Ik rouw, ik rouw om jou. Om wat er niet geweest is, omdat ik jou zo mis. Dit gedicht schreef ik over onze vijf kinderen.
De maand februari is voor mij een maand waarin ik stilsta bij het verlies van onze vijf kinderen tijdens de zwangerschap. Dit jaar merk ik dat er weer meer mee bezig ben dan andere jaren. In januari ging ik naar een lezing van Manu Keirse over rouw en verlies. Hij heeft prachtige boeken geschreven. Een daarvan had ik zelf al, namelijk helpen bij rouw en verlies. Manu vertelde: ‘Rouw maak je mee na elke vorm van verlies. Verlies overleven vraagt om rouw arbeid, dat is zware arbeid voor lichaam en geest. Bij rouw heb je te maken met vier rouw taken, de eerste is het onder ogen zien van de werkelijkheid. Wat je met je hoofd weet hoef je nog niet met je hart te voelen, dat kan later komen.
Rouwen is voor iedereen weer anders, nooit erger. Er is niet een bepaalde manier waarop je rouwt. Het is goed om je emoties en het verdriet te voelen en het niet weg te stoppen. Wat hebben we vaak zelf al de neiging om ons verdriet weg te willen stoppen. Het kan het dan extra lastig zijn, omdat je in je omgeving aan alles merkt dat ze niet goed weten hoe ze er mee om moeten gaan. Je komt dan van de rouw in de kou.’
Ik vond het mooi om hem te horen zeggen dat rouwen voor iedereen weer anders is. Er is niet een bepaalde manier is waarop je rouwt. Het is goed om je emoties en het verdriet te voelen en het niet weg te stoppen. Ik heb dit zelf ook zo ervaren, wat duwde ik het vaak weg. Maar wat voelde ik me ook vaak alleen. Mensen wisten niet goed wat ze moesten zeggen, ze vroegen wel hoe het ging, maar tegelijkertijd vulde ze het ook al snel in. ‘Oh, nu al wel weer goed toch? En je hebt het vast al wel een plekje gegeven toch?’
Verdriet en rouw geef je niet een plekje, het zal altijd onderdeel van je zijn. En dat is ook zo bij kinderen die je tijdens de zwangerschap hebt verloren. Je wordt namelijk al moeder op het moment dat je zo verlangt naar een kindje, of dit nu een eerste kindje is, of dat je al kinderen hebt.
Wanneer jij te maken hebt gehad met verlies tijdens de zwangerschap of met een ander verlies en je wilt hier graag over door praten, dan hoor ik dit graag van jou.
Dit jaar merkte ik dat ik dat ik er meer mee bezig was dan andere jaren. Een paar weken terug zou ik op kraamvisite gaan. Ik merkte van te voren dat ik dit lastig vond. Ik zag er tegen op en was bang om geraakt te worden in mijn verdriet. Ook was ik jaloers. Jaloers dat die ander nog wel een kindje had gekregen hier op aarde en ik niet. Ik merkte dat het me hielp om dit er eerlijk te laten zijn. De angst om te moeten huilen, terwijl het al zo lang geleden is. Ik mocht dit oordeel loslaten. Ik gaf mezelf als het ware toestemming om te huilen en mijn verdriet te uiten. Mijn jaloersheid mocht er ook zijn. Niet om te verharden en daarin te blijven hangen, maar om te beseffen waar mijn jaloersheid vandaan kwam. Om te beseffen wat mijn verlangen was en vervolgens het gemis te voelen.
Ik ben gegaan en had een mooi cadeautje meegenomen met de betekenis van de naam van de baby. Toen ik daar was, was het goed. Ik ervaarde rust en ik kon genieten om het kleintje bij de moeder te zien zitten. Aan het einde van het gesprek hebben we nog een mooi en eerlijk gesprek over de kinderen die ik tijdens de zwangerschap heb verloren en waar ik afscheid van heb moeten nemen,. Zij vertelde zelf ook over een vroege miskraam. Iets wat ze niet vaak met een ander deelde.
Zo bijzonder om weer te mogen ervaren wanneer ik me kwetsbaar opstel, eerlijk vertel over wat er bij mij is, dat je dan echt in verbinding komt met elkaar.
Vervolgens liep ze naar de boekenkast en pakte ze het boek ‘hemels’ van Marriette Davis, waarin ze schrijft over haar reis van negen dagen voorbij de dood. In het boek wordt ook iets geschreven over het babyparadijs. Zo mooi en goed om te beseffen dat onze vijf kinderen nu in de hemel bij Jezus zijn en dat de engelen voor ze zorgen. ‘de engelen blazen de pasgeboren kinderen hemels leven in, de baby’s ademen Gods levendmakende Geest in. Straks zullen ze alles kunnen zeggen en doen waarvoor ze bestemd zijn. Ze mogen meedoen met alle geweldige plannen voor onze Koning’.
Onze kinderen hebben het daar zo goed. Ik wist het wel, maar door het lezen van dit boek kwam dit nog meer binnen. Het verdriet of gemis is dan niet ineens weg, maar ik weet dat het tijdelijk is. Ooit ga ik ze weer ontmoeten. En waar ze nu zijn, hebben ze het beter dan wat ik ze ooit had kunnen geven.
Tijdens de lezing van Manu Keirse ontdekte ik ook iets anders waar ik al een tijdje om rouw. Hij vertelde over dat elk kind een harmonieus thuis verdiend. Die avond merkte ik dat dit ineens zo binnenkwam. Het gezin waarin ik ben opgegroeid, is geen harmonieus gezin, er was veel ruzie en er was sprake van emotionele verwaarlozing. Ik merk dat ik wel spannend vind om hierover te schrijven. Ik wil mijn ouders geen pijn doen. Ik weet dat zij hun best hebben gedaan en ons hebben opgevoed op de manier waarop zij dachten dat goed voor ons was.
Het bovenstaande lied/ gedicht schreef ik niet alleen over het gemis van onze kinderen, maar ook over de gemissen uit mijn jeugd. Ik mis het om met mijn ouders te kunnen verbinden op emotioneel niveau. En dat is ook iets waar ik om mag rouwen.
Rouwen begint namelijk met eerlijk zijn over wat er echt aan de hand is of wat er echt gebeurd is. Wat heb ik dit lang weggestopt omdat ik hen geen pijn wilde doen en omdat het voor mezelf te pijnlijk was. Dit wil ik niet langer. Ik wil eerlijk mijn hele verhaal er laten zijn. Om te kunnen rouwen en de gemissen van uit mijn jeugd te durven voelen, want dit hoort bij mij.
Ik rouw, ik rouw om jou. Om wat er niet geweest is, omdat ik je zo mis.
Om wie rouw jij? Wie mis je? Dat hoeft niet iemand te zijn die al is overleden, dat kan ook iemand zijn waar je niet dat echte contact mee hebt waar je zo naar verlangt.
Merk je dat door het lezen er iets bij jou geraakt wordt waar je graag over door wil praten? Dan ontmoet ik jou graag! Je bent van harte welkom bij mij in de praktijk of tijdens de themadag knielen in de woestijn op vrijdag 7 maart 2025. Je kunt je hiervoor opgeven door een mailtje te sturen naar johanneke@waardevolenuniek.nl Tijdens deze dag is er al ruimte voor jouw verhaal, en is er ook ruimte om aan Jezus voeten neer te knielen, en ruimte te geven aan jouw verdriet, gemis en pijn. Ik zie er naar uit om jou dan te ontmoeten!
