–

blij dat ik glij..

18 september 2017 by waardevolenuniek 4 Comments

Zaterdag 9 september was het eindelijk zover: de mudrace. Nou modder was er genoeg door al die regen. Vrijdagavond begon ik het toch wel een beetje spannend te vinden en dacht ik: ‘waarom heb ik me uperhaupt opgegeven’. Maar naarmate ik bezig ging met de voorbereidingen kreeg ik er steeds meer zin in. Zaterdagmorgen aan het einde van de morgen gingen we richting Nijmegen. Eenmaal op het terrein aangekomen en de gezellige muziek horend, mocht het voor mij wel gaan beginnen. Heerlijk om onze jongste dame, onze supporter, te zien dansen op de muziek. Super leuk om samen met onze oudste dochter al een beetje een warming up te doen. Na een aantal flinke regenbuien, mochten we eindelijk van start.

We begonnen met het hardop uitspreken samen met de andere deelnemers: it’s not a race, but a challenge’. De kinderen kregen een opdracht mee: ‘jullie moeten vooral je ouders helpen, en je moet het echt samen doen’. En ja, dat was ook echt zo. Direct aan het begin was er een muurtje waar je over heen moest en dat was me alleen niet gelukt. Gelukkig had ik een lieve man die me een handje hielp. Eenmaal de eerste obstakel te hebben gehad begonnen we met hardlopen. Nou ja, hardlopen, het was meer blij dat ik glij. Vooral op de stukken dat je naar beneden moest kon je beter op je billen gaan zitten en gewoon naar beneden glijden. Op sommige stukken heb ik dat dan ook maar gewoon gedaan.

Op een gegeven moment lag er zoveel modder, dat ik met mijn ene voet vast kwam te zitten en ik kreeg mijn schoen er niet meer uit. Daarom op een schoen verder gelopen, maar ook die bleef vastzitten. Mijn dochter en ik kwamen niet meer bij van het lachen, maar dat was niet heel bevorderlijk voor het rechtop blijven staan en ja hoor daar viel ik dan ook midden in de blubber. Ach, ik was toch al goed vies van de modder. Een beetje meer of minder maakt dan ook niet meer uit. Wel een uitdaging om weer overeind te komen als je uitglijdt en overal modder is. Gelukkig ook nu werd de voorhoede weer even de bezemwagen en trok mij en daarna ook mijn schoenen uit de modder. Na een paar meter zag ik een plas water waar ik mijn voeten een beetje in kon schoonmaken en heb ik mijn schoenen weer aangetrokken. Mijn sokken was ik inmiddels wel kwijtgeraakt, maar ach, dat zijn maar sokken. Gewoon weer door gaan.

Als je mij een half jaar geleden had gezegd dat ik hier aan mee zou doen, dan had ik echt gezegd: ‘no way, echt niet’. Ik heb het gewoon wel gedaan. Al merkte ik wel toen ik na afloop de foto’s en filmpjes zag dat ik dacht: heb ik dat echt gedaan? Je doet het ergens zo in een roes. Niet nadenken, maar gewoon gaan, en de knop omzetten, dat werkt op zo’n moment het beste. Tijdens het lopen hadden we de grootste lol en genoot ik er echt van om het samen met mijn dochter te doen. Heerlijk ook om haar zo te zien stralen. Zij deed het echt super goed, ook het hardlopen, terwijl ze dat normaal maar ‘stom’ vind. Ik ben dan ook super trots op onze oudste dame en dankbaar dat we dit samen met een deel van ons gezin hebben kunnen doen.

Leef als Zijn geliefd kind

14 september 2017 by waardevolenuniek Leave a Comment

Ben je de vakantie alweer bijna vergeten? Slokt het alledaagse je al weer helemaal op? Wordt jij ook weer zo geleefd? Ik had mezelf nog zo voorgenomen om het na deze vakantieperiode anders te doen, maar de vakantie is nog maar net voorbij en ik merk al weer dat ik op sommige dagen zo wordt geleefd. In de afgelopen periode heb ik het volgende gedicht geschreven:

Leef,
als Zijn geliefd kind
steeds meer beseffend
dat Hij jou waardevol vindt.

Van dit gedicht heb ik stickers laten maken en deze op de muur geplakt, zodat ik er elke dag weer opnieuw bij bepaald wordt: Leven als Zijn geliefd kind, omdat Hij mij waardevol vindt.

