De afgelopen periode ben ik vaak achter de piano gekropen. Heerlijk lekker van me af spelen. Mijn emoties lekker laten gaan en gewoon spelen wat er in me op komt. Achter de piano ontstaan vaak ook de gedichten die ik schrijf.
Zo ook het volgende lied die ik schreef op de wijs van: ik ben veilig in Jezus armen.
Oh Noah,
oh Noah,
ik mis je,
ik mis je
mijn kleine vent.
Oh Noah
Oh Noah
Ik mis je
Ik had zo graag
willen zien hoe jij bent.
Toch mag
ik troost ervaren
door te weten
waar jij nu bent.
Jij bent veilig in Jezus armen
Veilig ben jij bij Hem
Jij bent veilig in Jezus armen
Er is nergens een plek
waar je zo veilig bent.
Dit lied zong ik vlak nadat we hem begraven hadden, maar ook wanneer ik aan hem denk en me verdrietig voel.
De ene keer zing ik de tekst hardop mee en een andere keer speel ik alleen de melodie op de piano en denk ik de tekst er in gedachten bij. Dit laatste doe ik vooral als de meiden ook thuis zijn. Dan hoeven zij niet te horen wat mama zingt, maar kan ik zelf wel even mijn emoties kwijt. Dit werkt voor mij echt helend. Door mijn verdriet te uiten in muziek ervaar ik echt daarna rust. Door die rust kan ik er dan ook weer voor de meiden zijn en dat voelt goed. Ik merk namelijk dat ik het soms wel lastig vind als ik verdrietig ben waar onze dochters bij zijn. Toch probeer ik dat er wel te laten zijn en dan heerlijk met ze te knuffelen, maar echt alleen als ze daar uit zichzelf mee komen.
Heerlijk ook om samen met mijn oudste dochter te zingen. Favoriet zijn op moment wel de liederen: ‘veilig in Jezus armen‘ en Ik zal er zijn van Sela.
Ik ben dankbaar dat er muziek is waar ik naar kan luisteren en waar troost van uit gaat, maar ook dat ik mijn eigen emoties kan uiten door het maken van muziek. Een mooi nummer dat ik tot slot dan ook graag met jullie wil delen is hello, goodbye van M.W. Smith
Ook dit geeft je Vader nu aan je. Deze manier van uiten. Heel heel veel sterkte hoor.
Liefs, Ank Stevens.
Dank je wel Ank!
De song die ik net deelde is geschreven vanuit het perspectief van een doodgeboren kindje over hoe alles wat ze ooit gekend had liefde was en hoe de ouders van haar hielden, zonder ooit haar naam te weten. Heel ontroerend, de moeite waard om het te luisteren.