uniek uitzicht

‘When you walk through a storm hold your head up now and don’t be afraid of te dark. At the end of the storm is a golden sky.’

Dit gedeelte van het lied You never walk alone had ik de hele dag al in mijn hoofd op de dag dat ik werd gebeld door de gyneacoloog over de uitslagen van uitgebreide bloedonderzoeken in verband met het achterhalen van mogelijke oorzaken van de miskramen.

Ik merkte die dag dat ik weer vaker werd geraakt in het verdriet om Noah en de andere kindjes. Ik mis ze zo. Verdriet. Waarom zijn ze hier niet? In mijn verdriet is het zo donker. Het helpt me om te schrijven. Schrijven is echt mijn uitlaatklep. Ik heb het nodig om woorden te geven aan dat wat er binnen in mij leeft. Dit is een van de dingen die onze Maker in mij heeft gelegd en wat een van de dingen is waarin Hij mij uniek gemaakt heeft. Hoe ga jij om met verdriet? Wat zegt dit over jou?  Waarin ben jij uniek? Helpt schrijven jou ook of doe jij iets anders?

Hold your head up now. Ik merk dat als ik verdrietig ben, ik de neiging heb om juist mijn hoofd te laten hangen. Om me te verstoppen. Om mijn verdriet te verstoppen. Ik mag leren om mijn verdriet er te laten zijn en het niet weg te stoppen. Mijn hoofd rechtop houden.

Don’t be afraid of the dark. Dat klinkt zo makkelijk als je je niet in het donker bevindt. Maar nu, nu is het voor mij wel weer even donker. Toch zegt God ook juist in het donker: ‘Wees niet bang, Ik ben bij je!’

Jezus kwam juist naar een donkere wereld in een donkere nacht. Maar Hij is zelf het Licht.
Hij helpt je als je in dal, een donkere moeilijke periode van je leven zit. Hij wil je juist dan laten uitzien naar een golden sky. De hemel. De nieuwe aarde. Waar je degene die je op aarde zo mist weer mag ontmoeten.

Wat een uniek en prachtig uitzicht. Een uniek uitzicht van goud, omdat God van je houdt.
Hij laat je nooit allleen, is altijd om je heen.