Hoe doe je dat leven als Zijn geliefd kind? Niet geleefd worden, maar leven? Daarin zit een keuze. Je kunt de keuze maken om te leven. Je eigen keuzes maken en je keuzes niet door anderen laten bepalen. Leven als Zijn geliefd kind. Keuzes maken als Zijn geliefd kind. Keuzes maken waarvan je weet dat ze goed voor je zijn. Je bent geliefd door je Hemelse Maker. Vanuit die liefde, mag je ook jezelf lief hebben. Jezelf niet veroordelen, maar liefhebben. Door je hart te vullen met Zijn liefde, mag je jezelf en de ander liefhebben. Dit betekent niet dat je alleen de ander liefhebt en alleen maar voor de ander rent. Het betekent dat er een balans is. Een balans tussen geven en ontvangen. Je mag je hart aan God geven en Zijn liefde ontvangen.

Je mag leven als Zijn geliefde kind. Je mag steeds weer beseffen dat Hij jou waardevol vindt. Je mag het hardop zeggen: Ik ben waardevol! Ik mag er zijn. Ik hoef niet te rennen voor anderen om daarmee bevestiging te krijgen van een ander. Ik krijg al bevestiging van mijn Hemelse Vader. Ik ben geliefd door Hem. Ik ben waardevol voor Hem.

Ja, ik ben waardevol. Het gaat er dus niet alleen maar om wat ik doe, maar wie ik ben. Ik BEN waardevol. Ik BEN Zijn geliefde kind. Door te beseffen wie je bent, kan je rust geven in de drukte van alle dag. Elke dag een moment creëren om even te zijn, kan je ook weer die energie geven om er tegen aan te kunnen. Niet omdat je op zoek bent naar bevestiging, maar omdat je gevuld met Zijn liefde, die liefde ook wilt uitdelen. Niet maar blijven rennen, maar af en toe even stil staan, om daarna met vernieuwde energie weer ten volle te leven.

Leven als Zijn geliefd kind. Steeds weer beseffend dat Hij jou waardevol vindt.

Ik ben ik, jij bent jij, ‘down’ brengt verbinding er ontstaat weer wij

12 september 2017 by waardevolenuniek 3 Comments

‘de downloze samenleving, beter af zonder down, het down syndroom als teken van armoe’.

Zomaar wat krantenkoppen van de afgelopen week. In eerste instantie waren mijn gedachten: ‘gaan we weer,.. hier heb ik nu geen zin in om over te schrijven’. Als ik alle artikels naast elkaar zie staan, dan kan ik het niet negeren en doen alsof het er niet is. Het maakt me verontwaardigd en boos.

Een tijd terug schreef ik vaak als tegengeluid op deze krantenberichten dat onze jongste dochter met het syndroom van down echt een verrijking van ons gezin is. Daar sta ik nog steeds achter. Al ben ik ook heel eerlijk dat er genoeg momenten zijn dat ik het soms best even pittig vind. Maar pittig hoeft toch niet gelijk te zeggen dat down een ernstige aandoening is? Nee, zeker niet. En zij kost de samenleving gemiddeld meer geld dan andere kinderen? Waarom zou je een mensenleven moeten uitdrukken in geld, hoeveel kost jij de samenleving? En als we het dan toch gaan hebben over geld. Als het aan de minister ligt kunnen straks alleen de ‘rijken’ een NIPT test betalen. Weet je wat ik denk? Dat mensen niet zo goed weten wat echt rijk zijn is. Rijk zijn heeft namelijk niets met geld te maken. Rijk zijn heeft te maken met hoe je in het leven staat en alles met liefde. Voel jij je geliefd? Voel jij je gezien?

Als ik dan door die bril van liefde naar mijn dochter kijk en naar andere kinderen en mensen met het syndroom van down, wat wordt ik dan geraakt in hun puurheid. Wat stralen zij eerlijkheid, puurheid en liefde uit. Ik word geraakt door hun liefde en hun echtheid. En juist zij, zijn niet meer welkom in onze maatschappij? We hebben hen juist zo hard nodig in onze steeds meer egoïstisch wordende maatschappij!

Bij mijn oudste dochter in de klas zijn ze dit jaar begonnen met de spreuk:

‘Ik ben ik, jij bent jij, samen zijn wij, wij’.

