Wanneer ik begin met het lezen van het boek ‘Ik zal regen geven’ is het buiten droog en heeft het al een tijdje niet geregend. En dan te bedenken dat het boek zich afspeelt in een tijd van stofstormen en maandenlange droogte, wat zeg ik jarenlang. Overal stof. Na een paar dagen warmte, ben ik blij als het weer iets minder warm en droog is.
Mijn oudste dochter draait het autoraam helemaal open en wurmt zich naar buiten om me nog een laatste dikke knuffel te geven. Nog een laatste blik en door het autoraam zie ik een stralend koppie van onze jongste dame naar me kijken. Wat ben ik toch blij en dankbaar voor onze mooie meiden. Wat kan ik er van genieten als ik ze beide zo zie stralen omdat ze bij hun tante mogen logeren.
Waarom o Heer?
Bent U gestopt met weven?
Waarom o Heer?
U bent toch
de Schepper van het leven?
Waarom o Heer?
U bent toch zo groot?
Waarom o Heer?
Is ons kleine wonder dood?
Waarom o Heer?
Waarom ook deze keer?
Een bloem denkt niet aan de bloem naast zich.
Het vergelijkt zich niet met de andere bloemen.
Het bloeit gewoon! Gewoon bloeien, zoals de bloem gemaakt is. En al die verschillende bloemen, ze zijn schitterend. Iedereen heeft wel een eigen lievelingsbloem. Maar dat maakt niet dat de andere bloemen niet opeens waardeloos. Zo mogen wij, mensen, ook leven. Je eigen kleur bekennen, je eigen hoogte bereiken op de plek waarvoor jij gemaakt bent. Waar jij kan stralen en schitteren.
Wat zie jij als jij in de spiegel kijkt? Hetgeen wat jij ziet als je jezelf in de spiegel ziet, zegt heel veel over hoe jij naar jezelf kijkt. Zie je een waardevol persoon voor je staan? Of zie jij iemand met alleen maar fouten en gebreken?
Waar ik zo van kan genieten zijn de verschillende mensen die er in deze wereld zijn. Niemand is hetzelfde, iedereen is uniek en zo gemaakt met een bepaalde reden. Niemand ziet er uit zoals ik. Stel je nou toch eens voor dat je alleen maar mensen in deze wereld had, die dezelfde kleding droegen, er hetzelfde uitzagen, dezelfde interesses hadden ect. Nou dat zou het saai zijn zeg in deze wereld! Maar soms zou dat ook wel handig zijn. Dan zeuren mensen misschien niet zo over elkaar als iedereen er hetzelfde uitzag. Soms kan ik zo moe worden van het feit dat mensen elkaar niet accepteren zoals ze zijn. Dat is iets waar ik mij echt aan kan ergeren. Ieder mens is uniek en heeft zijn of haar eigen unieke ik. Wie ben jij?
Onze vakanties bestaan de laatste jaren inderdaad uit dagjes. Naarmate we ouder worden, mijn man en ik, betrappen we ons erop dat we het liefst gewoon thuis zijn, in ieder geval gewoon ’s avonds lekker in ons eigen bedje willen schuiven om te slapen. Maar er zijn meer redenen waarom het voor ons gewoon veel praktischer is om het bij dagjes uit te houden en eigenlijk bevalt ons dat prima, en zijn we er heel tevreden mee. Zelf zien we er grote voordelen in, wij smeren 3 weken aan dagen uit over ruim een half jaar. Een ander moet na 3 weken heerlijk te hebben genoten weer aan het werk en moet weer heel lang uitkijken naar de volgende vakantie. Wij hebben voor een langere tijd allemaal mini-vakanties.
Je bent waardevol!Je bent geliefd!Je mag er zijn!Alles van jou mag er zijn!Je bent mooi zoals je bent!Je hebt zo veel talent!
