een waardevolle les van een dansende dochter

een dansende dochter

Met nog slaperige ogen, kijk ik naar mijn jongste dochter die door de kamer heen en weer rent en staat te springen. Wat is ze toch aan het doen? Ik begin ik al iets meer wakker te worden en zie iets dat lijkt op de gebaren die horen bij een liedje van Koos Konijn. Sinds de vakantie is onze dochter helemaal fan van Koos Konijn.

Als ze Koos Konijn voor de eerste keer ziet,  knijpt ze haar handjes helemaal samen. Ze vindt het spannend, maar ook heel erg leuk. Ze blijft maar naar Koos Konijn kijken en echt aandacht voor het dansen heeft ze bij het eerste liedje dan ook nog niet. Aan het einde van de week danst ze wel heerlijk mee. Ik ben dan ook super trots op haar. Heerlijk om haar zo tussen de andere kinderen te zien dansen. Ja, tussen de andere kinderen, zij hoort er ook gewoon bij.

Ineens wordt dit anders wanneer ik twee groepen kinderen gezellig samen in een grote kring zie dansen, zonder haar. Zij staat helemaal alleen te dansen. Ik heb moeite om een brok in mijn keel weg te slikken. ‘Zie je wel, ze hoort er niet bij, ze willen niet samen met haar dansen’. Ik voel me alleen in mijn verdriet als mama van onze mooie dame. Ik heb het gevoel dat ze mijn kind niet zien en daardoor voel ik mij als moeder ook niet gezien. Dat doet pijn. Ik wil niet toegeven aan deze negatieve gedachten, want ik wil blijven genieten van onze mooie dame. Gelukkig, na een paar keer goed slikken, heb ik mezelf weer redelijk onder controle.

Dan is de minidisco afgelopen. Ze geeft Koos Konijn een dikke knuffel en een high five. We lopen naar ons vakantiehuisje. Ze is nog lang niet uit gedanst en blijft ook in ons vakantiehuisje nog even door dansen. Als ze eindelijk klaar is met dansen breng ik haar naar bed. Ik geef haar een extra dikke knuffel en zeg tegen haar: ‘je bent mijn mooie meisje, jij mag zijn zoals je bent’.

waardevolle les van een dansende dochter

Zijn zoals je bent. Zij mag zichzelf zijn. Zij mag op haar manier dansen. Zij hoeft niet net als alle andere kinderen mee te dansen in de groep. Zij vond het prima om alleen te dansen. Ik koppelde er zelf negatieve gedachten aan. Ik had ook kunnen denken: ‘heerlijk dat zij zo lekker doet wat zij zelf wil en haar eigen ruimte in neemt’. Ik merk dat het vooral mijn eigen pijn is, dat ik me soms niet gezien voel. Ik mag van haar leren om gewoon mijn eigen ruimte in te nemen en de dingen op mijn manier te doen. Ik mag gewoon zijn zoals ik ben. Wauw, wat een waardevolle les van mijn dansende jongste dochter; je mag zijn zoals je bent.

Jij mag zijn zoals je bent. Je mag op jouw manier door het leven ‘dansen’. Jij mag jouw ruimte innemen. Jij mag op jouw plekje dansen.