Een mooie spreuk, om je bewust te zijn van dat iedereen anders is. Anders ja, maar niet meer of minder. Je hebt elkaar nodig. Wij, als samenleving hebben mensen met het syndroom van down nodig. Nodig om te kunnen ont haasten, om weer leren te genieten van de kleine dingen. Om hen als voorbeeld te nemen in hoe je zonder masker kunt leven. Waarom dan juist hen discrimineren, nog voor hun geboorte? Waarom zoveel negatieve publiciteit? Is het alleen nog maar ik ben ik en geen jij bent jij en al helemaal geen samen zijn wij, wij? Wat een armoede dan in onze samenleving.

Wanneer ik zie hoeveel liefde mijn dochter uitdeelt aan de mensen die zij tegenkomt, dan voel ik mij wel rijk. Heerlijk om te zien hoe zij mensen met elkaar in verbinding brengt en hoe makkelijk contact zij legt. Zij raakt iets, waardoor er verbinding ontstaat. Er ontstaat weer een wij.

Staak de strijd en wees liefdevol

11 september 2017 by waardevolenuniek Leave a Comment

‘Verklaren kan ik het niet; maar God is er bij en Hij heeft zijn hand in wat er gebeurd op deze aarde.’ lees ik in het boek ‘de twee bestemmingen’ van Elisabeth Musser.

Als ik dan kijk naar wat er gebeurd in de wereld en in mijn eigen leven, dan snap ik het soms niet. Als ik op kraamvisite ga of hoor dat iemand zwanger is, dan kan ik zo weer geraakt worden in mijn verdriet om het verlies van ons kleine mannetje. Naast verdriet merk ik dan soms ook boosheid: ‘Waarom Heer?’

Dat betekent niet dat wanneer je iets niet begrijpt of niet kunt verklaren, dat je het er maar bij laat zitten. Wanneer je geraakt wordt in je pijn of wanneer je boos bent om onrecht, dan mag je dat er laten zijn. Je mag het ruimte geven en je eigen ruimte in nemen. Ja, je mag boos zijn. Boos om wat er gebeurd of is gebeurd. Ga er maar mee naar God.

Ik merk bij mezelf vaak dat ik de neiging heb om mezelf te veroordelen. Dan is de criticus weer sterk aanwezig: ’t is nu wel een keer klaar hoor met je verdriet, of boos zijn; wat schiet je er mee op?’ Wat kan ik dan in gevecht zijn met mezelf. Verstandelijk weet ik wel dat mijn verdriet en boosheid er mogen zijn, maar gevoelsmatig veroordeel ik het van mezelf. De valkuil is dan dat ik doordat ik mezelf zo veroordeel en mezelf niet serieus neem, dat mijn verdriet zo groot wordt dat ik er dan bijna in verdrink. Dan kan ik me een slachtoffer voelen, blijf ik steken in mijn gevoel en raak ik de verbinding met mezelf kwijt. Als ik in de rol van slachtoffer zit ervaar ik ook dat de criticus weer snel om de hoek komt kijken met zijn snerende opmerkingen: ‘houdt toch eens op met zielig doen; je bent helemaal niet zielig!’
En nee, ik ben absoluut niet zielig. Maar het is wel fijn als dat op een opbouwende manier gezegd word. Ik mag daarom weer leren om vanuit mijn volwassen rol liefdevol te zijn naar de verschillende delen in mij. Ik mag weer mijn eigen coach worden: bemoedigend, aanmoedigend. Ik mag de interne strijd in mij staken. De strijd staken en weer liefdevol zijn. Me vullen met Zijn liefde en vanuit Zijn liefde, liefdevol naar alle delen van mezelf kijken.

En dan lees ik verder in ‘twee bestemmingen’: Overgave. Volkomen overgave aan Hem. Overgave betekent wachten. Overgave betekent dat je je eigen ik moet afleggen en God aan moet doen. Als je niets kunt doen, doe dan ook niets. Blijf maar gewoon dicht bij Jezus. Luister naar Hem en wacht af. Werp al je bekommernis op Hem. Doe het echt. Blijf in Hem. Blijf in Hem.