‘Uit pure vreugde ben jij gemaakt! Met Zijn handen aangeraakt, geweven in de moederschoot. God had er zin in. Hij vond het fijn om de mens te maken.
Wanneer je op zoek bent naar de zin van het leven, besef dan dat God er zin in had om jou te maken. Wanneer je dicht bij Hem leeft, geeft je dit pure vreugde! Laat deze vreugde niet roven, niet door de duisternis en niet door jezelf. Als een baby geboren is wordt vaak gezegd, oh kijk hij lijkt op die of die. Identeit. Iden is afgeleid van idem. Een mens heeft geen eigen identiteit, je bent altijd een beeld, een gelijkenis. Je gaat lijken op diegene waaraan jij je identificeert. Jouw Maker verschaft jou identiteit. In Gods aangezicht wordt jij zoals Hij jou heeft bedoeld. God wil je op jouw voeten zetten, je mag mens worden, geen kopie van iemand anders. God wil dat je uniek bent.’
Wauw wat een prachtige, bemoedigende woorden gesproken door Otto de Bruijne zo aan het begin van de conferentie van Vaderhart. Het thema van het weekend is laat ons mensen maken. God verlangt naar jou.
Zo mooi om te beseffen dat God blij was op het moment dat Hij mij weefde in de schoot van mijn moeder. Niet alleen toen, maar ook nu is God blij met mij. Bij Hem kan en mag ik helemaal mezelf zijn. Zijn waardevolle en geliefde, maar vooral ook unieke dochter. Geen een mens is gelijk, ja we Zijn geschapen naar Zijn beeld, maar toch heeft Hij in ieder van ons weer iets anders gelegd. Dat unieke deel kun je ontdekken wanneer je gaat uitzoeken waar je blij van wordt.
Waar wordt jij blij van? Waar geniet jij van? Dan is dat het unieke deel van jou, waarmee jij er mag zijn voor de mensen om je heen, maar bovenal je Schepper blij mee mag maken.
Hij was blij toen Hij jou maakte. Jij mag blij zijn door datgene te doen wat Hij in jou gelegd heeft. Zo mag je blij zijn in en door Hem!
veroordelende aanklagerVoel jij soms ook zoveel oordeel naar jezelf? Niet het oordeel van een ander, maar het oordeel van een intern deel in jou? Dat wat je ook doet, het is nooit goed genoeg, of dat als jij je kwetsbaar opstelt je hierover ook snel oordeel voelt. Dit deel in mij dat zo oordeelt, noem ik de aanklager. Woorden die ik de aanklager soms hoor zeggen zijn: ‘Wat een zweverig gedoe al die emoties, ik blijf daar het liefst zo ver mogelijk van vandaan, het belangrijkste vind ik dat haar volwassen deel stevig blijft staan en dat ze zich niet verliest in haar emoties en dan helemaal weg is, dan is ze zo’n slachtoffer en weet ik niet wat ik aan haar heb.’
Als volwassene reageerde ik naar de aanklager met de woorden: ‘ik begrijp dat je graag wil dat ik meer blijf staan, dat zou ik ook wel graag willen, maar dat lukt me op dit moment niet altijd en om in de toekomst steviger te blijven staan heb ik het nu nodig om mijn emoties er te laten zijn en om ze te omarmen. Wat mij dan zou helpen is dat je niet zo veroordelend bent. Doordat je mij veroordeelt, zak ik juist alleen nog maar meer weg. Ik zou het fijn vinden wanneer je me daarop wijst en op een liefdevolle manier zegt: nu gebeurt het weer, je bent er niet meer!’
Ik merkte al snel dat de aanklager dat wel lastig vond en de aanklager in mij reageerde daarop met de kritische woorden: ‘nou, dat vind ik wel wat softe woorden hoor, ik weet niet of dat me gaat lukken. Prima dat jij je emoties wilt omarmen, maar ik heb daar niets mee. Zolang het jou helpt om steviger te staan, vind ik het prima. Misschien dat ik zou kunnen zeggen: Wat gebeurt er nu?’
