Vorige maand een afscheidsfeestje gehad van onze jongste dochter bij de peuterspeelzaal. Ik vertelde haar de avond van te voren al: ‘Morgen mag je weer naar juf Sandra.’ Meteen daarop begon ze te stralen. Maar direct daarna zei ik: ‘Maar het is wel voor de laatste keer.’ Op die laatste woorden reageerde ze door te doen alsof ze ze niet hoorde. Ze wilde het niet horen en misschien dacht ze wel: als ik het niet hoor, dan is het er ook niet. Ik wil geen afscheid nemen van iets leuks.
Ja, want leuk, dat vond ze het op de peuterspeelzaal. Ze heeft er echt genoten! En ik daardoor ook. Heerlijk om te zien hoe die dame is gegroeid ten opzichte van toen ze er voor het eerst kwam en hoe ze nu is. Ze is er echt aan toe om naar school te gaan. Als ik daaraan denk, voel ik een brok in mijn keel en een knoop in mijn maag. Ze gaat straks naar een gewone school. Net als alle andere meisjes van vier. Maar hoe zal dat gaan? Hoe zullen andere kinderen op haar reageren? Hoe zullen ouders op haar reageren?
Als ik dan naar mezelf kijk, vind ik afscheid nemen ook niet makkelijk. Ik vind het leuk om nieuwe uitdagingen aan te gaan, maar om dan iets anders los te moeten laten en daar afstand van te nemen – of zelfs afscheid – dat vind ik wel lastig.
Sinds vorige week ben ik begonnen met een nieuwe tijdelijke functie op mijn werk. Leuk, een nieuwe uitdaging, maar ook spannend. Hoe zal het gaan? Ik weet wat ik had, maar niet hoe het nieuwe zal gaan. Daarbij zal het contact met mijn directe collega’s minder worden; ook iets wat ik zal moeten leren loslaten. En dat begint nu pas steeds meer door te dringen.
Ja, ik zit op moment in een fase met veel nieuwe dingen. Veel mooie dingen, maar ook die dingen leveren me soms spanning op, vooral omdat het onbekend is. Hierbij moet ik denken aan de uitspraak: ‘Onbekend maakt onbemind’.
En als ik nadenk over die uitspraak, komen mijn gedachten bij een berichtje dat ik laatst las, over een vrouw die haar ongeboren kindje uit de baarmoeder wil laten weghalen, omdat het kindje het Syndroom van Down heeft. Een moeilijke periode voor haar lijkt mij, want het is eigenlijk een onmenselijke keuze die je als vrouw moet maken. Maar waarom maakt ze deze keuze überhaupt? Heeft dit ook te maken met ‘onbekend maakt onbemind’? Ze weet niet hoe het echt is om een kindje met het Syndroom van Down te hebben, en hoort misschien alleen maar de negatieve verhalen. Over dat het zo erg is.
Dit doet me denken aan mijn eigen periode vlak na de bevalling van onze jongste dochter. Een uur na de bevalling kregen we te horen: uw kindje heeft het Syndroom van Down. Ik was blij en verdrietig tegelijk. Blij met de geboorte van onze mooie dochter. Verdrietig omdat ze het Syndroom van Down heeft. Ik begon me gelijk zorgen maken over de toekomst. En de vraag die steeds terugkwam was: hoe zal het gaan?
Ook toen ging het eigenlijk om afscheid nemen. Ik moest iets loslaten, namelijk mijn beeld en mijn verwachtingen van ons mooie meisje. Dit heeft echt wel even geduurd, maar toen ik door dat proces van loslaten ging, heb ik daarna echt mogen ervaren:
ze mag er gewoon zijn, gewoon zoals ze is. Ze is uniek. Ze is mooi! En zo waardevol!
En terugkomend op dat stukje dat ik las over een vrouw die waarschijnlijk voor een abortus kiest… Ik wil haar zeker niet veroordelen. Het lijkt me zo moeilijk om te kiezen voor een abortus van je eigen kindje, het is toch een deel van jou.
En toch, als ik dan naar onze mooie dochter die bijna naar school gaat kijk, dan raakt het me als ik lees dat er vrouwen zijn die een abortus plegen omdat hun ongeboren kind het Syndroom van Down heeft. En waarom? Misschien ook: onbekend maakt onbemind?
Als dat echt zo is, dan bid ik dat steeds meer mensen mogen zien: ieder kind is waardevol, ook kinderen met het Syndroom van Down.
En dus blijf ik bidden dat de uitspraak voor kinderen en mensen met het Syndroom van Down mag worden: bekend maakt bemind! Ze zijn juist een verrijking voor de samenleving, ze horen erbij, net als jij en ik.
Ja, onze jongste dochter is anders. En nee, zeker niet minder. Ze is uniek. En net als elke andere moeder vind ik het lastig om haar los te laten, nu ze straks naar de basisschool gaat. Maar ik ben ervan overtuigd, zoals het bij veel dingen gaat die je moet loslaten, dat je er ook weer mooie nieuwe dingen voor terug krijgt.
In één adem lees ik je stukje op je blog uit. Over je mooie dochter waarvan de foto direct mijn aandacht trok! Wouw wat een mooie dame! Ik hoop dat moeders die in verwachting zijn van een uniek wondertje met het Syndroom van Down op de een of andere manier terecht mogen komen op jou blog en dit geweldige stukje mogen lezen! Nogmaals wat heb je het mooi omschreven over hoe uniek en geliefd jullie meisje is!
dank je wel Elise. Dat hoop ik ook, dat ik moeders die in verwachting zijn van een mooi kindje met het syndroom van down, door deze blog en mijn andere blogs mogen beseffen dat ieder kind uniek en waardevol is!
Loslaten begint inderdaad vanaf het eerste begin en al helemaal als je je verwachtingen los moet laten voor het leven van je dochter. Echt fijn dat het gelukt is om los te laten en dat ze helemaal zichzelf mag zijn, geen druk. Geniet van je prachtige dochter, want ze is zeker uniek en wat een prachtig koppie. Ik heb vandaag op mijn werk (zml) ook weer genoten van een paar vrolijke en bijdehandte downers, echt, ze geven zo veel kleur aan de dag!
Dat genieten gaan we zeker doen, dank je wel voor je mooie reactie!