een spannende dag dankbaar afgesloten

‘Zie je dat? Een kloppend hartje, het kindje ligt nu nog te slapen, maar als je even wacht..’
‘Oh, wat kun je dat goed zien. Echt zo schattig, die kleine beentjes en armpjes,  dat handje ook zo voor het gezichtje, net alsof ons kleintje naar ons zwaait’.
Wat voel ik me gelukkig en dankbaar als ik verliefd naar de beelden van de tweede echo kijk.

Totdat..

De verloskundige wel heel vaak weer een bepaald deel van de echo laat zien en uiteindelijk zegt: ik vertrouw het toch niet helemaal. Ik zie vocht op een plek, waar het volgens mij niet hoort te zitten.

‘Nee he? Wat gaat er nu gebeuren? Waarom mag het niet gewoon goed zijn? Waarom na alle miskramen van de afgelopen jaren en na de bevalling van onze jongste dochter?’. Ik voel door de angst dat mijn keel wordt dichtgeknepen. Ik weet niets te zeggen.. mijn tranen zitten hoog, ik houd ze niet tegen en laat ze maar over mijn wangen stromen..

‘Ik ga een afspraak voor jullie regelen bij de gynaecoloog, zodat hij er ook goed naar kan kijken’

En daar lopen we weer verdrietig weg na een bezoek aan de verloskundige. Eenmaal thuis vraag ik aan mijn lieve vriendinnen en zussen of ze voor me willen bidden. Dit geeft me wel rust en kracht: ook nu is Hij erbij. Hij geeft me kracht. Mijn man zoekt op internet wat het kan zijn, zelf heb ik daar eerst nog geen behoefte aan.

Omdat we best even moeten wachten totdat we bij de gynaecoloog terecht kunnen en er verder niets uit mijn handen komt, ga ik zelf ook zoeken. Het eerste wat ik lees is: chromosomen afwijking.

En dan breek ik. Ik loop naar boven en laat me op mijn bed ploffen, mijn tranen blijven maar stromen.. ik bid: Heer help me, ook dit kindje is zo welkom, ook met een chromosomen afwijking, want ieder kind is waardevol. Wilt U mij de kracht geven om er ook voor dit kindje te zijn.

En toch Heer, ik had het juist zo mijn oudste dochter gegund om ook een broertje of zusje te krijgen, waar ze later niet voor hoeft te zorgen,  maar waar ze haar zorgen juist mee kan delen. Hoe vertel ik het aan haar dat ook dit kindje speciaal is?

En dan is het eindelijk zover en kunnen we terecht bij de gynaecoloog. Hij ziet de echo en zegt direct: ‘oh, maar er is niets aan de hand, ik snap dat de verloskundige misschien iets zag, maar nee hoe het er nu uit ziet is heel normaal voor deze zwangerschapsduur’

Wat voel ik me opgelucht. Opgelucht en dankbaar.

Ook al was een kindje met een chromosomen afwijking ook welkom, dankbaar dat het nu toe goed is.

Wat een spannende dag!

Als we weer thuis zijn uit het ziekenhuis zeg ik tegen onze dames: ‘kom eens bij mama’. Mama wil jullie wat vertellen: ‘zien jullie deze foto’s? Is dat van de buik van papa? ‘Nee tuurlijk niet, dat is van uw buik’. ‘Wat zie je op de foto’s?’ ‘Ik zie een babietje mama, maar leeft deze wel?’ vraagt mijn oudste dochter.
‘Ja meisje, dit kindje was echt heel bewegelijk en we hebben het hartje zien en horen kloppen’.

Spontaan geeft mijn jongste dochter me allemaal kusjes op mijn buik.

Mijn oudste dochter heeft even de tijd nodig om het te verwerken. Als ik haar naar bed breng, fluistert ze: ‘toen u zei, ik wil jullie iets vertellen, wist ik al wat u ging zeggen’. Ik kijk naar mijn mooie oudste dochter en zie haar met een brede glimlach in slaap vallen.

Ondanks dat het een spannende dag was, en ik me s middags echt bang en gebroken voelde, overheerst aan het einde van de dag een diep gevoel van dankbaarheid.