vandaag
ben ik
om 20 uur,
2 minuten
stil.
Stil
gedenken,
stilstaan.
Stil,
voor wat
anderen
hebben gedaan.
Stil,
zij
leverden
strijd.
Stil
voor mijn
en jouw
Vrijheid.
Stil
beseffen:
vrijheid
geeft verantwoordelijkheid.
waardevolle momenten
waardevol leermoment tijdens het ophangen van de slingers
Afgelopen zaterdag vierden we de verjaardag van onze jongste dochter. Normaal gesproken vind ik het helemaal leuk om de avond er voor de woonkamer te versieren en alles klaar te zetten. Deze keer ging het even anders…
Ik was moe en voelde m’n spieren. De fysiotherapeut had die middag een poging gewaagd om mijn nek- en schouderspieren losser te maken en dat ging met aardig grof geweld. Als je dan iets hoog moet op hangen, dan voelt dat niet erg prettig voor je schouders.
Toch begin ik vol goede moed met het op hangen van de slingers. Ik begin met een slinger met de letters party. Ik leg de slinger op de vloer en lees: ytrap.. hmm.. niet zo handig een slinger in spiegel beeld. Ineens heb ik een ingeving: misschien maar voor het raam op hangen? En daar loop ik met mijn slingertje naar het raam. Ik hang de slinger op. Weer lees ik de letters: ytrap. Blijkbaar is toch niet zo’n goede ingeving. Moet ik echt de letters er allemaal af halen en weer opnieuw aan de slinger doen? Daar heb ik nu geen zin in. Ik begin maar met een andere slinger. Ik wil de slinger ophangen, maar de slinger is net niet lang genoeg. Ik trek daarom een klein beetje aan de slinger. Met dat ik er aan trek hoor ik ineens achter me een mega kabaal. Wat is er gebeurd? Ik draai me om en zie iets op de grond liggen….
Dit is echt de druppel. Ik stop er mee! Het lukt me allemaal niet. Ik gooi de slinger op de grond en ren stampvoetend de trap op. Ik vecht tegen mijn tranen, want wie gaat er nu huilen als het niet lukt om een slinger op te hangen? Ik win het gevecht niet. De tranen van frustatie en vermoeidheid biggelen uiteindelijk over mijn wangen. Gedachten die door me heen gaan zijn: ‘wat ben ik een mislukkeling, het lukt me niet eens om normaal een slinger op te hangen!’
Mijn oudste dochter ziet dat ik moet huilen en geeft me een knuffel. Lief dat ze dat doet. Maar toch, juist daardoor voel ik me nog meer falen. Als moeder zou ik toch haar toch moeten troosten als zij huilt, maar niet andersom? En zeker niet om zo’n stomme slinger.
Ik loop naar mijn kamer en ga achter mijn bureau zitten. Ik pak een pen en begin te schrijven..:
‘Ik voel me falen, vooral als moeder. Ik wil dit niet aan mijn dochter laten zien. Wat ben ik toch…’ ik stop met schrijven en vanuit mijn ooghoeken lees ik de woorden: toestemming… falen.. lief.. Ik draai mijn hoofd verder naar rechts en lees:
Oh ja, ik heb aan het begin van de online cursus Imperfect Onderweg, mezelf toestemming gegeven om lief te zijn voor mezelf en mezelf niet zo te veroordelen. Dat is me vanavond niet echt gelukt. Ik veroordeel mezelf omdat ik ga huilen om een slinger. Ik veroordeel mezelf omdat ik huil waar mijn oudste dochter bij is. De veroordelende woorden naar mezelf, mag ik veranderen in liefdevolle en opbouwende woorden. Mijn gedachten: ‘duh, wie gaat er nu janken als het niet lukt om een slinger niet op te hangen en wie gaat er nu janken waar je dochter bij is?‘, mag ik veranderen in: ‘wat vervelend dat het niet lukt om de slinger op te hangen, vervelend ook dat je moe bent en eigenlijk geen energie hebt om de slingers op te hangen. Vervelend ook dat je je voelt falen dat je dochter ziet dat je huilt. Maar je bent ook maar een mens, en dat mag ze best wel zien hoor. Je bent niet perfect, maar dat is niemand.‘ Ik merk dat de liefdevolle en opbouwende woorden me helpen om weer rustiger te worden en ik niet zo blijf hangen in mijn gevoel van falen.
