Vorige week kon je een blog lezen waarin ik vertelde over de komst van ons kleine wondertje in juli van dit jaar. Daarin schreef ik ook dat de eerste periode erg spannend was. Deze week kun je een blog lezen die ik schreef in deze begin periode.
‘Nee, ik durf het niet.. ik ben het vast niet”. Gedachten die al een paar dagen door mijn hoofd spoken. Het maakt me erg onrustig. Het ene moment denk ik: ‘Ik laat het gewoon maar lekker op me af komen en ik zie wel hoe het zal gaan.’ Het andere moment denk: ‘ik weet niet of ik dit wel weer aankan, deze periode van onzekerheid’.
Ik weet niet goed waar ik aan toe ben, maar ik durf er ook niet voor te zorgen dat ik wel duidelijkheid krijg. Ik ga maar heel veel doen, zodat ik veel afleiding heb en er niet zoveel over na hoef te denken. Dit helpt even, maar al snel word ik moe en werkt de afleiding ook niet meer. Ik merk dat ik allemaal dingen in mijn hoofd haal, terwijl ik het nog niet eens zeker weet. Wat houdt me tegen om het wel zeker te weten? Waarom stop ik mijn kop in het zand? Waar ben ik bang voor? Ben ik bang om me ook weer te gaan hechten en bang dat het nu weer mis zal gaan?
Ik zie een pakketje bij de post, maar ik durf het niet open te doen. Straks ziet net iemand dat ik het pakketje openmaak. En ik wil voorlopig niet dat iemand anders het weet. Dit was de andere keren wel anders, dan wilde ik het wel aan zoveel mogelijk mensen vertellen dat er een mooi klein mensje in mij groeide. Nu niet, nu ben ik eigenlijk allemaal maar bang. Wat als het weer misgaat? Wat als het niet zo is en ik deze maand gewoon een hele lange cyclus heb? Zal ik dan teleurgesteld zijn of opgelucht?
Vorige week vertelde een voor mij waardevol iemand dat het hartje van hun kindje niet meer klopte. Het kindje was 12 weken oud geworden. Het maakte me boos en verdrietig. De boosheid die ik voelde bij mijn eigen miskramen kwam weer naar boven. De eerste vraag die naar boven kwam borrelen was dan ook: Waarom? Waarom Heer? Waarom is ze zwanger geweest, terwijl het kindje nu al bij U is? Waarom is ze überhaupt zwanger geweest, als U toch al wist dat het kindje naar U ging? Deze vraag hield mij ook bezig tijdens de miskramen van de afgelopen jaren. En ik weet dat ik daar geen antwoord op krijg. Toch houdt die vraag me op moment wel weer bezig.
En dan denk ik weer aan mijn eigen situatie. Ik durf de test niet te doen. Ik durf niet die duidelijkheid te krijgen. Daarom bid ik:
Heer, wilt U dichtbij mij zijn, de komende tijd.
Wat er ook gebeurd en hoe het ook zal gaan.
U bent er altijd, in mijn vragen en onzekerheid.
U zult naast me staan.
Geeft U me rust en kracht
Wilt U geven dat ik het alleen van U verwacht.
Alles leg ik in Uw handen neer.
Wilt U dicht bij me zijn, steeds weer?
Door dit gebed wordt ik weer rustig en het lukt me om de test wel te doen. Nog even geduld en dan kan ik de uitslag lezen…
Ik voel me dankbaar en mag echt Zijn rust ervaren. Hoe het ook deze keer zal gaan, Hij is bij me!
Wat heftig en hoe herkenbaar…..zelf heb ik ook een paar keer in dezelfde situatie gezeten, hartje gehoord en zien kloppen en toch….toch gaat het dan mis, went nooit….hoe enorm dankbaar ben je dan als je zo’n bijzonder geschenk echt in je armen mag krijgen na negen lange maanden en hoe blij ben ik voor je dat Hij jou hiermee gezegend heeft
Hoe spannend en moeilijk is deze periode geweest zeg, ik voel het terwijl ik schrijf en herken t van de miskramen die ik zelf gehad heb. Zoveel vragen en bijna niet durven genieten de eerste tijd want was als….hoe super is het dan dat Hij je een bijzonder wonderlijk geschenk gegeven heeft !!!!!! Geniet ervan ook nu nog want voor je het weet lopen ze op eigen benen.
Herkenbaar. Wij moesten na de geboorte van onze eerste jaren wachten tot het überhaupt lukte en verloren het kindje toen alsnog. Ook ik had toen boze vragen.
Ik bid of alles goed mag blijven gaan bij jou. Geniet van dit nieuwe wondertje dat in je groeit.
Wat heftig dat je eerst lang moest wachten en het daarna alsnog verloor. Fijn dat je voor me bidt. Dank je wel!