de modder van je leven in

De modder van je leven in

Wat was het gave ervaring om als gezin mee te doen aan de mudrace. Bij thuiskomst vond ik het alleen iets minder leuk. Ik was moe en zag een berg mega vieze was liggen. De criticus kwam dan ook gelijk weer om de hoek kijken: ‘wat is er nou zo lollig aan om door de modder te rennen en te glijden, waarom moest je als een kind zijn, moest je jezelf bewijzen ofzo?’

Ik merkte dat ik het niet leuk vond dat die de criticus dat zei, maar vanwege mijn vermoeidheid lukte het me niet om er tegen in te gaan. Er kwam weer een gevecht op gang waar ik nog vermoeider van werd. Wat baal ik dan van mezelf, heb je een leuke dag gehad komt die ‘stomme’ criticus weer met zijn oordeel om het te bederven. Al ben ik er zelf bij om het te laten bederven. Wat zijn die interne gevechten soms moeilijk.

de modder van je leven in

Dit doet me denken aan de preek die ik hoorde van Henk Stoorvogel op het moment dat ik me opgaf voor de mudrace. Ga de modder van je leven maar in, voorbij de vogelverschrikker. Wat is dat moeilijk om echt de modder van je leven in te gaan. Ik heb toch elke keer weer de neiging om er zo hard mogelijk bij weg te lopen. Ik wil niet naar mijn verdriet of naar mijn boosheid.

Ik heb nu ervaren dat hardlopen in de blubber niet zo snel gaat als dat je gewoon over asfalt hardloopt. Als je er een keer in zit, dan moet je het soms ook even laten gebeuren om daarna weer verder te komen. En soms moet je als je vastzit,  er ook echt even helemaal ingaan om daarna weer verder te komen.

liefdevol naar jezelf kijken

Als ik dan naar mezelf kijk en naar de criticus in mij, dan merk ik dat ik daar nog best wel een weg in te gaan heb. Wat veroordeel ik mijzelf nog vaak. Wat vind ik het soms moeilijk om met een liefdevolle blik, op een positieve manier mezelf aan te moedigen om weer door te gaan. Mijn valkuil is dat ik in de slachtoffer rol stap, dat is wat ik jarenlang gedaan heb.

Dat wil ik niet meer, maar wat is dat moeilijk om te doorbreken. En ja, ik weet het: de eerste stap is om het te zien en dat is al een heel belangrijke stap. Voor het perfectionistische en doelgerichte deel in mij is dat niet genoeg. Het gaat voor mij niet snel genoeg. Ik heb de neiging om het via de snelweg te willen doen, terwijl het soms beter is om dwars door de modder te gaan, ook al duurt dat langer.

Ja, ik mag leren om steeds weer opnieuw de modder in te gaan, om zo te leren over mezelf en er niet voor weg te lopen. En het mooie is, juist in de modder, is Hij dichtbij. Hij wil juist in de modder dichtbij zijn. Juist daar, in mijn zwakheid, geeft Hij mij kracht, geeft hij me weer nieuwe moed. Hij is bij me in mijn modder. Hij wil ook bij jou zijn, in jouw modder! De modder van je leven in, samen met Hem!