Ja, ik ben imperfect. Maar in mijn imperfectie mag ik er zijn. Juist op de momenten dat ik mij erg imperfect voel, van die momenten kan ik het meeste leren. Imperfecte momenten veranderen zo in waardevolle leermomenten.
Als mijn tranen weer zijn gedroogd, en ik me weer rustig voel, loop ik naar beneden. Ik zie dat ik de k3 slinger ook verkeerd heb opgehangen. Nu kan ik er om lachen en voel ik me niet falen. Rustig begin ik vervolgens met het weer opnieuw ophangen van de slingers. Ik begin met een slinger die niet verkeerd opgehangen kan worden, omdat er geen letters op staan. Als deze hangt, waag ik me ook weer aan de k3 slinger. Tot slot lukt het me zelfs om zonder frustratie de letters van de party slinger op de goede volgorde te leggen en op te hangen.
Uiteindelijk ben ik best trots op het resultaat:
Misschien deze keer wel meer dan anders, omdat ik het uiteindelijk toch rustig heb kunnen afmaken. Het was een leerzame avond. Ik mag echt leren niet zo kritisch te zijn naar mezelf. En volgend jaar laat ik misschien de slingers gewoon hangen, ook al staat er dan ytrap en 3k en hangen ze dan niet perfect. Om zo te leren dat niet alles perfect hoeft te zijn, maar dat was voor dit jaar nog iets te hoog gegrepen voor deze perfectionistische mama.
geen ernstige aandoening, maar een verrijking
‘mama, mama, kijk’ hoor ik als ik nog half in slaap ben en echt nog wakker moet worden. Ik zie dat het mijn jongste dochter is die iets in haar hand heeft. Wat is het? Oh, nu zie ik het goed. Het is een mooie foto van haar zelf samen met vriendinnetjes uit haar klas. De foto is gemaakt tijdens een kinderfeestje.
De dag ervoor hadden we samen ook al foto’s gekeken. Rond de verjaardagen van de kids kijken we vaak samen naar de babyfoto’s en de foto’s van de afgelopen jaren. Wat kan ik daar van genieten om samen foto’s te kijken. ‘mama, kijk, baby’. Heerlijk om haar enthousiaste reacties te horen en zien bij het bekijken van de foto’s.
Al moet ik eerlijk zeggen dat bij het bekijken van haar babyfoto’s, er ook wel weer tegenstrijdige gevoelens naar boven komen. Aan de ene kant de blijdschap en aan de andere kant de onzekerheid. De kraamtijd van onze jongste dochter was namelijk niet helemaal zoals ik had gehoopt. Na een snelle bevalling en een uur heerlijk genieten van onze jongste spruit, kwam daar ineens vanuit het niets de vraag van de verloskundige: ‘zien jullie iets?’
En ja, dan zal er wel ‘iets’ zijn. Ik zag het niet, ik zag alleen ons mooie meisje. Met dat ik de vraag hoorde dacht ik ook direct wat dat ‘iets’ ook zal zijn, ze hoort bij ons en ik zal haar beschermen en geven wat ze nodig heeft. Ze is ons mooie dametje!
