Steeds weer opnieuw.
Door de pijn.
Het er laten zijn.
Opnieuw. Door de pijn. Maar pijn, is niet fijn en daar wil ik als het niet hoeft liever niet bij zijn. Ja, als ik door iets wordt geraakt en ik word er op dat moment echt door wordt beheerst, dan kan het niet anders en dan moet ik er wel bij zijn.
En toch, hoe heftig soms ook. Steeds opnieuw besef ik dat het goed is om bij je pijn te zijn. Het niet te vermijden, maar er bij te kunnen zijn. Wat het dan ook maar is. Je mag zorgen voor dat kleine kind in jou dat zo boos of verdrietig is, dat zoveel pijn voelt. De wond uit je verleden en de pijn die dat doet er laten zijn. Je kunt het misschien tijdelijk verdoven of doen alsof het er niet is, maar dan komt het steeds terug. De uitdaging is om echt bij je pijn te durven zijn. De pijn van afwijzing, de pijn van eenzaamheid, de pijn dat je geen kinderen hebt gekregen, de pijn die je voelt omdat je iemand mist, de pijn van je niet gezien of gehoord voelen, de pijn van misbruik, of wat dan ook maar voor pijn.
Laat je pijn er zijn!
Vermijden heeft geen zin.
Durf het er te laten zijn,
stap er als het ware steeds opnieuw in.
Want daar midden in jouw pijn,
wil God er voor jou zijn!
Hij wil jou troosten in elk verdriet
en Hij is degene die jou altijd ziet!
Trooster in elk verdriet, met die zin uit het lied Jezus, hoop van de volken, wil ik deze blog afsluiten.