Wanneer ik dicht bij Jezus blijf en alles wat me bezighoudt in Zijn handen leg: mijn vragen, mijn verdriet, mijn boosheid, dan wordt de strijd in mij minder en mag ik me vullen met Zijn vrede. Door Zijn kracht, mag ik weer in mijn eigen kracht gaan staan. Door Zijn liefde en vrede mag ik ruimte geven aan mijn verdriet en boosheid op een liefdevolle manier. Dan heb ik nog steeds geen antwoorden en snap ik nog steeds niet waarom er dingen gebeuren, maar mag ik wel ervaren dat Hij dicht bij me is.

Dit bid ik ook voor jou:
dat jij je verdriet en boosheid er laat zijn,
dat jij naar Hem toegaat met je pijn.
Naar het kruis,
waar je Zijn
doorboorde handen ziet.
Hij laat je nooit alleen
en vergeet jou niet.
Hij weet wat het is
om pijn te hebben
en deed dit
uit liefde voor jou!
Laat je met Zijn liefde vullen
en probeer je pijn en boosheid niet te verhullen.

van rust aan de kust naar echte Rust

7 september 2017 by waardevolenuniek 4 Comments

‘kantie, kantie, zan en see’ schreeuwt mn jongste dochter als we bij Kijkduin op het strand zitten. Wat is het toch genieten om als gezin even lekker naar het strand en de zee te gaan. Heerlijk uitwaaien.

Samen een kuil graven in het zand om beschut te kunnen zitten. Samen met blote voeten door de zee rennen en over de golven springen. Je niet druk maken om een natte broek, maar deze laten opdrogen in de zon. Overal zand voelen. In je oren en in je haar, je broodje horen knisperen. Ach, zand schuurt de maag.

Genieten van elkaar als gezin. Genieten van onze dochters. Genieten van onze jongste pure dame, wanneer zij Puur Zomer ‘leest’. Puur genieten. En als ze moe wordt, haar heerlijk bij me op schoot nemen en zo samen naar de zee kijken.

Genieten.

De zon op je huid voelen.

Genieten.

Met je voeten door het warme zand woelen.

Genieten.

Je haren laten wapperen door de wind.

Genieten.

Luisteren naar geluid van de golven, waardoor je rust vindt.

Genieten.

aan de kust.

Genieten.

Je komt tot rust.

Heerlijk die rust, maar hoe houd ik die rust vast als straks alles weer losbarst? Hoe zorg ik er voor dat ik vanuit rust weer aan de slag ga na de vakantie? En dan lees ik in ‘de binnenkamer’ van Susan Sutton de volgende woorden:

‘God wil ons helpen onze interne woning – ondanks de toestand van de uitwendige woning – op orde te houden. Zijn raad is: Zie op Jezus. Jezus staat klaar om ons te helpen. We hoeven alleen omhoog te kijken om weer te weten dat Hij er is en bereid is om in de situatie te komen. God roept ons op om elk moment in Hem te rusten.’

Wat een rustgevende en bemoedigende woorden. Wat er ook gebeurt. Hoeveel stress er uitwendig ook in mijn leven is en hoeveel onverwachte dingen er ook gebeuren. Ik mag steeds opnieuw leren zien op Jezus. Ik mag leren om in Hem te rusten. Dat is niet altijd makkelijk en gaat zeker niet vanzelf.

Toch helpt het wel wanneer je met alles wat je bezighoudt in gebed naar Hem toegaat. Je mag alles bij Hem neerleggen. Je mag steeds weer omhoogkijken en Hem om hulp vragen. Wanneer je dat doet, dan kun je de rust die je in de vakantie hebt ervaren, de hele periode blijven vasthouden. Dan mag je rusten in Hem. In de drukte van je leven. Rustvinden bij Hem.

Van rust aan de kust, wordt het dan echte Rust.

trots op een backpackende dochter

4 september 2017 by waardevolenuniek Leave a Comment

‘Joepie, ik mag met mijn tante gaan backpacken, en ik mag kiezen waar we heen gaan. Wat zal het worden? Kamperen aan het strand lijkt me erg leuk. Ik mag kiezen tussen Limburg of Schiermonnikoog. Ik denk dat ik het dan eigenlijk al wel weet. Ik ga voor Schiermonnikoog. Ik vind het echt supertof om samen met mijn tante te gaan backpacken.’

