dankbaar voor 9 jaar

Vandaag is onze jongste dochter jarig en negen jaar geworden. Jarig in een bijzondere tijd. Een tijd waarin we zo weinig mogelijk sociale contacten hebben, maar gelukkig wel samen als gezin haar verjaardag kunnen vieren. Ik weet nog goed dat negen jaar geleden voor mij ook een bijzondere tijd was. Binnenshuis was ik vooral de trotse en dankbare moeder, maar buitenshuis was ik onzeker en bang voor reacties van anderen. Ik voelde gewoon dat anderen naar me keken en daar had ik niet altijd zin in, daarom bleef ik ook in die beginperiode zoveel mogelijk thuis. Ik wilde gewoon thuis en alleen met haar zijn, dan werd ik er niet zo bij bepaald dat ze anders was en het syndroom van down had, nee dan was ze gewoon mijn mooie meisje. Ook niet zo gek overigens dat ik zo dacht want ik heb echt letterlijk gehoord van mensen die langs ons liepen ‘oh daar heb je er weer zo een met een chromosoompje te veel.’ Dat maakte mij als moeder verdrietig, waarom zagen ze alleen dat extra chromosoompje en niet mijn mooie meisje?

Maar vandaag wil ik niet verdrietig zijn, vandaag ben ik dankbaar voor haar negen jaar. Negen jaar waarin ik echt van haar mag genieten. Waarin ze me geleerd heeft om te leven in het nu en me geen zorgen te maken voor morgen en wat kan ik dat nu op moment met de coronacrisis goed gebruiken. Leven bij de dag.

Vorige week toen ik op een avond naast ons mooie dametje in bed lag, moest ik denken aan wat er op haar geboortekaartje stond een stukje uit een liedje van Gerald Troost ‘je bent een wonder, je bent bijzonder, je bent een parel in Gods hand.’ Deze tekst hadden we al gekozen nog voordat we wisten dat ze het syndroom van down had. Terwijl ik hieraan dacht, ging ik voor haar zingen en spontaan kwamen er woorden op de wijs van dit lied in me naar boven borrelen. Nadat ze sliep ben ik voorzichtig, om haar niet wakker te maken uit haar bed gekropen en heel zachtjes de trap af naar beneden geslopen. Eenmaal beneden was ik achter de piano gedoken en had ik allerlei favoriete liedjes van haar gepingeld. ‘Nanananana… elke dag heeft genoeg aan zijn eigen lach, elke dag is tijd voor taart, elke dag is leuker dan de dag er voor, elke dag is een feestje waard.’ Tijdens het spelen van dit nummer zag ik in gedachten haar heerlijke lach voor me en dat ze enthousiast door de kamer danste.

Uiteindelijk heb ik op de wijs van het refrein van de Parel van Gerald Troost dit lied voor haar geschreven, die ik vandaag op haar verjaardag ook voor haar ga zingen:

Je bent een wonder.
Je bent bijzonder.
Je bent een parel in Gods hand.
We keken uit naar jou
hebben naar jou verlangt.
En vandaag negen jaar,
wat zijn we dankbaar!
In deze bijzondere tijd
Is niets een vanzelfsprekendheid.
Je bent ons wonder.

Je bent een wonder.
Je bent bijzonder.
Je bent een parel in Gods hand.
We keken uit naar jou
hebben naar jou verlangt.
Met jouw intense lach
maak jij een feest van ied’re dag.
Genieten leven vandaag
dat is waar ik door jou in slaag.
Je bent ons wonder.

Dankbaar voor ons mooie wonder, vandaag alweer negen jaar.