Vandaag staat in de schijnwerpers een enthousiaste vrouw Harriet van Veen. Als therapeut werkt zij voor haar eigen praktijk Heel je LEV.
Wat een een prachtige wanddecoratie van bloemen zie ik aan de muur hangen, wanneer ik de praktijkruimte binnenloop. Harriet begint direct te vertellen ‘Ik ben blij dat ze eindelijk hangen, ik word daar wel blij van als ik die bloemen zie. Ja ik houd echt van het voorjaar. Ik vind het zo bijzonder hoe uit een ogenschijnlijk doods knopje nieuw leven kan ontstaan. In een moeilijke periode heb ik dit ook letterlijk zo ervaren, als ik het moeilijk had en ik keek dan naar buiten, dacht ik “wauw wat gaaf dat er in al die bomen, ook al zie je het nog amper, er al een ieniemienie knopje is, wat een rijke belofte en wat gaat daar hoop vanuit.” Ik had dan het gevoel alsof er in mijn eigen hart ook zo’n knopje zat. Ik wist dan dat er na die donkere periode weer nieuw leven zou gaan ontkiemen. Ik word blij van het voorjaar en het jonge nieuwe leven. Het is het begin van iets nieuws.’
Dan legt Harriet uit waarom ze gekozen heeft voor de naam Heel je LEV. ‘Lev vind ik een heel mooi woord, het is een Hebreeuws woord dat moed en hart betekent. Je mag je hart en je moed laten helen. Ik heb gekozen voor deze naam omdat ik mensen wil uitdagen om er met heel je hart voor te gaan. Ook wil ik mensen bemoedigen, er is namelijk moed voor nodig om je te laten helen. Je kunt soms onderweg stukjes van jezelf verloren zijn en om weer heel te worden mag je gaan ontdekken wie je van oorsprong, echt bent. Als 8 jarig meisje verloor ik mijn moeder, dat is de bron geweest waaruit dit allemaal is begonnen. Lange tijd dacht ik dat ik hiervoor geen hulp nodig had om dit te verwerken en stiekem vond ik het wel stoer dat ik geen hulp nodig had. Totdat ik vast liep in mijn werk en naar een therapeut ging.’
‘Daar ervoer ik dat ik door de pijn heen, door het snoeien, weer meer kwam tot wie ik echt ben, tot mijn kern. Vrij aan het begin van mijn traject, toen ik nog niet wist dat ik therapeut wilde worden, moest ik een sprookje schrijven over mezelf. Hierin beschreef ik dat het grootste talent van het prinsesje was dat ze zich goed kon aanpassen en dat ze niet meer wist wat haar ware talent was. En aan het einde schreef ik “of zou de sleutel van dat waar ze zo goed in was, liggen op de bodem?” Ik had toen geen idee waarom ik dat schreef, maar nu ik terugkijk denk ik dat ik heel goed aanvoelde dat ik dieper moest gaan, moest rouwen over mijn grote verlies om bij mijn kern, mijn echte ik, mijn talent te kunnen komen. Ik ontdekte dat mijn vermogen om me aan te kunnen passen, tóch een talent was, mits ik mijn eigen behoeften en verlangens óók serieus nam. Een nieuw verlangen groeide. Ik wilde graag zelf therapeut worden. Daarnaast omarmde ik opnieuw iets wat iets vroeger graag deed: verhaaltjes bedenken, toneelspelen. Ik zette ook daarin stappen, welke ik in de toekomst graag nog verder uit wil bouwen.
Toen ik eenmaal had ontdekt dat ik therapeut wilde worden, twijfelde ik in eerste instantie behoorlijk. Het voelde als een grote sprong. Een opleiding van 3 ½ jaar die ik moest gaan volgen naast mijn baan en mijn gezin, terwijl ik me al zó vol en druk voelde. Ik heb God daarom letterlijk gevraagd of Hij, als Hij het een goed idee vond, me hierin wilde bevestigen. Er gebeurden hele bijzondere dingen die ik nooit zal vergeten. God liet me in één week tijd drie keer heel concreet zien dat ik deze weg in mocht slaan. Het was een periode van groei en bloei en met goede moed ben ik de opleiding gestart. De opleidingsperiode zelf werd voor mij een tijd van moeilijke snoeiperiodes. Het bijzondere was dat de bevestiging die ik bij aanvang had gehad toen ik de opleiding wilde starten, me hielpen om door deze snoeiperiodes heen te komen. Ik wist heel zeker “ik ben hier niet voor niets, ik hoor hier echt te zijn. Vroeg of laat komt er een nieuwe periode van groei.”
Ik vind het belangrijk dat je als therapeut zelf snoeiperiodes hebt doorleefd. Dat je ze niet uit de weg bent gegaan, maar dat je de wonden die het snoeien heeft veroorzaakt, hebt dúrven voelen. Het helpt je om bij de pijn van de ander te kunnen komen en blijven. Snoeien doet pijn en is niet leuk. Het is voor mij dan ook een dooddoener wanneer mensen zeggen, ‘maar je bent er wel door gegroeid’. Dat is misschien wel zo, maar dat is aan de persoon zelf om te verwoorden. Een dergelijke uitspraak doet de diepe pijn die er kan zijn, geen recht. Erkenning geven voor de pijn is van levensbelang. De groei volgt vanzelf wel weer. Ik vind het dan ook belangrijk om anderen echt te zien in hun pijn.’
Over haar huidige werk als therapeut vertelt Harriet ‘ik werk veel met playmobilpoppetjes om beeldend te maken wat er in iemand zelf of wat er tussen mensen gebeurt. Er komt dan soms van alles bij te liggen: blokjes, muurtjes, touwtjes, een kopje, een theelepel en vandaag bijvoorbeeld een tissue die we al pratend uit elkaar hebben geplozen. We maakten er een soort sluier van die de cliënt onbewust over een destructieve relatie heen had gelegd. Op de sluier schreven we wat de cliënt gevonden dacht te hebben in relatie, zoals: ‘Ik hoef niets bij hem, ik voel me onvoorwaardelijk geliefd’. Het kan heel pijnlijk zijn om het sluiertje er af te halen, en te kijken wat er werkelijk is. Tegelijk is het zó waardevol. Dat wat op het sluiertje staat, is waar. Het is een legitiem verlangen, een normale behoefte. Zo kon deze persoon de destructieve relatie gebruiken om helder te krijgen wat haar verlangens waren en ze los te koppelen van de relatie waar ze in vast zat.
Vaak zie ik dat mensen niet meer luisteren naar het kind in zich. Ik zie mooie dingen gebeuren, als ik een poppetje neerzet, dat symbool staat voor hun kleine kind. Het helpt vaak dan alleen al om gewoon te zeggen “kijk dat poppetje vraagt gewoon om voeding, koestering en liefde.” Alleen die woorden al brengen iets te weeg. We zijn zo geneigd om steeds te zeggen dat is kinderachtig, ik wil volwassen zijn. Maar als je het poppetje omgooit, omdat het ‘kleine’ te kwetsbaar voelt, dan gooi je ook al je creativiteit, je passies, je verlangens weg. Je raakt kwijt wie je van oorsprong bent. Sta open voor het kind, ook al is dat kwetsbaar en voel je daardoor ook vaker je angst.’
Een vraag om over na te denken die Harriet jou tot slot wil meegeven is: in hoeverre geef jij ruimte aan het kleine kind in jou? Een mooie vraag om mee af te sluiten, want wanneer je meer ruimte geeft aan het kleine kind in jou kun je weer gaan bloeien en groeien.
Harriet, dank je wel voor het waardevolle gesprek!
