zegen door regen

‘Als je weet dat je pijn een doel heeft, doet dat iets met je perspectief. De worsteling naar het meisje in je kan een pijnlijk proces zijn. Als je de pijn overslaat, sla je een deel van het proces over. Als je ten volle wilt leven moet je bereid zijn je pijn te omarmen. Leven doet pijn. Na de pijn komt het genezingsproces. Door de pijn heen persen, betekent dat je er op moet vertrouwen dat God je verwonding en hartzeer kan gebruiken. Iedereen loopt wonden op in het leven. De hamvraag is niet “hoe kunnen we onze wonden verbergen?” Maar hoe kunnen we anderen dienen met onze gekwetstheid. Hoe kunnen we in onze regen er zijn voor de ander? Ja zelfs tot zegen zijn?’ lees ik in het Onverwoestbare meisje van Chrystal Evens Hurst.

Zo, dat is een vraag die wel binnenkomt. Hebben we niet allemaal de neiging om weg te blijven bij onze pijn en onze wonden te verbergen? Hierbij moet ik ook denken aan de kersttoespraak van koning Willem Alexander. ‘Doe ik het wel goed, ben ik wel gelukkig? Ook verdriet en twijfels mogen  er zijn, al willen we graag ons beste zelf presenteren.’ Maar Chrystal gaat zelfs nog een stapje verder, niet alleen je verdriet en wonden er laten zijn, maar door je wonden heen tot zegen zijn voor de ander.

Wat zijn jouw wonden? Hoe kun jij juist daar in alle kwetsbaarheid er voor de ander zijn?

Dan lees ik verder in het onverwoestbare meisje. ‘Ga met je brokstukken naar God, de grote Heelmeester. Stel je hoofd, hart en handen bloot aan Zijn genezende kracht. God heeft altijd een plan en daarin kan Hij jouw pijn een plaats geven. Je pijn is deel van het proces dat je bij het meisje brengt dat haar leven in jou leidt. De pijn die sporen in je hart trekt, is dezelfde pijn die ruimte in je ziel schept om met meer compassie lief te hebben, met meer wijsheid te leven en met diepe vreugde te genieten. God is er een Meester in om wonderen te doen met onze brokken.’

Probeer het maar, je pijn er te laten zijn. Er niet bij weg te lopen, door maar weer door te gaan, maar het te voelen. Voel je pijn, ga er door heen. Daar in je pijn, wil Hij bij je zijn en ben je nooit alleen. Maar alleen als je naar je pijn gaat en het er laat zijn, pas dan kan Hij je genezen. Hij kan je niet genezen als jij je pijn er niet laat zijn. En ja, ik weet het uit eigen ervaring, pijn is soms zo verrekte… niet fijn. En toch, juist daar wil Hij je helen. Hij is de grote Heelmeester. We mogen met de brokstukken van ons leven naar Hem en luisteren naar Zijn bemoedigende en liefdevolle stem. Kom maar met je pijn, juist daar wil Ik bij jou zijn. Ik wil je helen. Ga maar door de pijn heen, Ik laat je nooit alleen. Ik gebruik zo jouw pijn en jouw tranen, jouw regen, om voor de ander te zijn tot zegen. Wat voel je je vaak in je pijn zo verloren, maar juist die pijn trekt in je hart sporen. Sporen van liefde, er ontstaat juist in je kwetsbaarheid echte verbinding, zo mag je samen gaan voor heling. Heling door onze Heelmeester, die de enige is die je echte, diepe vreugde kan geven. Zo mag jij je leven, juist vanuit je wonden en in alle kwetsbaarheid, ten volle leven. En zo in jouw regen de ander zijn tot zegen.

Met een prachtig lied dat hierover gaat, het lied ‘zegen’ van Danielle Schaap, wil ik deze blog afsluiten.

Wat als zegen komt door regen, wat als genezing komt door pijn, wat als in duizend bange nachten U toch aanwezig was bij mij, wat als beproeving hier en nu, Uw genade blijkt te zijn.