Nu lees ik vanmorgen in de krant, dat dat ‘iets’ een ernstige afwijking is. Ja, een uur na de bevalling kregen we te horen dat onze jongste dochter het syndroom van down heeft. Maar een ernstige afwijking? Nee absoluut niet. Een verrijking van mijn leven als moeder en van ons gezin. Wat heb ik in de afgelopen 6 jaren veel van haar geleerd en elke dag leer ik nog van haar. Hoe zij weet te leven in het nu, te genieten en haar emoties er gewoon laat zijn. Puur en echt. Daar kan ik echt een voorbeeld aan nemen.
6 jaren geleden op 1 april werd onze mooie jongste dochter geboren, en nee dat is geen grapje. Wat helaas ook geen grap is, is dat de NIPT test vanaf 1 april wordt aangeboden aan alle zwangere vrouwen in Nederland. Wat zal dit betekenen voor de toekomst van mijn dochter? Wat zal dit betekenen voor de mensen met het syndroom van down in Nederland? Hoe zal de informatie verstrekking zijn voor vrouwen die zwanger zijn van een kindje met het syndroom van down? Krijgen ze wel eerlijke informatie?
Het maakt me boos en verdrietig wanneer er over het syndroom van down gesproken wordt als een ernstige aandoening. Ik probeer dit los te laten en een voorbeeld te nemen aan mijn prachtige dochter.
Op zaterdag 1 april gaan wij genieten van een prachtige, stralende, glunderende jarige dochter. We staan dankbaar stil bij de afgelopen 6 jaren en genieten van deze mooie dag!
weet je wel hoeveel Ik van je hou
“Weet je wel hoeveel ik van je hou? Zoveel hou ik van jou!” Heerlijk om dat tegen mijn dochters te zeggen of het liedje van Carin van Essen te zingen voordat onze meiden gaan slapen. Bij het zoveel hou ik van jou, doe ik dan mijn armen zo wijd mogelijk open, net zoals Hazeltje doet in het boekje ‘zoveel hou ik van jou’. Heerlijk om dan mijn meiden te zien stralen wanneer ik dat voor ze zing, of wanneer we dat samen zingen. Dat is echt genieten.
Wanneer zeg jij tegen je kind: ik hou van jou? Vind je het moeilijk om dat te zeggen, of gaat dat vanzelf?
Naar mijn kinderen toe, kan ik het niet vaak genoeg zeggen, maar hoe is dat naar mezelf toe? Hoe is dit voor jou?
Als ik heel eerlijk ben, vind ik dat wel lastig om tegen mezelf te zeggen dat ik van mezelf houdt. Hoe mooi is het dan om me te laten vullen met Gods liefde. Een tijdje terug keek in de spiegel en spontaan kwam het lied “weet je wel hoeveel ik van je hou, zoveel hou ik van jou” naar boven. Dit zong ik niet voor mijn kinderen, maar het voelde alsof God dit tegen mij zei: besef je wel echt dat je Mijn geliefd kind bent, en dat ik echt van jou hou? Gewoon zoals je bent, helemaal met alles er op en er aan. Alles van jou! Ja, echt alles van jou. Ik heb jou gemaakt zoals je bent en ik heb een plan met jou. Al jouw talenten, maar ook de dingen die je moeilijk vind, je angst, je pijn, je kwetsbaarheid. Alles van jou mag er zijn, Mijn lieve kind.
Wauw, vlak voordat ik in de spiegel keek, voelde ik me nog onzeker en er niet zo toe doen. Ik dacht bij mezelf: ‘voor wie kan ik nu echt iets betekenen? voor wie kan ik het verschil maken? ik heb het gevoel dat ik zo vaak faal op verschillende vlakken!’
Ik laat de woorden van het lied echt tot me doordringen en hoor weer Zijn stem: ‘weet je wel hoeveel Ik van je hou? Je bent Mijn geliefde en waardevolle kind. Wat voel ik Zijn liefde weer door me heen stromen. Wat voel ik mij veilig dicht bij Hem. Zijn armen die Hij eerst wijd open spreidde, om daarmee aan te geven hoeveel Hij van me houdt en me daarna omsluit in een omhelzing. Ik mag dicht bij mijn Hemelse Vader zijn, in Zijn Vaderarmen.
