Waarom moet ik nu zo huilen? Wat raakt me nu zo? Waarom heb ik het gevoel dat ik niets voorstel? Waarom maak ik me weer zo onnodig klein? Waarom voel ik me afgewezen? En dan niet in wat ik doe, maar in wie ik ben? Waarom vind ik het zo moeilijk om datgene van wat ik doe, los te koppelen van wie ik ben? Waarom ben ik zo op zoek naar bevestiging? Waarom moet ik van een ander horen dat ik er gewoon mag zijn? En dan nog, als een ander dat zegt, dan kan ik me nog afvragen of dat echt wel zo is. Gedachten en vragen waar ik de laatste weer veel bij stil sta en over nadenk.
En dan lees ik in het boek Nee is oké van Carianne Ros en Michelle van Dusseldorp de volgende woorden:
Een erkenning zoekende pleaser heeft een gat in zijn ziel en is steeds op zoek om het te vullen. Er ontstaat een gat in iemands innerlijk, wanneer je als kind niet hebt geleerd dat je mag zijn zoals je bent. Waardering voor je doen stilt niet de honger naar waardering van je zijn. Kinderen kunnen op allerlei manieren een tekort aan aandacht en liefde oplopen. Soms door de druk te in een gezin, of als je vaak wordt vergeleken met een broer of zus.
Als je dingen doet enkel uit zucht naar erkenning en bevestiging, loop je het gevaar vast te lopen. Alles voelt dan zwaar en zinloos. En toch kun je bang worden van de gedachte om eruit te stappen: want wie ben jij zonder die waardering? Wie ben je als je niets hebt waar je je goed over kunt voelen? Gewoon jezelf zijn is in jouw ogen niet genoeg.
Als erkenning zoekende pleaser vind je het moeilijk om te bevatten dat je onverdiend en zonder schaamte Gods liefde mag ontvangen. Als kind heb je geleerd om ‘liefde voor wie je bent’ te vervangen door ‘waardering voor wat je doet’.
Het gat moet verkend worden. God wacht erop om daarin uitgenodigd te worden. Alleen moet je bij dat gat komen om Hem daarin uit te nodigen. Wanneer je stopt met erkenning zoeken bij anderen, en je je eigen kracht serieus gaat nemen, zul je ontdekken dat je jezelf kunt waarderen in Jezus’ naam. De eerste van wie je bevestiging nodig hebt, is God. Hij wil, als liefdevolle Vader, jou de liefde en bevestiging geven die je nodig hebt. Alleen God Zelf kan het gat in je hart dat hunkert naar erkenning en waardering echt vullen!
Wat herken ik mijzelf in de ‘erkenning zoekende pleaser’. Wat vind ik het moeilijk om wie ik ben los te koppelen van wat ik doe. Vanaf 1 januari werk ik niet meer bij Hogeschool Windesheim. In mijn werk kreeg ik best wel de waardering die ik nodig had, hoe zal het zijn als ik die waardering niet meer krijg? Lukt het mij om met mijn ‘gat’ naar God toe te gaan? En mij niet afhankelijk op te stellen van waardering van mensen, maar me geliefd te weten door mijn hemelse Vader! Dit doet me denken aan de volgende woorden:
I am not what I do
I am not what I have
I am not what people say about me
I am beloved of God
That’s who I am
Ik ben
dat is genoeg,
Zijn geliefd kind
wat ik ook doe.
Reageer