Wat voel ik mij soms falen naar mijn kinderen toe. Wat ben ik vaak met mezelf bezig. En te weinig echt op hen gericht. Geef ik hen wat ik zelf gemist heb, of geef ik hen wat zij zelf nodig hebben? Ik zou zo graag de perfecte moeder willen zijn. Maar juist in mijn perfectionisme schiet ik dan weer te kort, omdat ik hen dan niet de aandacht geef die zij nodig hebben.
Ik zeg wel tegen ze: je mag zijn zoals je bent, maar laat ik dat ook echt merken?
En accepteer ik ze zoals ze zijn, of wil ik ze toch graag veranderen?
Mooi om dan laatst tijdens een kerkdienst te mogen horen: kijk je met Gods ogen of met je eigen ogen naar je kinderen?
Zijn jouw handen als van God?
Is jouw stem als Gods stem?
Zijn jouw ogen als Gods ogen?
Kijk eens naar jouw handen. Zijn dit zegenende handen?
Luister eens naar je stem. Zijn dit zegenende woorden?
En hoe is het met jouw ogen? Kijken jouw ogen liefde vol naar je kinderen?
Moet jouw kind ook bijzonder zijn of mag het gewoon zijn zoals het is? In Zijn ogen mag je kind zijn zoals het is, gewoon ZIJN. En elk kind heeft talenten.
En hoe is dat voor jou als ouder, moet je zelf ook bijzonder zijn?
Je bent Zijn geliefd kind. Ook als ouder mag je er gewoon zijn. Je mag ZIJN zoals je bent, met je eigen talent. En dan zal je niet perfect zijn, maar wel jezelf. Je mag zijn dan ook zijn zoals je bent, ook als ouder. Misschien wel juist als ouder. Laat maar zien aan je kind dat je niet perfect bent. Je mag elke keer weer opnieuw beginnen door Zijn liefde en zijn genade voor ons. Je mag in liefde voor je kinderen zorgen en er voor ze zijn. Niet in eigen kracht maar in Zijn kracht. Je mag door Zijn ogen naar je kinderen kijken.
Je mag steeds weer opnieuw ontdekken en luisteren naar Zijn stem:
Je bent Mijn geliefd kind!
Je bent waardevol voor Mij!
En wanneer je door Zijn ogen naar je kinderen kijkt mag je ontdekken wat hun talenten zijn.
Alle kinderen zijn waardevolle en geliefde kinderen, Zijn kinderen.
Heel mooi!
dank je wel Henriette!