Vind je het moeilijk om te geloven dat God zoveel van jou houdt en dat Hij zo dicht bij jou wil zijn? Dan wil ik voor je bidden, dat je Zijn liefde mag gaan ervaren, want echt God houdt heel veel van jou. Hij zegt niet voor niets in zijn Woord:
Ik heb je bij je je naam geroepen, je bent van Mij! Je bent waardevol in Mijn ogen. Je bent Mijn geliefd kind.
Ieder leven is waardevol
Vandaag zijn de tweede kamer verkiezingen. Ga jij ook stemmen vandaag? En weet je al op welke partij? Wat vind jij dan belangrijk? Waarom kies jij voor een bepaalde partij?
Voor mij is het belangrijk dat ik stem op een partij die staat voor het leven, en waarbij ieder leven waardevol is.
Als ik denk aan het aantal abortussen in Nederland, dan raakt me dit. Zeker als ik terugkijk naar het moment waarop ons zoontje is geboren, hij is gestorven nadat hij 15 weken in mijn baarmoeder heeft geleefd. Het moment dat ik hem voor het eerst zag vergeet ik nooit. Ik voelde me echt de trotse moeder, ook al wist ik dat ik weer afscheid moest nemen. Ik heb echt een uur naar hem gekeken en hem bewondert hoe mooi hij was, alles zat er al op en aan. Vooral zijn handjes en voetjes, zijn vingertjes en teentjes, daar kon ik echt heel lang naar kijken. Als ik dan denk dat deze kleine kinderen niet worden gezien als leven, dan raakt dit me. Ook zij hebben het recht om beschermd te worden. Ik wil iemand die een abortus pleegt niet veroordelen, het lijkt me echt een moeilijke of bijna onmenselijke keuze. Ik kan mezelf alleen niet voorstellen dat je je het leven van je kindje bewust beëindigd.
Als je er dan voor kiest om het leven van je kindje te beëindigen, omdat je kindje het syndroom van down heeft, dan raakt me dat helemaal. Als ik kijk naar mijn jongste dochter met het syndroom van down, die alweer bijna 6 jaar is, dan kan ik me niet voorstellen dat zij er niet zou zijn. En nee, het is niet altijd makkelijk. Toch zou ik haar voor geen goud kunnen missen. Ze is echt ons zonnestraaltje in huis, zij heeft me geleerd om te leven in het nu en te genieten. Juist in de moeilijke periode rondom het overlijden van ons zoontje, wist zij me haarfijn aan te voelen en me echt weer op te vrolijken.
Daarom kies ik voor een partij die opkomt voor ieder leven, ook het ongeboren leven.
Nogmaals ik wil niemand veroordelen, het lijkt me namelijk een onmenselijke keuze als je staat voor de keuze of je wel of niet kiest voor abortus. Ik hoop wel dat er steeds betere voorlichting komt voor vrouwen die zwanger zijn van een kindje met het syndroom van down, tot slot daarom een gedichtje gericht aan hen, geschreven vanuit een kindje met het syndroom van down.
Lieve mama, ben ik anders dan je had gehoopt?
Lieve mama, ga je nu ook doen, wat je doet als je iets koopt?
Lieve mama, weet je nu niet goed?
Lieve mama, wat je doen moet?
Lieve mama, zeg je nu: het is niet goed
Lieve mama, en dat ik daarom maar weg moet?
Nee toch mama? Hopelijk heeft u moed.
Nee toch mama? Zodat u mij niet wegdoet.
Nee toch mama? Ik ben toch geen ding, ik ben leven
Nee toch mama? Ik kan u heel veel geven!
Echt waar mama, ik kan u echt leren genieten gaan.
Echt waar mama, zodat u meer in balans in het leven zult staan.
