blij dat ik glij..

Blij dat ik glij

Zaterdag 9 september was het eindelijk zover: de mudrace. Nou modder was er genoeg door al die regen. Vrijdagavond begon ik het toch wel een beetje spannend te vinden en dacht ik: ‘waarom heb ik me uperhaupt opgegeven’. Maar naarmate ik bezig ging met de voorbereidingen kreeg ik er steeds meer zin in. Zaterdagmorgen aan het einde van de morgen gingen we richting Nijmegen. Eenmaal op het terrein aangekomen en de gezellige muziek horend, mocht het voor mij wel gaan beginnen. Heerlijk om onze jongste dame, onze supporter, te zien dansen op de muziek. Super leuk om samen met onze oudste dochter al een beetje een warming up te doen. Na een aantal flinke regenbuien, mochten we eindelijk van start.

We begonnen met het hardop uitspreken samen met de andere deelnemers: it’s not a race, but a challenge’. De kinderen kregen een opdracht mee: ‘jullie moeten vooral je ouders helpen, en je moet het echt samen doen’. En ja, dat was ook echt zo. Direct aan het begin was er een muurtje waar je over heen moest en dat was me alleen niet gelukt. Gelukkig had ik een lieve man die me een handje hielp. Eenmaal de eerste obstakel te hebben gehad begonnen we met hardlopen. Nou ja, hardlopen, het was meer blij dat ik glij. Vooral op de stukken dat je naar beneden moest kon je beter op je billen gaan zitten en gewoon naar beneden glijden. Op sommige stukken heb ik dat dan ook maar gewoon gedaan.

Overal modder

Op een gegeven moment lag er zoveel modder, dat ik met mijn ene voet vast kwam te zitten en ik kreeg mijn schoen er niet meer uit. Daarom op een schoen verder gelopen, maar ook die bleef vastzitten. Mijn dochter en ik kwamen niet meer bij van het lachen, maar dat was niet heel bevorderlijk voor het rechtop blijven staan en ja hoor daar viel ik dan ook midden in de blubber. Ach, ik was toch al goed vies van de modder. Een beetje meer of minder maakt dan ook niet meer uit. Wel een uitdaging om weer overeind te komen als je uitglijdt en overal modder is. Gelukkig ook nu werd de voorhoede weer even de bezemwagen en trok mij en daarna ook mijn schoenen uit de modder. Na een paar meter zag ik een plas water waar ik mijn voeten een beetje in kon schoonmaken en heb ik mijn schoenen weer aangetrokken. Mijn sokken was ik inmiddels wel kwijtgeraakt, maar ach, dat zijn maar sokken. Gewoon weer door gaan.

Als je mij een half jaar geleden had gezegd dat ik hier aan mee zou doen, dan had ik echt gezegd: ‘no way, echt niet’. Ik heb het gewoon wel gedaan. Al merkte ik wel toen ik na afloop de foto’s en filmpjes zag dat ik dacht: heb ik dat echt gedaan? Je doet het ergens zo in een roes. Niet nadenken, maar gewoon gaan, en de knop omzetten, dat werkt op zo’n moment het beste. Tijdens het lopen hadden we de grootste lol en genoot ik er echt van om het samen met mijn dochter te doen. Heerlijk ook om haar zo te zien stralen. Zij deed het echt super goed, ook het hardlopen, terwijl ze dat normaal maar ‘stom’ vind. Ik ben dan ook super trots op onze oudste dame en dankbaar dat we samen met een deel van ons gezin hebben meegedaan aan de mudrace.