Als er een voor jou
waardevol persoon is overleden,
dan denk je vaak terug
aan het verleden.
Aan de hand van foto’s
en andere waardevolle dingen,
of door het ophalen
van herinneringen.
Er komt een lach
op je gezicht
als je je op die
mooie momenten richt.
Je waant je weer
terug in het verleden.
Ineens ben je weer
in het heden.
Er welt een traan in je op,
je hebt verdriet,
hij is er echt niet.
Je ervaart gemis,
omdat hij niet meer bij je is.
Voorbij het verleden
in het heden
mag je uitkijken
naar de toekomst
waar we eeuwig
op Hem mogen lijken.
Zonder verdriet en gemis
omdat iedereen weer dichtbij is.
Ook nu al
zijn Zijn handen om je heen.
In je pijn en verdriet,
laat Hij je nooit alleen.
Hij leidt je veilig
in Zijn hand
naar het eeuwig
Vaderland.
Bovenstaand gedicht schreef ik afgelopen weekend nadat we het bericht kregen dat de opa van mijn man is overleden.
Mijn oprecht medeleven met dit verlies; maar wat prachtig een prachtig gedicht is dit.
Zo waar, zo herkenbaar.
Dank je wel Rita!