Echt waar mama, ik zal u laten zien waar het echt om gaat in het leven.
Echt waar mama, dat is namelijk liefde en echt om elkaar geven.
Echt waar mama, ik ben puur en oprecht.
Echt waar mama, met mij leef je het leven echt.
genieten van en met mijn dochters
Wat kan ik toch heerlijk genieten van onze dames. Ik voel me echt bevoorrecht dat ik nu meer tijd heb om door te brengen met onze kids. Heerlijk die momenten als ze uit school komen en ze hun verhalen vertellen over wat ze op school hebben meegemaakt. De ‘gewone’ dingen, daar kan ik al erg van genieten.
Een tijdje terug ging ik samen met mijn dochters naar de fysiotherapeut, mijn oudste dochter klaagde al een tijdje over pijn in haar rechtervoet en daarom gingen we voor haar naar de fysiotherapeut. Over het algemeen hebben we vaak afspraken voor mijn jongste dochter, maar deze keer dus voor mijn oudste dochter. Wat kan ik dan genieten als ik in de wachtkamer zit en de dames heerlijk zie spelen. We worden geroepen door de fysiotherapeut en mijn oudste dochter mag gaan liggen op de behandeltafel. Mijn jongste dochter vind het wel interessant en staat er bij te kijken. Maar al snel vind ze het wel goed, en weet je wat ze gaat doen? Ze gaat uitgebreid staan dansen en zingen in de behandelkamer bij de fysiotherapeut! Het is toch ook net een balzaal? Heerlijk, dat pure en ongedwongene, zo heerlijk genieten. Puur genieten! Als de fysiotherapeut dit ziet zegt ze tegen mijn oudste dochter: ‘je hebt wel een vrolijk zusje, of niet?’. Mijn dochter reageert daar bijdehand op met de woorden: ‘zeker, maar ze is echt niet altijd vrolijk hoor, ze kan ook heel irritant zijn’. Heerlijk toch zo’n bijdehand en eerlijk antwoord?
Een ander genietmoment is op een dinsdagochtend vlak voordat ik mijn dochters naar school moet brengen. Ik zeg tegen mijn jongste dochter: ‘leg je knuffels maar neer en zeg maar tegen je knuffel: ‘ga maar lekker slapen, dan kom ik vanmiddag weer met je spelen’. Waarop zij reageert: ‘ikke ook sapen’. ‘Nee, dat kan toch niet? Lois moet naar school, weet je wat, je kunt achterop op de fiets wel even slapen’. En met een grote glimlach loopt madam mee naar de fiets, terwijl ze normaal er nog wel eens een handje van heeft om snel een andere kant op te lopen. Als ik haar achterop de fiets zet, knijpt ze haar ogen stijf dicht: ‘ikke sapen’.
Halverwege de fietstocht naar school hoor ik ineens een luide schreeuw en oergeluiden achter mij: ‘oe, oe,oe”, waarop ik reageer met: he ik hoor een indiaan. Lois reageert lachend op mijn woorden met: “kaar met sapen, ikke wakker”. Heerlijk toch? Ja, daar kan ik wel van genieten.
Ook haar oudste zus geniet van haar. En ja, ze zijn ook gewoon zussen en ze zitten elkaar ook geregeld in de haren of maken ruzie, maar dat hoort er ook gewoon bij. Maar datgene wat ik van haar heb geleerd, ga ik nu ook maar proberen toe te passen: leven in het NU en genieten van de ‘gewone’ dingen en momenten, die niet gewoon, maar waardevol zijn! Niet te ver voor uit kijken, maar genieten.
Genieten van en samen met mijn mooie dochters!
biddag: mag ik voor jou bidden?
