Sinds ruim een week weet ik nu dat ons kindje niet meer leeft. Al zit ons kindje nog wel in mijn buik. Wat vind ik het moeilijk om ons kindje los te laten. Loslaten. Overgeven. In Gods handen leggen. In Zijn Vaderarmen.
Wat een troostvolle gedachte dat ik mag weten dat ons kindje nu al bij God is. De afgelopen dagen heb ik daar vaak aan gedacht. Ik zag het beeld van Jezus met ons kindje en onze andere kinderen bij Hem op schoot. Een troostvolle gedachte. Ze leven, niet meer op aarde, maar wel bij God. Ze worden door Jezus geknuffeld. Ze mogen Gods Vaderarmen ook daadwerkelijk voelen.
Als ik daarover nadenk, dan word ik jaloers. Jaloers op God. Wat had ik graag ons kindje geknuffeld, getroost, vastgehouden, in slaap gezongen…
Al die dromen en verlangens die nu niet meer uitkomen mag ik ook bij God neerleggen. Zijn Vaderarmen waarmee Hij onze kinderen vasthoudt, daarmee houdt Hij ook mij vast. Mijn verdriet mag ik uithuilen in Zijn Vaderarmen.
Ondanks dat ik jaloers ben, ben ik ook dankbaar voor Zijn Vaderarmen om me heen.
Ik zie er tegen op om ons kindje daadwerkelijk te moeten loslaten, wanneer ik ga bevallen en het lichaampje uit mijn lichaam gaat. Ik weet niet hoe ik me moet voorbereiden op dat definitieve afscheid. Ook dan is het enige wat ik kan doen naar mijn Maker gaan, die ook ons kindje gemaakt heeft.
<
p style=”text-align: center;”>Zijn Vaderarmen
om me heen,
Hem vragen
om rust en kracht,
wanneer ik
op het afscheid wacht.
<
p style=”text-align: center;”>En als het afscheid
definitief is
En ik mijn kindje
zo heel erg mis.
Ook dan
mag ik bij Hem schuilen
met mijn verdriet,
bij Hem uithuilen.
Ach Johanneke, wat kan ik hier nou op zeggen? Heel veel sterkte meid! Inderdaad, je kindje is al in de hemel. Maar wat had je hem of haar graag in je wiegje gelegd. Een vreselijk moeilijke tijd voor jullie die je alleen samen met Hem aan kunt. Zou je graag even een knuffel geven nu maar dat gaat wat lastig zo virtueel :(. Ik bid voor je!
Liefs Julia
Dank je wel voor je virtuele knuffel en je gebed!
Tranen in mijn ogen. Wat prachtig geschreven! Maar wat ongelofelijk zwaar voor je! Ik zou graag wat voor je willen doen! Afgezien van bidden kan ik helaas niet veel…maar bidden om troost en kracht is denk ik juist wat je het meeste nodig hebt! Heel veel sterkte!
Liefs Rita
Dank je wel en ja het doet me echt goed te weten dat er mensen voor mij en ons bidden. Er gaat er echt rust en kracht uit van gebed. Fijn dat je bidt!
Wat een verschil hebben wij toch met mensen die God niet kennen. Het is nog steeds moeilijk en zo verdrietig dat dit is gebeurd. Ga er maar vol doorheen, huil, neem afscheid, verwerk. En ooit zien we al onze geliefden weer. Zet em op meid!
Ja he? Ik zou echt niet weten hoe ik dit zonder God een plekje zou geven. Een mooi vooruitzicht dat we ze ooit weer zien.
Wat moeilijk dat je het kindje toch nog bij je draagt, terwijl het niet meer leeft. Het leek zo veilig daar. Maar wat je schrijft; het is ook veilig bij de Heer. Begrijp die jaloezie trouwens goed. Het hoorde zo bij jullie en nu is het bij Hem…
Mijn moeder zei: ‘het leven rijmt niet’. Daar moet ik nu aan denken.
Dat de Heer jullie moge omringen de komende tijd.
Dank je wel Anne.
Johanneke wat mooi beschreven. Ik bid je rust ,vertrouwen en kracht toe.
Liefs, Brigit
(d-mama)
Dank je wel Brigit.
Ik bid voor je, dat als je gaat bevallen Hij jullie vast houdt. Zet mooie muziek op en een knuffel moet je het zeker geven.
Liefs, Ank Stevens.
Dank je wel Ank!
Hoe gaat het nu met je? En met de rest van je gezin. Denk aan je.
Donderdag middag is ons zoontje Noah geboren. Het was een emotioneel moment, maar we hebben ook mooi afscheid van hem kunnen nemen. Hem vastgehouden en vol verwondering naar hem mogen kijken.