Bovenstaand stukje heb ik vorig jaar geschreven voor het boek Toptante van Maaike Bikker. Dit jaar mocht onze oudste dochter weer backpacken met haar tante. Dit keer ging ze voor het echte werk. Vooraf gingen we dan ook voor haar op zoek naar een goede tas, zodat ze die de komende jaren ook kan gaan gebruiken. Wat is het toch heerlijk om haar te zien genieten alleen al van de voorbereidingen. Heerlijk om haar dan ook te horen zeggen tegen haar tante: ‘je mag alleen de noodzakelijke dingen mee, die je echt nodig hebt, en make-up mag je dus thuislaten’.

Samen met haar tante zocht ze de kleding uit die ze mee wilde nemen en al haar bagage deed ze in aparte kleine plastic zakjes, zodat het niet zo snel nat zou worden. Ze stopte zelf al haar bagage in haar tas, inclusief haar slaapzak. En heel stoer zei ze: oh, dit weegt echt bijna niets.

Omdat we haar wel een aantal dagen moesten missen, zijn mijn man en ik vlak voordat ze wegging nog samen met haar naar het Omniversum geweest in Den Haag. Qualitytime met alleen onze oudste dochter. Wat genoot ze daar ook van. Heerlijk even iets doen alleen met haar en haar onverdeelde aandacht geven.

Toen we thuiskwamen zonder haar moest ik wel even slikken. Ik miste haar de eerste avond al. Al snel kreeg ik fotootjes toegestuurd via WhatsApp. Fijn om haar zo toch te zien en mee te krijgen wat zij allemaal deed. Heerlijk ook om haar zo te zien stralen. Haar enthousiasme spatte van de foto’s af. Wat is dat toch extra genieten om mijn dochter zo te zien genieten. Beelden zeggen dan vaak meer dan woorden, daarom hieronder een korte foto impressie:

Wat was en ben ik trots op onze oudste dochter. Ze heeft in drie dagen tijd gewoon vierentwintig kilometer gelopen door een heuvelachtig landschap. En zelfs af en toe met regen. Al zochten ze dan vaak ook wel even iets op om te schuilen, maar toch. Ja, ik ben echt een trotse mama. Omdat ik zo trots ben op onze dochter heb ik voor haar een ‘backpackdiploma’ gemaakt. Zo heeft zij nog een leuke herinnering aan een leuke backpack vakantie met haar tante en zo kon mama aan haar laten merken hoe trots ze wel niet is. Als je vroeg hoe het met haar ging dan zei ze op de tweede dag, nadat ze 10 kilometer had gelopen: ‘ja, ik voel mijn voeten wel een beetje’. Je zag na de derde dag ook wel dat ze moe was, en toch bleef ze door bikkelen. Ja, ik ben echt super trots op haar!

tot rust komen

20 juli 2017 by waardevolenuniek 4 Comments

Eindelijk… de meiden hoeven morgen nog maar 1 ochtendje naar school en dan is het: ZOMERVAKANTIE!

Heerlijk, daar zijn we ook echt aan toe. Even niets. Relaxen. Tot rust komen. Meer tijd voor elkaar als gezin en samen leuke dingen doen. Heerlijk om s ochtends niet meer op de tijd te hoeven letten.

Deze week hebben we eindelijk een vakantie geboekt. We gaan met ons gezin een weekje naar een Roompotpark in Cochem. De jongste kan dan genieten van Koos Konijn, de oudste kan genieten van het zwembad en papa en mama kunnen genieten van de mooie omgeving bij de Moezel. Zo heeft iedereen hopelijk een leuke vakantie. Dit jaar trouwens niet kamperen, maar weer ouderwets in een huisje.

Naast het weekje Cochem hebben we nog allemaal andere leuke plannen. Zo gaat onze oudste dochter weer een aantal dagen backpacken met een tante, gaan we weekendjes naar familie en samen als gezin leuke dingen doen. Genoeg plannen dus.

En jij? Wat ga jij doen in de zomerperiode? Wat zijn jouw plannen? Hoe kom jij tot rust?

Ik wens je een fijne zomerperiode met veel waardevolle genietmomenten, waardoor je weer kunt opladen. Of je nu op vakantie gaat, of thuis blijft, ik wens je toe dat je tot rust mag komen. Tot rust komen bij je Hemelse Vader. Naar Hem toe gaan met alles wat je bezighoudt, je zorgen, je pijn, je verdriet, je angsten, je blijdschap, je waardevolle genietmomenten.