Vandaag is het biddag. Wat voelt het fijn wanneer een ander tegen me zegt: ‘ik zal voor je bidden’. In de afgelopen periode heb ik dit vaak gehoord. Wat gaat er kracht uit van gebed. Het kan zo helend en helpend werken. God helpt me en geeft mij mensen om mij heen om voor me te bidden, wanneer het mezelf niet lukt. Naast kracht gaat er ook rust uit van gebed. Ik heb echt ervaren in de afgelopen tijd dat wanneer je zelf bidt of een ander voor je bidt, dat je dan rust mag ervaren.
Om te vragen of iemand voor me wil bidden, betekent wel dat ik me eerst kwetsbaar mag opstellen. Dit lukt me de ene keer beter dan de andere keer.
Omdat ik dankbaar ben voor de mensen die in de afgelopen tijd voor mij en ons gezin gebeden hebben, en omdat ik geïnspireerd ben door de blog ‘hoe kan ik voor je bidden’ geschreven door Marina de Haan, wil ik vandaag ook graag voor jou bidden. Heb jij een specifiek gebedspunt? dan kun je dit mailen naar: waardevolenuniek@gmail.com of via facebook een prive berichtje naar mij sturen. Ik zal dan voor jou bidden.
Hoe is dit voor jou? Vind jij het moeilijk om aan te geven waar een ander voor jou voor kan bidden? of te vragen of een ander voor jou wil bidden?
Zelf merk ik vaak wanneer ik in kwetsbaarheid vraag om voor mij te bidden, dat een ander zich dan ook sneller kwetsbaar op stelt en vervolgens ook gebedspunten aandraagt om voor te bidden. Mooi om zo samen met en voor elkaar te bidden. Als afsluiting van deze blog een gedicht over bidden.
Wil jij voor me bidden gaan?
Zodat ik me niet meer zo alleen voel staan.
Door gebed ontvang je kracht,
omdat je het dan van Hem verwacht:
Heer, ik bid tot U
wilt U naar me luisteren nu?
Ik leg mijn leven in Uw handen Heer,
En verlang steeds meer
om dicht bij U te zijn,
want daar is het leven fijn.
Dan zijn Uw armen om mij heen
en voel ik mij niet meer alleen.
In kwetsbaarheid samen bidden gaan,
zodat je met je angst en pijn
niet meer alleen hoeft te staan:
Heer, dit bidden wij,
maak ons echt vrij.
Om samen in vrijmoedigheid
En in alle kwetsbaarheid
Steeds vaker en meer
Samen in gebed naar U te gaan Heer!
emoties uiten in muziek
De afgelopen periode ben ik vaak achter de piano gekropen. Heerlijk lekker van me af spelen. Mijn emoties lekker laten gaan en gewoon spelen wat er in me op komt. Achter de piano ontstaan vaak ook de gedichten die ik schrijf.
Zo ook het volgende lied die ik schreef op de wijs van: ik ben veilig in Jezus armen.
Oh Noah,
oh Noah,
ik mis je,
ik mis je
mijn kleine vent.
Oh Noah
Oh Noah
Ik mis je
Ik had zo graag
willen zien hoe jij bent.
Toch mag
ik troost ervaren
door te weten
waar jij nu bent.
Jij bent veilig in Jezus armen
Veilig ben jij bij Hem
Jij bent veilig in Jezus armen
Er is nergens een plek
waar je zo veilig bent.
Dit lied zong ik vlak nadat we hem begraven hadden, maar ook wanneer ik aan hem denk en me verdrietig voel.
De ene keer zing ik de tekst hardop mee en een andere keer speel ik alleen de melodie op de piano en denk ik de tekst er in gedachten bij. Dit laatste doe ik vooral als de meiden ook thuis zijn. Dan hoeven zij niet te horen wat mama zingt, maar kan ik zelf wel even mijn emoties kwijt. Dit werkt voor mij echt helend. Door mijn verdriet te uiten in muziek ervaar ik echt daarna rust. Door die rust kan ik er dan ook weer voor de meiden zijn en dat voelt goed. Ik merk namelijk dat ik het soms wel lastig vind als ik verdrietig ben waar onze dochters bij zijn. Toch probeer ik dat er wel te laten zijn en dan heerlijk met ze te knuffelen, maar echt alleen als ze daar uit zichzelf mee komen.
