Afgelopen zaterdag vierden we de verjaardag van onze jongste dochter. Normaal gesproken vind ik het helemaal leuk om de avond er voor de woonkamer te versieren en alles klaar te zetten. Deze keer ging het even anders…
Ik was moe en voelde m’n spieren. De fysiotherapeut had die middag een poging gewaagd om mijn nek- en schouderspieren losser te maken en dat ging met aardig grof geweld. Als je dan iets hoog moet op hangen, dan voelt dat niet erg prettig voor je schouders.

Toch begin ik vol goede moed met het op hangen van de slingers. Ik begin met een slinger met de letters party. Ik leg de slinger op de vloer en lees: ytrap.. hmm.. niet zo handig een slinger in spiegel beeld. Ineens heb ik een ingeving: misschien maar voor het raam op hangen? En daar loop ik met mijn slingertje naar het raam. Ik hang de slinger op. Weer lees ik de letters: ytrap. Blijkbaar is toch niet zo’n goede ingeving. Moet ik echt de letters er allemaal af halen en weer opnieuw aan de slinger doen? Daar heb ik nu geen zin in. Ik begin maar met een andere slinger. Ik wil de slinger ophangen, maar de slinger is net niet lang genoeg. Ik trek daarom een klein beetje aan de slinger. Met dat ik er aan trek hoor ik ineens achter me een mega kabaal. Wat is er gebeurd? Ik draai me om en zie iets op de grond liggen….
Dit is echt de druppel. Ik stop er mee! Het lukt me allemaal niet. Ik gooi de slinger op de grond en ren stampvoetend de trap op. Ik vecht tegen mijn tranen, want wie gaat er nu huilen als het niet lukt om een slinger op te hangen? Ik win het gevecht niet. De tranen van frustatie en vermoeidheid biggelen uiteindelijk  over mijn wangen. Gedachten die door me heen gaan zijn: ‘wat ben ik een mislukkeling, het lukt me niet eens om normaal een slinger op te hangen!’

Mijn oudste dochter ziet dat ik moet huilen en geeft me een knuffel. Lief dat ze dat doet. Maar toch, juist daardoor voel ik me nog meer falen. Als moeder zou ik toch haar toch moeten troosten als zij huilt, maar niet andersom? En zeker niet om zo’n stomme slinger.

Ik loop naar mijn kamer en ga achter mijn bureau zitten. Ik pak een pen en begin te schrijven..:
‘Ik voel me falen, vooral als moeder.  Ik wil dit niet aan mijn dochter laten zien. Wat ben ik toch…’ ik stop met schrijven en vanuit mijn ooghoeken lees ik de woorden:  toestemming… falen.. lief.. Ik draai mijn hoofd verder naar rechts en lees:

Oh ja, ik heb aan het begin van de online cursus Imperfect Onderweg, mezelf toestemming gegeven om lief te zijn voor mezelf en mezelf niet zo te veroordelen. Dat is me vanavond niet echt gelukt. Ik veroordeel mezelf omdat ik ga huilen om een slinger. Ik veroordeel mezelf omdat ik huil waar mijn oudste dochter bij is. De veroordelende woorden naar mezelf, mag ik veranderen in liefdevolle en opbouwende woorden. Mijn gedachten: ‘duh, wie gaat er nu janken als het niet lukt om een slinger niet op te hangen en wie gaat er nu janken waar je dochter bij is?‘, mag ik veranderen in: ‘wat vervelend dat het niet lukt om de slinger op te hangen, vervelend ook dat je moe bent en eigenlijk geen energie hebt om de slingers op te hangen. Vervelend ook dat je je voelt falen dat je dochter ziet dat je huilt. Maar je bent ook maar een mens, en dat mag ze best wel zien hoor. Je bent niet perfect, maar dat is niemand.‘ Ik merk dat de liefdevolle en opbouwende woorden me helpen om weer rustiger te worden en ik niet zo blijf hangen in mijn gevoel van falen.

Ja, ik ben imperfect. Maar in mijn imperfectie mag ik er zijn. Juist op de momenten dat ik mij erg imperfect voel, van die momenten kan ik het meeste leren. Imperfecte momenten veranderen zo in waardevolle leermomenten.

Als mijn tranen weer zijn gedroogd, en ik me weer rustig voel, loop ik naar beneden. Ik zie dat ik de k3 slinger ook verkeerd heb opgehangen. Nu kan ik er om lachen en voel ik me niet falen. Rustig begin ik vervolgens met het weer opnieuw ophangen van de slingers. Ik begin met een slinger die niet verkeerd opgehangen kan worden, omdat er geen letters op staan. Als deze hangt, waag ik me ook weer aan de k3 slinger. Tot slot lukt het me zelfs om zonder frustratie de letters van de party slinger op de goede volgorde te leggen en op te hangen.

Uiteindelijk ben ik best trots op het resultaat:

Misschien deze keer wel meer dan anders, omdat ik het uiteindelijk toch rustig heb kunnen afmaken. Het was een leerzame avond. Ik mag echt leren niet zo kritisch te zijn naar mezelf. En volgend jaar laat ik misschien de slingers gewoon hangen, ook al staat er dan ytrap en 3k en hangen ze dan niet perfect. Om zo te leren dat niet alles perfect hoeft te zijn, maar dat was voor dit jaar nog iets te hoog gegrepen voor deze perfectionistische mama.