samen zijn in je verdriet

Wat fijn dat we in de afgelopen week zoveel meelevende en bemoedigende woorden hebben mogen horen en lezen. Fijn om zo te mogen ervaren, dat je niet alleen staat in je verdriet. Al moet ik eerlijk zeggen dat ik zelf wel de neiging heb om me af te sluiten voor anderen, juist in mijn verdriet.

Wat werkt het helend, wanneer je samen bidt, samen huilt en een bemoedigende knuffel mag ontvangen.

Lieve  bemoedigende woorden en het horen van de oprechte geïnteresseerde vraag: hoe is het nu met je? maakte dat ik in de afgelopen dagen regelmatig volschoot. Op sommige momenten was dat niet altijd handig, wanneer ik mijn jongste dochter bijvoorbeeld net naar de klas bracht. Toch voelde het wel goed, dat die vraag wel gesteld werd. Ik merk dat ik dan de neiging heb om mijn verdriet weg te stoppen. Een ander moment was het moment dat mijn oudste dochter thuis was van school. Ook richting haar probeer ik me groot te houden en niet te veel op te gaan in mijn verdriet. Juist als ik er tegen vecht, worden mijn emoties heftiger. En ik weet dat ze ook mag zien, dat ik verdrietig ben. Het is juist de uitdaging om mijn verdriet er te laten zijn, waardoor het niet onnodig groot wordt en ik er in verdrink.

Nadat ik een lief berichtje las, schoot ik dan ook even vol en liet ik mijn verdriet zien aan mijn dochter. Op het moment dat ik nog zat te huilen op de bank, hoorde ik allemaal potloodkrassen. Ze was druk bezig met het maken van een mooie tekening:

Zo mooi, dat ze juist een regenboog voor me tekent. Een teken van hoop en trouw. Door de tekening van mijn dochter word ik weer op God gewezen. Hij is bij me in mijn en ons verdriet. Echt een waardevol geniet moment, om naar aanleiding van haar tekening dan ook samen het lied van Sela te zingen:

Een boog in de wolken

Als teken van trouw

Staat boven mijn leven

Zegt Ik ben bij jou

In tijden van vreugde,

Maar ook van verdriet

Ben ik bij U veilig

U die mij ziet.

Nadat we dat samen hadden gezongen, merkte ik echt dat ik weer rustig was en me dichtbij God voelde. We hebben dan ook heerlijk geknuffeld. Het voelde zo goed om het verdriet er gewoon te laten zijn, maar daarna ook weer extra te genieten van mijn oudste dochter. Er echt voor haar te kunnen zijn, ook in haar verdriet en vragen.

Zo bijzonder ook om te merken hoe zij met het verlies bezig is, vragen die ze me stelt zijn: hoe kan het eigenlijk dat ik en Lois er wel zijn, maar de andere kinderen bij de Heere God zijn? Als Jezus straks terug komt, dan hebben we een heel groot gezin! Heerlijk dat kinderlijk vertrouwen en uitzien naar Jezus terugkomst.

Mijn verdriet en het verdriet van mijn kinderen mag er zijn, juist door het samen te delen, maakt dat we dichterbij elkaar komen. Samen zijn. Samen in je verdriet.

Je mag in je verdriet naar God, maar zeker ook naar de mensen om je heen. Fijn dat God mensen geeft om je verdriet mee te delen en zo je verdriet er te laten zijn.