Heerlijk ook om samen met mijn oudste dochter te zingen. Favoriet zijn op moment wel de liederen: ‘veilig in Jezus armen‘ en Ik zal er zijn van Sela.
Ik ben dankbaar dat er muziek is waar ik naar kan luisteren en waar troost van uit gaat, maar ook dat ik mijn eigen emoties kan uiten door het maken van muziek. Een mooi nummer dat ik tot slot dan ook graag met jullie wil delen is hello, goodbye van M.W. Smith
samen zijn in je verdriet
Wat fijn dat we in de afgelopen week zoveel meelevende en bemoedigende woorden hebben mogen horen en lezen. Fijn om zo te mogen ervaren, dat je niet alleen staat in je verdriet. Al moet ik eerlijk zeggen dat ik zelf wel de neiging heb om me af te sluiten voor anderen, juist in mijn verdriet.
Wat werkt het helend, wanneer je samen bidt, samen huilt en een bemoedigende knuffel mag ontvangen.
Lieve bemoedigende woorden en het horen van de oprechte geïnteresseerde vraag: hoe is het nu met je? maakte dat ik in de afgelopen dagen regelmatig volschoot. Op sommige momenten was dat niet altijd handig, wanneer ik mijn jongste dochter bijvoorbeeld net naar de klas bracht. Toch voelde het wel goed, dat die vraag wel gesteld werd. Ik merk dat ik dan de neiging heb om mijn verdriet weg te stoppen. Een ander moment was het moment dat mijn oudste dochter thuis was van school. Ook richting haar probeer ik me groot te houden en niet te veel op te gaan in mijn verdriet. Juist als ik er tegen vecht, worden mijn emoties heftiger. En ik weet dat ze ook mag zien, dat ik verdrietig ben. Het is juist de uitdaging om mijn verdriet er te laten zijn, waardoor het niet onnodig groot wordt en ik er in verdrink.
Nadat ik een lief berichtje las, schoot ik dan ook even vol en liet ik mijn verdriet zien aan mijn dochter. Op het moment dat ik nog zat te huilen op de bank, hoorde ik allemaal potloodkrassen. Ze was druk bezig met het maken van een mooie tekening:
Zo mooi, dat ze juist een regenboog voor me tekent. Een teken van hoop en trouw. Door de tekening van mijn dochter word ik weer op God gewezen. Hij is bij me in mijn en ons verdriet. Echt een waardevol geniet moment, om naar aanleiding van haar tekening dan ook samen het lied van Sela te zingen:
Een boog in de wolken
Als teken van trouw
Staat boven mijn leven
Zegt Ik ben bij jou
In tijden van vreugde,
Maar ook van verdriet
Ben ik bij U veilig
U die mij ziet.
Nadat we dat samen hadden gezongen, merkte ik echt dat ik weer rustig was en me dichtbij God voelde. We hebben dan ook heerlijk geknuffeld. Het voelde zo goed om het verdriet er gewoon te laten zijn, maar daarna ook weer extra te genieten van mijn oudste dochter. Er echt voor haar te kunnen zijn, ook in haar verdriet en vragen.
Zo bijzonder ook om te merken hoe zij met het verlies bezig is, vragen die ze me stelt zijn: hoe kan het eigenlijk dat ik en Lois er wel zijn, maar de andere kinderen bij de Heere God zijn? Als Jezus straks terug komt, dan hebben we een heel groot gezin! Heerlijk dat kinderlijk vertrouwen en uitzien naar Jezus terugkomst.
Mijn verdriet en het verdriet van mijn kinderen mag er zijn, juist door het samen te delen, maakt dat we dichterbij elkaar komen. Samen zijn. Samen in je verdriet.
