Dansende k3tjes
Deze maand is het een jaar geleden dat we afscheid moesten nemen van ons zoontje Noah. Wat was het een heftig jaar, maar zo fijn dat we elkaar als gezin konden steunen en wat kregen we bemoedigende woorden van de mensen om ons heen. Al blijven er periodes dat ik het er moeilijk mee heb en soms kan ik ineens weer zo verdrietig zijn. Dan mis ik ons kleine ventje zo. Wat kan ik me juist op zo’n moment optrekken aan mijn jongste dochter.
Het is een tijdje terug op een vrijdagmiddag, ik doe de voordeur open. ‘Mamaa’, schreeuwt mijn jongste dochter en ze komt op me afgerend met haar armen wijd. Ze drukt haar warme lijfje tegen me aan en rust met haar hoofdje tegen mijn borsten. Ik krijg een dikke plakkerige zoen op mijn lippen. Haar armpjes knellen om mijn nek. ‘Filmpje kijken, mam?’ vraagt onze dame aan me, en ze pakt mijn hand vast. ‘we gaan eerst nog iets samen drinken, daarna mag jij een filmpje kijken’ zo beantwoord ik haar vraag.
‘Ameka kijken?’
‘als we iets hebben gedronken, mag jij inderdaad een filmpje kijken van K3, nu gaan we eerst iets drinken, kom.’ Ik pak haar hand en samen begeven we ons naar de keukentafel. Nadat ze haar ranja heeft opgedronken zet ik het beloofde filmpje op. Ze trekt haar roze jurkje met witte stippen over haar hoofd en kijkt me vragend aan: ‘mama, dicht doen.’
‘Kom maar meisje, dan zal mama de rits van je jurkje dichtdoen.’ Ik heb de rits nog niet eens helemaal dicht gedaan of ze begint al te wiegen met haar heupjes en maakt draaiende bewegingen met haar armen en handen. Met een glimlach op mijn gezicht staar ik naar ons dansende K3 dametje. Weer pakt ze me bij de hand en samen dansen we als echte K3-tjes door de kamer.
Tijdens het dansen moet ik ineens aan Noah denken. In gedachten houd ik hem vast en danst hij met ons mee. Ik weet niet of hij K3 ook mooi zou hebben gevonden, maar als hij op zijn zussen zou hebben geleken, dan had hij het wel mooi gevonden om samen met mama en zijn grote zus als echte k3tjes te dansen.
Reageer