Staak de strijd en wees liefdevol
‘Verklaren kan ik het niet; maar God is er bij en Hij heeft zijn hand in wat er gebeurd op deze aarde.’ lees ik in het boek ‘de twee bestemmingen’ van Elisabeth Musser.
Als ik dan kijk naar wat er gebeurd in de wereld en in mijn eigen leven, dan snap ik het soms niet. Als ik op kraamvisite ga of hoor dat iemand zwanger is, dan kan ik zo weer geraakt worden in mijn verdriet om het verlies van ons kleine mannetje. Naast verdriet merk ik dan soms ook boosheid: ‘Waarom Heer?’
Dat betekent niet dat wanneer je iets niet begrijpt of niet kunt verklaren, dat je het er maar bij laat zitten. Wanneer je geraakt wordt in je pijn of wanneer je boos bent om onrecht, dan mag je dat er laten zijn. Je mag het ruimte geven en je eigen ruimte in nemen. Ja, je mag boos zijn. Boos om wat er gebeurd of is gebeurd. Ga er maar mee naar God.
Ik merk bij mezelf vaak dat ik de neiging heb om mezelf te veroordelen. Dan is de criticus weer sterk aanwezig: ’t is nu wel een keer klaar hoor met je verdriet, of boos zijn; wat schiet je er mee op?’ Wat kan ik dan in gevecht zijn met mezelf. Verstandelijk weet ik wel dat mijn verdriet en boosheid er mogen zijn, maar gevoelsmatig veroordeel ik het van mezelf.
De valkuil is dan dat ik doordat ik mezelf zo veroordeel en mezelf niet serieus neem, dat mijn verdriet zo groot wordt dat ik er dan bijna in verdrink. Dan kan ik me een slachtoffer voelen, blijf ik steken in mijn gevoel en raak ik de verbinding met mezelf kwijt. Als ik in de rol van slachtoffer zit ervaar ik ook dat de criticus weer snel om de hoek komt kijken met zijn snerende opmerkingen: ‘houdt toch eens op met zielig doen; je bent helemaal niet zielig!’
En nee, ik ben absoluut niet zielig. Maar het is wel fijn als dat op een opbouwende manier gezegd word. Ik mag daarom weer leren om vanuit mijn volwassen rol liefdevol te zijn naar de verschillende delen in mij. Ik mag weer mijn eigen coach worden: bemoedigend, aanmoedigend. Ik mag de interne strijd in mij staken. De strijd staken en weer liefdevol zijn. Me vullen met Zijn liefde en vanuit Zijn liefde, liefdevol naar alle delen van mezelf kijken.
Overgave
En dan lees ik verder in ‘twee bestemmingen’: Overgave. Volkomen overgave aan Hem. Overgave betekent wachten. Overgave betekent dat je je eigen ik moet afleggen en God aan moet doen. Als je niets kunt doen, doe dan ook niets. Blijf maar gewoon dicht bij Jezus. Luister naar Hem en wacht af. Werp al je bekommernis op Hem. Doe het echt. Blijf in Hem. Blijf in Hem.
Wanneer ik dicht bij Jezus blijf en alles wat me bezighoudt in Zijn handen leg: mijn vragen, mijn verdriet, mijn boosheid, dan wordt de strijd in mij minder en mag ik me vullen met Zijn vrede. Door Zijn kracht, mag ik weer in mijn eigen kracht gaan staan. Door Zijn liefde en vrede mag ik ruimte geven aan mijn verdriet en boosheid op een liefdevolle manier. Dan heb ik nog steeds geen antwoorden en snap ik nog steeds niet waarom er dingen gebeuren, maar mag ik wel ervaren dat Hij dicht bij me is.
Dit bid ik ook voor jou:
dat jij je verdriet en boosheid er laat zijn,
dat jij naar Hem toegaat met je pijn.
Naar het kruis,
waar je Zijn
doorboorde handen ziet.
Hij laat je nooit alleen
en vergeet jou niet.
Hij weet wat het is
om pijn te hebben
en deed dit
uit liefde voor jou!
Laat je met Zijn liefde vullen
en probeer je pijn en boosheid niet te verhullen.
Reageer