Je mag in je verdriet naar God, maar zeker ook naar de mensen om je heen. Fijn dat God mensen geeft om je verdriet mee te delen en zo je verdriet er te laten zijn.
waardevolle beelden en een waardevol gesprek
“vanavond heb ik echt een hele spannende afspraak, ik zie er zo tegen op, gelukkig dat we vandaag een cursus hebben, dan heb ik genoeg afleiding”, vertel ik tegen mijn collega, wanneer we in de trein zitten op weg naar een cursus.
Eindelijk is de dag voorbij en ga ik samen met mijn man naar de afspraak. Ik ben nog steeds heel erg gespannen en zenuwachtig. We nemen plaats in de wachtkamer. Na een kwartiertje wachten, hoor ik mijn naam roepen en mogen we eindelijk naar binnen. Er wordt aan mij gevraagd: ‘gaat het goed?’. Ik reageer vol emotie, de spanning is van mijn gezicht af te lezen: ‘nou ja wat is goed, ik ben echt een brok onrust, ik ben echt zo zenuwachtig, ik ben zo onzeker en tegelijkertijd: ik ben zo benieuwd. ‘Ga dan maar gelijk liggen, dan kijken we gelijk even’. En daar lig ik dan op de stoel.. Er wordt een warme gel over mijn buik gesmeerd…Eerst zien we niets, en ik word steeds zenuwachtiger, maar dan ineens…
‘Zie je dat? Die bewegende beelden?’ Ja, wauw, ik ben er weer helemaal stil van: een kloppend hartje. Het begint nu eindelijk steeds meer tot me door te dringen: “Ja, ik ben zwanger!! Ja, ik ben echt zwanger!!” Ik pak dankbaar de hand van mijn man en wil van alles zeggen, maar er komt geen geluid uit mijn mond. In gedachten zeg ik voor mijn gevoel wel 1000 keer: Dank U Heer!
Daar waar ik het de afgelopen weken nog heel vaak weg wilde dringen en er niet aan wilde denken, omdat ik bang was dat het weer mis zou gaan. Voel ik me nu vooral dankbaar voor het nieuwe leven in mij en het hartje dat ik zie kloppen van ons kindje.
Met een brede glimlach op mijn gezicht ga ik in gesprek met de verloskundige. We krijgen allemaal vragen over erfelijke ziektes, maar ook komt het gesprek op onze jongste dochter met het syndroom van down. Wat hebben we het getroffen met de verloskundige. Het was dezelfde verloskundige die ook bij ons langskwam vlak na de bevalling van onze jongste dochter. Zij kwam toen met een mooi boek de upside van down en de bemoedigende woorden: “ik weet dat ze bij jullie echt welkom is en met jullie liefde voor haar zit het wel goed, echt het komt allemaal goed”. Zo fijn die bemoedigende woorden, op een moment dat je je zelf erg onzeker voelt. Bijzonder om dan nu ook weer haar te hebben gesproken. Mooi hoe zij ook vertelt over haar eigen ervaring met iemand met het syndroom van down in haar omgeving. Maar ook de zorgen die zij zich maakt over de medische wereld en het screenen op het syndroom van down. Ze vertelde nog een mooie reactie van een moeder toen ze het hadden over prenatale screening onder andere op het syndroom van down: “maar daar kan het kind toch niets aan doen?” Dat vond ik echt zo mooi! Ja, dat deed me heel goed, om juist ook met de verloskundige te kunnen praten over onze jongste dochter.
Wat was het een waardevol gesprek, en wat waren het hele waardevolle beelden die we hebben gezien! Ik ben dan ook dankbaar voor de waardevolle beelden van het nieuwe leven dat in mij groeit en het waardevolle gesprek over dat ieder kind uniek is en er recht op heeft om er te mogen zijn.
- « Previous Page
- 1
- 2
- 3
- 4
- …
- 6
- Next Page »