waardevolle beelden en een waardevol gesprek

“vanavond heb ik echt een hele spannende afspraak, ik zie er zo tegen op, gelukkig dat we vandaag een cursus hebben, dan heb ik genoeg afleiding”, vertel ik tegen mijn collega, wanneer we in de trein zitten op weg naar een cursus.

Eindelijk is de dag voorbij en ga ik samen met mijn man naar de afspraak. Ik ben nog steeds heel erg gespannen en zenuwachtig. We nemen plaats in de wachtkamer. Na een kwartiertje wachten, hoor ik mijn naam roepen en mogen we eindelijk naar binnen. Er wordt aan mij gevraagd: ‘gaat het goed?’. Ik reageer vol emotie, de spanning is van mijn gezicht af te lezen: ‘nou ja wat is goed, ik ben echt een brok onrust, ik ben echt zo zenuwachtig, ik ben zo onzeker en tegelijkertijd: ik ben zo benieuwd. ‘Ga dan maar gelijk liggen, dan kijken we gelijk even’. En daar lig ik dan op de stoel.. Er wordt een warme gel over mijn buik gesmeerd…Eerst zien we niets, en ik word steeds zenuwachtiger, maar dan ineens…

‘Zie je dat? Die bewegende beelden?’ Ja, wauw, ik ben er weer helemaal stil van: een kloppend hartje. Het begint nu eindelijk steeds meer tot me door te dringen: “Ja, ik ben zwanger!! Ja, ik ben echt zwanger!!” Ik pak dankbaar de hand van mijn man en wil van alles zeggen, maar er komt geen geluid uit mijn mond. In gedachten zeg ik voor mijn gevoel wel 1000 keer: Dank U Heer!

Daar waar ik het de afgelopen weken nog heel vaak weg wilde dringen en er niet aan wilde denken, omdat ik bang was dat het weer mis zou gaan. Voel ik me nu vooral dankbaar voor het nieuwe leven in mij en het hartje dat ik zie kloppen van ons kindje.

Met een brede glimlach op mijn gezicht ga ik in gesprek met de verloskundige. We krijgen allemaal vragen over erfelijke ziektes, maar ook komt het gesprek op onze jongste dochter met het syndroom van down. Wat hebben we het getroffen met de verloskundige. Het was dezelfde verloskundige die ook bij ons langskwam vlak na de bevalling van onze jongste dochter. Zij kwam toen met een mooi boek de upside van down en de bemoedigende woorden: “ik weet dat ze bij jullie echt welkom is en met jullie liefde voor haar zit het wel goed, echt het komt allemaal goed”. Zo fijn die bemoedigende woorden, op een moment dat je je zelf erg onzeker voelt. Bijzonder om dan nu ook weer haar te hebben gesproken. Mooi hoe zij ook vertelt over haar eigen ervaring met iemand met het syndroom van down in haar omgeving. Maar ook de zorgen die zij zich maakt over de medische wereld en het screenen op het syndroom van down. Ze vertelde nog een mooie reactie van een moeder toen ze het hadden over prenatale screening onder andere op het syndroom van down: “maar daar kan het kind toch niets aan doen?” Dat vond ik echt zo mooi! Ja, dat deed me heel goed, om juist ook met de verloskundige te kunnen praten over onze jongste dochter.

Wat was het een waardevol gesprek, en wat waren het hele waardevolle beelden die we hebben gezien! Ik ben dan ook dankbaar voor de waardevolle beelden van het nieuwe leven dat in mij groeit en het waardevolle gesprek over dat ieder kind uniek is en er recht op heeft om er te mogen zijn.