trots op onze actrice

Trots op onze actrice

Een tijdje terug zag ik op Facebook een oproepje voorbijkomen van NPV waarbij ze moeders zochten samen met een zoon of dochter tussen de zes en tien  jaar oud met het syndroom van down, om te figureren in een reclamefilmpje. Ik moest direct aan onze jongste dochter denken. Volgens mij zou ze dat helemaal leuk vinden. Zelf  was ik ook wel nieuwsgierig hoe dat zou zijn als je mag figureren in een promotiefilmpje. Ergens wilde ik me wel opgeven maar ergens dacht ik ook: ‘ach er zullen wel genoeg andere moeders zijn die dit wel willen doen’. Al vrij snel was ik het oproepje weer vergeten.

Totdat ik op een donderdagochtend het volgende berichtje kreeg: ‘degene die we in eerste instantie hadden gevraagd kan op het laatste moment niet, wil jij ook figureren samen met je jongste dochter in een NPV-reclamespotje dat we op Family7 willen gaan uitzenden? Het houdt in dat er een korte shot van jou en je dochter wordt gemaakt van ongeveer 8 seconden waarbij je met je kind speelt en samen lacht en knuffelt’. Omdat ik het oproepje op Facebook al voorbij had zien komen en er op dat moment al over na had gedacht, hoefde ik er nu niet lang over na te denken. Als je gevraagd wordt voelt het voor mij toch anders, dan als ik mezelf moet opgeven. Ik reageerde dan ook bijna direct: ‘wat leuk maar ook wel spannend. Ik wil dat wel doen samen met mijn dochter, het kan dan wel bij ons thuis’.

In mijn enthousiasme dacht ik: knuffelen en boekjes lezen met mijn jongste dochter, dat is niet zo moeilijk. Knuffelen daar is zij wel van en dat kunnen we samen wel de hele dag doen. Ik vond het dan ook vooral leuk en was niet heel zenuwachtig. Zeker niet als ik dat vergeleek met mijn ’tv-debuut’ bij family7 van twee jaren geleden. Het scheelde nu wel dat ik niet iets hoefde te zeggen. Toch merkte ik wel dat naarmate de vrijdagmiddag dichterbij kwam de spanning toch wel begon toe te nemen.

Vrijdagmiddag is het zover. ‘mama, kus en knuffel‘ en met dat ik dat hoor komt onze dame op me afgerend met haar armen wijd open. Voordat ik het door heb voel ik al een plakkerige zoen op mijn lippen. Om vervolgens met haar hoofdje schuin en haar oogjes naar me opkijkend te vragen: ‘filmpje kijken?’ ‘Nee, we gaan geen filmpje kijken. Ze gaan mama en jou filmen’. ‘oh’ met een verbaasde uitdrukking kijkt ze me aan. Wel lastig om haar uit te leggen dat er mensen komen die ons gaan filmen.

Dan horen we de bel en rent onze jongste dame naar de deur en doet enthousiast de deur open voor de cameramannen. Ze begint direct al hele verhalen over haar knuffel. Wat kan ik toch genieten van ons dametje, dat zo heerlijk vrij is. De camera vind ze wel erg interessant, al was ze ook wel een beetje onder de indruk.

Zelf merk ik dat ik niet zo vrij ben en dat het knuffelen met mijn dochter niet zo spontaan gaat als anders. Het voelt toch wel een beetje ongemakkelijk om met een camera vlak voor je snufferd samen te gaan piano spelen en om een boekje te gaan voorlezen. Toch ben ik trots op zowel ons dametje als ook op mezelf, we hebben het wel gedaan. Als 6 jarig meisje heeft ze gewoon al ervaring als actrice. En als ik dan het resultaat zie, dan smelt ik helemaal weg bij die lach van ons mooie meisje. Binnenkort zal ik ook hier het filmpje delen. Wat was ik trots op onze actrice.