bijzonder ook om terug te kijken op de keuzes die ik heb gemaakt. De ene keer was het een keuze die ik echt zelf had gemaakt, een andere keer was het meer een keuze omdat anderen zeiden dat het goed bij mij zou passen. Dan lees in het boek van Carianne Ros, de opdracht: ‘maak een mooie puzzel en stel je daarbij voor dat dit jouw leven is. Hoe voelt het om je eigen ‘levenspuzzel’ in elkaar te leggen? Ok. Ik een legpuzzel maken? Waar liggen die eigenlijk? Ineens krijg ik een idee. Zelf ben ik dan misschien niet zo van de puzzels, maar mijn oudste dochter wel. Daarom vraag ik aan mijn oudste dochter of ze samen met mij een puzzel wil maken.                               ‘Wat? 500 stukjes?’                                          ‘Is niet zo moeilijk hoor mam, ik heb hem al een keer met pap gemaakt’.                               ‘ok, laten we maar beginnen dan, zal ik de kantjes uitzoeken?‘                                             Bij een puzzel begin ik meestal met de kantjes, in mijn ogen het makkelijkste deel van de puzzel en dan heb je direct een kader. Ik ben best trots als we de rand van de puzzel af hebben, maar nu gaat het echte werk beginnen: de midden stukjes. Mijn ongeduld begint om de hoek te kijken. Het puzzelstukje moet in een keer passen, of anders pak ik een ander stukje. Bij sommige stukjes ben ik er van overtuigd dat die ergens hoort, en blijf ik het maar proberen.  Tijdens het puzzelen probeer ik na te gaan wat dit met mij doet om zo mijn eigen ‘levenspuzzel’ neer te leggen. Donkere puzzelstukjes van verdriet, onzekerheid,  me niet gezien voelen, grijze puzzelstukjes van teleurstelling, onrust, mezelf voelen falen passeren de revue. Gelukkig zijn er ook puzzelstukjes met vrolijke kleuren van blijdschap, dankbaarheid, tevredenheid, rust en balans. Wat ik bij een legpuzzel wel prettig vind is dat je het totaalplaatje ziet hoe het moet worden, helaas gaat dit niet op voor mijn ‘levenspuzzel’, misschien maar goed ook.