Daar kon het volwassen deel van mij zich wel in vinden, maar ik vond het nog wel wat aan de aanvallende en veroordelende kant. De naam aanklager vond ze ook niet zo prettig meer, daarom maakte ze er van: uitdager! Ja, het volwassen deel in mij wil graag uitgedaagd worden door de uitdager om op de momenten dat ik te veel blijf hangen in mijn emoties, om dan meer in mijn kracht te gaan staan. Niet mijn emoties wegstoppen, maar er laten zijn en tegelijkertijd ook in mijn kracht te blijven staan. Krachtig zijn in kwetsbaarheid.
Van veroordelende aanklager naar motiverende uitdager. De oordelen niet meer aan, maar uitzetten en als uitdager mijn volwassen deel motiveren om in mijn kracht te gaan staan. De kracht van alles er laten zijn. Alle delen in mij aansturen en er voor zijn. Vanuit mijn kracht als volwassene kan ik er namelijk ook beter zijn voor de andere delen in mij. Het kleine meisje in mij kan beter bemoedigt en gesteund worden als ik in mijn kracht sta. Door te stoppen met het gevecht met de aanklager, krijg ik meer ruimte om te luisteren naar de motiverende uitdager en het kleine meisje in mij.
Als jij ook zo worstelt met een veroordelend deel in jou, weet dan dat ik voor je bidt.
Helaas hoor je niet bij de selectie. Dit zegt echt niets over jouw talenten, maar dat we keuzes moesten maken. Een mail krijgen waarin staat dat je het niet geworden bent, afgewezen worden is niet fijn. Een afwijzing van een sollicitatie hoe ga jij daar mee om? Lukt het jou om het niet persoonlijk op te vatten?
Voor mij is dat nog wel een uitdaging. Bij deze betreffende vacature kreeg ik in eerste instantie wel een positieve en enthousiaste reactie. Ik ging er dan ook van uit dat het nog een formaliteit was, maar dat ze wel voor mij zouden gaan. Dit was voor mij echt een leermoment, om er niet te snel van uit te gaan dat je het ook daadwerkelijk geworden bent. Zelf was ik super enthousiast over de betreffende vacature en dan komt zo’n afwijzing wel meer binnen. Toch mag ik het leren loslaten en overgeven aan God. Hij heeft waarschijnlijk een ander plan voor mij.
Op het moment dat ik de afwijzing las vond ik dat wel lastig. Ik baalde gewoon enorm. Ook al zeggen ze dat ik het niet als afwijzing moet zien, toch ervaar ik wel afwijzing. En ga ik mezelf afvragen: ben ik dan toch niet goed genoeg?
Waarom die onzekerheid? Waarom het op mezelf betrekken. Het zou fijn zijn als ik zou kunnen zeggen tegen mezelf: ‘het heeft gewoon niet zo mogen zijn, maar daarom ben jij nog wel goed genoeg!’
Naast dat ik teleurgesteld ben merk ik ook dat ik jaloers ben op degene die het wel is geworden. Waarom hij of zij wel en ik niet? Ik ben blijkbaar toch minder dan die ander. Waarom is het toch zo’n issue voor me en vind ik het lastig om te gaan met afwijzing? Waarom vergelijk ik me zo snel met een ander?
Ik mag steeds opnieuw tegen mezelf zeggen:
Ja, ik ben wel goed genoeg! Ik mag er zijn. Ik ben Zijn waardevolle en unieke dochter en op Zijn tijd komt er ook iets wat ik mag gaan doen tot eer van Hem en waar ik tot mijn recht kom om te stralen en schitteren voor Hem!
Dit geldt ook voor jou, als jij veel afwijzing ervaart op wat voor manier dan ook, dan mag je luisteren naar de stem van onze Maker: Je bent waardevol. Je bent uniek. Mijn geliefde dochter, ik heb met jou een uniek plan.
