de uitdaging van een mama coach
‘Spring, spring, spring… goed zo! En nu weer terug: spring, spring, spring’.
Wat ben ik trots op onze jongste dame die op moment zulke mooie sprongen maakt op school, maar thuis ook. Wat word ik blij als ik tijdens een overleg op school rondkijk naar alle betrokkenen. Dankbaar voor het team mensen dat om haar heen staat en zo enthousiast is over de sprongen die ze maakt.
En toch..
Soms word ik er weer zo bij bepaald dat het bij haar anders gaat. Dan zou ik wel willen dat ze geen kleine sprongen maakt, maar mega grote sprongen. Dan word ik er zo moe van, wanneer ik haar iets wil leren en het niet zo snel gaat. Dan is mijn geduld gewoon even op.
coachen bij zelfredzaamheid
Op moment wil ik haar stimuleren in haar zelfredzaamheid. Ik betrap mij zelf er op dat ik haar te snel help, terwijl ze prima zelf dingen kan doen. Ik vind het dan makkelijker om het even snel zelf te doen, in plaats van het rustig in kleine stapjes uit te leggen, wat ze moet doen. Geduld is namelijk niet altijd mijn sterkste kant. Als ik dan aan later denk, dan vind ik het wel belangrijk dat ze wel zo zelfstandig mogelijk wordt. Ik weet ook wel dat ze het kan, maar ze is gewoon soms zo lekker makkelijk. Waarom moeilijk doen, als een ander het voor me doet?
Het is nog vroeg als ze me op vrijdagochtend wekt. Ik laat haar nog even lekker spelen, meestal gaat ze wel rustig een boekje lezen. Deze ochtend heeft ze andere plannen.. Als ik beneden kom zie ik een bananenschil op het aanrecht liggen die er de avond er voor nog niet lag. Ik loop naar de prullenbak om de bananenschil weg te gooi.
Ik kijk vervolgens naar de fruitschaal op zoek naar de andere bananen. Op het moment dat ik de prullenbak open doe, zie ik de andere bananenschillen daarin liggen.. Ook nu blijkt wel weer dat als die dame iets wil, ze echt wel zelfstandig dingen kan doen en ze geen hulp nodig heeft.
Dit stimuleert mij om met het zelf aankleden aan de slag te gaan. Al betekent dit, dat ik er s ochtends wel iets meer tijd voor moet uittrekken. Ik begin met de makkelijke dingen, het aantrekken van haar onderbroek en legging en korte broek. Dit kan ze al helemaal zelf, al moet ik wel steeds zeggen wat ze moet doen.
Ze doet het wel. De uitdaging is nu om het te blijven volhouden. Als beloning krijgt ze van mij een high five en klappen we samen. Heerlijk om haar stralende koppie te zien, wanneer ze iets zelf heeft gedaan.
Ze wil het dus wel, ze heeft alleen een beetje stimulans nodig. De uitdaging voor mij als mama coach is dan ook om het niet van haar over te nemen, maar haar geduldig stimuleren om het zelf te doen.
Herken jij jezelf in de rol van mama coach? Welke uitdaging ga jij aan als mama coach?
Reageer