High tea en met onze oudste dochter

High tea en

Een tijdje terug had ik samen met mijn oudste dochter een meidenmiddag. We besluiten om te gaan voor een high tea bij ons thuis en zij mag daarbij een leuk spel bedenken. Als voorbereiding voor de high tea gaan we samen naar de winkel om allemaal lekkernijen te kopen. Voor haar spel heeft mijn oudste dochter ontbijtkoek nodig en koeken of cakejes. Ze maakt me wel nieuwsgierig.

Eenmaal thuis en het huis voor ons samen gaan we aan de slag. Ik kan er wel van genieten om al die lekkere chocolaatjes en koekjes mooi neer te leggen en er een mooi geheel van te maken. Al merk ik wel dat ik daar wel wat perfectionistisch in ben. Ik heb dan iets in mijn hoofd en dan moet het eigenlijk ook wel op die manier. In mijn perfectionisme geef ik een ander dan niet altijd de ruimte.

Nadat ik alles had klaargezet vraag ik dan ook: ‘wat vind je er van dat het allemaal precies moet zoals mama dat zegt?’. ‘Weet je mam, eigenlijk vind ik dat niet zo erg, als je me duidelijke opdrachten geeft waar ik je mee kan helpen, dan hoef ik mij niet te vervelen’. Tja, zo kun je het ook bekijken. Super leuk trouwens om zo met mijn oudste dochter uitgebreid aan tafel te zitten en gewoon heerlijk te kletsen over van alles en nog wat. Daaraan merk ik ook echt dat ze ouder wordt. Ineens schiet ze omhoog en zegt ze: ‘en nu is het tijd voor mijn spel’.

Spelletje

U hebt net de high tea klaar gezet, nu ga ik het spel klaarzetten en mag u mij helpen. Enthousiast als ik ben merk ik dat ik snel de neiging heb om met allemaal ideeën te komen, of het van haar over te nemen. Maar dat laat ze niet snel gebeuren: ‘je mag best tips geven mam, maar ik bepaal hoe we het gaan doen’. Zo, dat dat even duidelijk is. Ze zet alles klaar voor het spel en legt uit wat we gaan doen: ‘we gaan een toren maken van koeken en lekkere dingen, wie de hoogste heeft binnen vijf minuten, heeft gewonnen’. Ik pak mijn mobiel voor een stopwatch en we beginnen allebei met bouwen.

Aan de andere kant van de tafel hoor ik allemaal gekreun en gesteun. Volgens mij gaat het niet helemaal zoals ze had gehoopt. Zelf leg ik heel simpel alle koeken die ik heb plat op elkaar neer. Ik kijk naar rechts en zie een hele mooie constructie, maar vlak voordat de vijf minuten om zijn stort haar mooie bouwwerk in. Ze is gefrustreerd en boos dat haar toren in elkaar is gestort en niet zo is geworden zoals gehoopt, maar ook dat ik heb gewonnen met het door haar bedachte spel.

Ik merk dat ik dit eigenlijk wel lastig vind. Daarvoor was het nog zo gezellig, maar nu is die sfeer even niet zo leuk. Ik merk dat ik de neiging heb om haar gevoel geen ruimte te geven en zeg: ‘maar meid, je bent wel een doorzetter en je hebt een hele mooie toren gemaakt, die van mama is maar heel simpel’.

Geen preek, maar gewoon zijn

Dan denk ik aan een moment dat ik zelf gefrustreerd ben omdat iets niet gaat zoals gehoopt. Wat is het dan irritant om te horen: ‘maar je doet het heel goed’. Dat is misschien wel zo, maar dat komt op zo’n moment niet binnen. Ik besluit dan ook maar om er gewoon te zijn, haar emoties de ruimte te geven en verder niets meer te zeggen. Geen preek dus van dat je soms verliest of dat het niet altijd perfect hoeft, maar er gewoon zijn en emoties de ruimte geven.

Wanneer zij er aan toe is, komt ze vanzelf weer naar me toe. En ja hoor, na een paar minuten komt ze al weer naar me toe en krijg ik een dikke knuffel.