een lach en een traan

Wat was het een heerlijk ontspannen vakantie in Denemarken. We hebben samen heel wat afgelachen. Dat was in het begin van de zomervakantie wel anders. Toen stond het nog in het teken van afscheid nemen en heb ik heel wat gehuild. Vooral rondom het moment dat ik ons kleintje had verloren en we het hadden begraven.

De avond dat we ons kleintje gingen begraven, was een verdrietig, maar ook mooi moment. De zon scheen tussen de bladeren van de bomen door. Een lied dat op dat moment in me naar boven kwam, was het lied: spoedig zullen wij jou zien en voor altijd bij elkaar zijn.  Thuis luisterden we naar het lied van Eline Bakker ’tot wij je zien’ en het opwekkingslied ’til mij op’. Vooral de woorden: ‘draag mij door het diepe water, waar ik zelf niet meer kan staan’ raakten me.

De weken voorafgaand aan onze vakantie naar Denemarken waren voor mij weken met een lach en een traan. De ene dag kwam er niets uit mij, huilde ik veel en staarde wat voor me uit of luisterde muziek. Een andere dag, genoot ik van onze prachtige dames en deed ik spelletjes met ze en hadden we samen plezier of gingen we als gezin samen op stap.

In de zomervakantie hebben de dames een aantal keer gelogeerd bij een van hun tantes of opa en oma. Op die dagen kon ik zelf opladen en ruimte geven aan mijn verdriet. Zo kon ik er weer meer voor ze zijn op de dagen dat ze thuis waren. Op de dagen dat ik alleen was en ruimte gaf aan mijn verdriet voelde alsof ik alleen door het diepe water ging, ik was echt heel verdrietig. Toch mocht ik wanneer ik ruimte gaf aan mijn verdriet, ook echt ervaren dat God me droeg. Juist op die momenten was Hij dicht bij me. Hij gaf me troost en nieuwe kracht, waardoor het me ook lukte om op andere momenten weer echt te genieten. Zo waardevol die momenten dicht bij onze Maker. De afgelopen vakantieweken, waren voor mij zo echt weken met een lach en een traan.