Een paar weken terug was ik sinds lange tijd samen met onze jongste dochter weer eens in de kerk. Toen we in de hal van de kerk kwamen, bleef ze dichtbij me, ik moest haar zelfs oppakken. Ze wilde dichtbij me zijn, alle prikkels werden haar te veel. Ze klampte zich echt helemaal aan me vast en wilde me niet loslaten. Ze hield me zo stevig vast, dat het bijna beklemmend en benauwend was.
En toch, dat voelde goed, ik mocht er voor haar zijn. Gewoon zijn. Dat was genoeg. Ineens moest ik denken aan dat beeld, dat zij me echt helemaal aan mij vastklampte. Het werd haar allemaal even te veel en het enige wat ze kon doen was zich aan mij vastklampen. Ik vond het heerlijk om er op dat moment er voor haar te kunnen zijn en gewoon door er te zijn iets voor haar te kunnen betekenen.
Ik denk dat we zo ook naar God toe mogen gaan. Wanneer we onzeker zijn, ons kwetsbaar voelen mogen en alles op ons afkomt en we de dingen niet meer overzien mogen we ons vastklampen aan Hem. Hij wil er voor ons zijn. We mogen als het ware bij Hem op schoot zitten. En dat voelt zo goed, als ik dat weer besef. Ik hoef de dingen waar ik tegen op zie of die ik spannend vind, niet zelf te doen. Hij gaat met me mee; Hij geeft me kracht. Het binnenkomen van die prikkels waardoor Lois zich aan me vastklampte, herken ik ook bij mezelf. Soms kunnen dingen ineens heel erg binnenkomen. Zo ook ineens in een volle hal van de kerk. Wat is het dan beklemmend en benauwend, al die mensen om me heen en al die geluiden en prikkels.
Dan zou ik het liefst alleen willen zijn. Nee, niet helemaal alleen. Dichtbij Hem, bij Hem op schoot kruipen, me vastklampen aan Hem. Omdat ik steeds weer mag ervaren, bij Hem mag ik er zijn, mag alles van mezelf er zijn. Hij veroordeelt me niet. Daar waar ik mezelf soms zo vaak veroordeel. Wanneer ik weer eens te veel met mezelf bezig ben en te veel gericht ben op mijn eigen dingen. Wanneer het me niet lukt om naar de kerk te gaan, omdat alles zo op me afkomt. Alle drukte, de mensen, de prikkels.
Een tijdje terug las ik op de website van DNA coaching een mooi stukje over hoog sensitiviteit:
Hoog Sensitiviteit wordt vaak als een handicap of gebrek ervaren. Als een ‘opgave’ in plaats van een ‘gave’. Hoe komt dat? Dat komt doordat een HSP geen natuurlijk ingebouwd filter heeft, die alleen de mooie ervaringen toegang geeft in de juiste dosering. Hoe fijn zou het zijn als dat wel zo was! Maar helaas. De werkelijkheid is dat iedere prikkel, prettig of onprettig, direct keihard binnenkomt en ook nog eens op een diep niveau wordt verwerkt. Zo kan een scherp prikkend kaartje in een kledingstuk al tijdelijk het gevoel geven van ‘de hel op aarde’. Denk ook aan harde schelle geluiden, stank, heftige emoties als woede en schuld en het gevoel van onrecht. Niemand vind dit prettig en leuk, maar bij een HSP komen deze dingen extra hard en diep binnen en duurt het daarom ook extra lang om hiervan te herstellen.
Ik heb mijn hoog gevoeligheid ook lang als negatief ervaren. Wat voelde ik me vaak een huilebalk, als ik snel werd geraakt door muziek, door mooie woorden, door de mooie natuur. Of op momenten dat ik veel mensen om me heen heb, maar niet echt contact heb met een ander. Wat kan ik dan moe worden van alleen even vijf minuten ergens staan wachten met veel prikkels om me heen. Ja, daarvan moet ik dan echt even bijkomen. Doordat ik dit niet van mezelf accepteerde en mezelf een aansteller vond en mezelf veroordeelde, werden de emoties heftiger, waardoor ik het vaak niet onder controle had. Ik wilde niet dat anderen dit zagen en daardoor trok ik me terug en ging het liefst zo min mogelijk naar buiten.
Maar sinds mijn coachingsgesprekken van de afgelopen jaren en de cursus groundwork, heb ik mogen ervaren: alles van mij mag er zijn, ook mijn hoog gevoeligheid. Daar waar ik eerder mezelf veroordeelde, omdat ik zo snel ging “janken”; ben ik Hem nu dankbaar dat Hij mij een talent van gevoeligheid heeft gegeven.
Ik heb geleerd om mijn gedachten om te vormen, van HSP: wat moet ik daar mee? denk ik nu: HSP, ik ben ok!
Door mijn gevoeligheid, weet ik emoties van mezelf en de ander goed aan te voelen. Het helpt mij om er over te schrijven en kwetsbaar te durven zijn. Dat is iets dat ik steeds meer ben gaan beschouwen als een talent. Ja, heel mooi hoe Alice van DNA coaching dit beschrijft in haar blog: “van opgave naar overgave”
Hoog Sensitiviteit is een gave. Het is je als HSP-er namelijk ‘gegeven’ om meer waar te nemen dan gemiddeld en alle mooie dingen van het leven extra intens en diep te ervaren. Door deze ervaringen ook zelf mede te creëren en te delen, wordt een Hoog Sensitief Persoon over het algemeen als creatief, liefdevol en enthousiast ervaren. Hoog Sensitieve Personen zijn vaak ware levenskunstenaars.
Herken jij ook kenmerken van een Hoog Sensitief Persoon? Hoe is dit voor jou?
Of herken jij iets bij je kinderen?
En ja, ik weet iedereen is uniek. Dus bij iedereen zal het zich weer op een andere manier uiten. Maar het kan soms wel helpen om bepaalde tips te krijgen hoe je om kunt gaan met het verwerken van prikkels. Hoe je kunt leren om voor jezelf te kiezen. Je bent dan niet egoïstisch, maar het helpt je juist om goed in balans te zijn en te blijven en er daardoor meer voor je omgeving kunt zijn.
En tot slot wil ik je meegeven:
Je bent waardevol!
Alles van jou mag er ZIJN!
Je bent Zijn waardevolle en unieke kind!
