dankbaar voor bemoedigende beelden

Oeps, slik waar heb ik nu weer ja tegen gezegd? Wil ik dit echt wel? Waarom was ik zo impulsief en gaf ik mezelf niet de tijd om er rustig over na te denken. Hoe dichter we bij de locatie komen, hoe stiller ik word. En dan stappen we uit de auto en lopen we door het bos naar de plek waar we de uitleg krijgen en je iets aan moet trekken. Op de weg hier naar toe zag ik anderen ook al bezig, en dacht ik ‘oh, dat gaat me vast lukken, we gaan er voor.’
En dan na ruim een half uur te hebben gewacht zijn wij eindelijk aan de beurt. Dit wachten was niet echt bevorderlijk voor mijn zenuwen. We gaan achter ons veiligheidspakje staan en die trekken we aan. Dan is het tijd voor de helm. We krijgen uitleg over hoe we ons vast moeten maken aan de baan en dan kunnen we echt gaan.

Ik zie mijn dochter al naar boven klauteren, net een aapje. En dan is het mijn beurt. Ik stap op de trap. Mijn hart klopt in mijn keel. Oeps, slik dit is toch wel iets hoger dan ik had verwacht. En ja ik weet dat ik goed vastzit, maar toch. Dan sta ik bovenaan voor de eerste uitdaging. Lopen over een net. Ik vind het eng en ben bang dat ik door het net zak. De spanning wordt me te veel en ik pink wat traantjes weg van de spanning en ik wil eigenlijk weer terug om vaste grond onder mijn voeten te voelen. Het kleine meisje in mij is echt bang, maar dan komen mijn gedachten van mijn volwassen deel ‘kom op, je kunt het, we gaan dit samen doen. Ik snap dat je het eng vind, maar ik vind het zo stoer van je, dat je het wel aangaat ondanks dat je bang bent. En hoe het ook gaat ik ben echt trots op je.’ Door deze bemoedigende gedachten lukte het me om voetje voor voetje verder te lopen. Wat vond ik het spannend, vooral die eerste hindernis. Als ik een onderdeel had gedaan, bleef ik steeds even staan, om bij te komen en weer nieuwe moed op te doen. Maar pfff, wat was het spannend, op een heel dun touw lopen op 4 a 5 meter hoogte. Een onderdeel waren twee lange touwen, voor je voeten en twee om je handen aan vast te kunnen houden. Ook nu ging ik weer stapje voor stapje. Ik focuste op mijn doel en vergat mijn hele omgeving. Voetje voor voetje, heel voorzichtig ging ik. Ik keek bewust niet naar beneden, maar naar de boom waar ik naar toe moest. En wat een gevoel van voldoening gaf het als ik weer een onderdeel had gehaald. ‘Yes I did it.’ Als laatste onderdeel mocht ik me laten hangen aan de baan en als een soort kabelbaan naar de overkant gaan. De eerste keer dat ik dit deed, vond ik dit nog wel een beetje spannend. Maar bij het laatste onderdeel kon ik er wel van genieten. Yes, I did it. Yes, I did it. En eenmaal weer op de grond voelde ik pas hoe spannend ik het had gevonden. Maar he, ik had gewoon mijn angst overwonnen en het gewoon gedaan.
Het mooiste moment vond ik het moment dat mijn dochter me een high five gaf en zei ‘u hebt het gedaan mam, ik ben trots op u.’ En ook mijn man zo trots te zien, vond ik wel heel fijn en hem te horen zeggen ‘je hebt gewoon je angst overwonnen, ik ben echt trots op je.’

Toen ik deze woorden van mijn man en dochter hoorde moest ik denken aan een ander moment. Het was tijdens een van mijn studiedagen van Groundwork. We gingen oefenen met luisterend bidden. Ik kreeg zulke prachtige beelden te zien.
Ik zag een heuvelachtig landschap waar ik aan het hardlopen was, en in de verte zag ik de zee en hoorde ik de golven. Een paar meter voor mij stond Jezus naast de weg mij aan te moedigen: Je kunt het, je doet het zo goed, hou vol!! Ik kreeg weer nieuwe energie en liep al hardlopend naar Jezus. En bij Jezus aangekomen gingen we samen dansen. Ik voelde veel vreugde en blijdschap. Na het dansen gaf Jezus mij een knuffel en kon ik zijn bij Hem. Heerlijk ontspannen. Zo liefdevol en bemoedigend. Ik moest denken aan het lied. Heer U gaf aan mij Uw vreugde olie, een lofgewaad in plaats van rouw.

Zo bemoedigend om zulke prachtige beelden te krijgen. Daar ben ik God echt dankbaar voor. Waar ik Hem ook dankbaar voor ben is het gezin wat ik van hem heb gekregen en dat we samen leuke dingen mogen doen. Dat Hij me helpt om mijn angsten te overwinnen.

Waar ben jij dankbaar voor? Hoe ga jij om met angst? Durf jij je angst te voelen en het onder ogen te komen? Best een hele uitdaging. Maar weet je? Je hoeft nooit alleen met je angsten aan de slag te gaan, God zal altijd naast je staan. Hij helpt je er door heen en laat je nooit alleen. Nooit.
Dat maakt mij extra dankbaar. Nooit laat Hij me alleen. Nooit meer, nooit meer alleen, loop ik door de stormen heen.
Ben je bang, richt je dan op Hem. Luister naar Zijn stem:
Ik geef je nieuwe moed. Je doet het al zo goed!