Laten zijn wat er is, gevoelens er laten zijn. Vind jij dat lastig? In deze blog deel ik hoe ik dat deed tijdens onze vakantie.
Als afsluiting van onze vakantie in de achterhoek gingen we samen kajakken van Duitsland naar Nederland. Ik ging samen met manlief in een kajak, omdat het mij niet lukte om zelf te peddelen, vanwege een langdurige schouderblessure en we het wel graag samen als gezin wilden doen. Omdat ik niet zoveel kon was ik lekker foto’s aan het maken en toen ik een stroomversnelling zag, dacht ik ‘leuk daar ga ik een filmpje van maken’.
Manlief keek achterom naar de meiden of het hun wel ging lukken om door de stroomversnelling te komen. En net op dat moment gingen we recht op een boomstronk af… ‘help, pas op…’ schreeuwde ik nog, maar het was al te laat, de kajak ging om en ik lag er onder. De kajak was best zwaar en ik kon er niet zelf onderuit komen. Gelukkig had manlief vrij snel de kajak van me afgehaald. Ik stond verdwaasd in het water met de nodige schrammen op mijn been en manlief ging direct het water uit de kajak scheppen. Ook heeft hij nog even gezocht naar mijn telefoon met alle pasjes, maar helaas die lag op de bodem van het riviertje en hebben we niet terug kunnen vinden.
In eerste instantie drong het nog niet echt tot me door wat er precies gebeurd was. Maar al vrij snel realiseerde ik me wat ik allemaal was verloren doordat ik mijn telefoon niet meer had. Geen foto’s meer, maar ook geen aantekeningen met ideeën meer voor mijn werk, geen appjes meer, geen… Al dacht ik ook vrij snel, maar mijn telefoon is maar een ding zelf heb ik gelukkig lichamelijk niets, waarmee ik het bagatelliseerde.
Ook werd ik op een gegeven moment boos op mezelf ‘waarom was ik dan ook aan het filmen?’ en ik was boos op manlief ‘waarom keek je ook niet wat beter uit?’ Nadat ik op mezelf en manlief had gemopperd, ontdekte ik dat ik niet alleen boos was, maar vooral geschrokken. Ik heb gehuild van de schrik en dit luchtte wel op. Ik hoefde me niet groter voor te doen, maar mocht laten zijn wat er op dat moment was.
Eenmaal weer in de auto hebben we samen als gezin heel hard gelachen, een stukje ontlading. En we aten een ijsje met chocola, kon ik zo bijkomen van de schrik. Op dat moment vertelde onze oudste hoe zij het had ervaren
‘Jij leek net op een verzopen katje mam, met hele grote verschrikte ogen, en papa leek wel superman die de kajak van je afhaalde. Ik moest eigenlijk heel hard lachen, maar zag wel dat jij geschrokken was.’
S avonds in het vakantiehuisje merkte ik bij mezelf dat ik nog veel spanning ervaarde in mijn lichaam. Vooral het paniekerige gevoel dat ik voelde toen ik onder de kajak lag, bleef. Mijn lijf voelde heel zwaar. Daarom vroeg ik om een knuffel van manlief. Ik merkte toen hij me die knuffel gaf, dat toen echt mijn tranen kwamen en ik heel hard gehuild heb van de schrik en de paniek. Daarna kon ik me wel meer ontspannen en heb ik heerlijk geslapen. Ik kwam er achter dat deze paniek niet alleen ging over wat er die dag gebeurd was en dat was oké.
Wel bijzonder trouwens dat we net die dag ervoor samen heel hard ‘let it be’ in de auto hadden gezongen.
Laat het zijn, laat het zijn. Laat je emoties er maar zijn. Iedereen reageert op zijn eigen manier op onverwachte situaties en dat is oké.
Daar waar manlief gelijk in de oplossingen schoot en het water uit de kajak ging halen. Bleef ik verstijfd in het water staan. Het drong nog niet tot me door wat er precies gebeurd was. Om een tijdje later boos te worden en te gaan ‘vechten’ om de paniek en schrik niet te willen voelen. Om er later wel aan toe te geven en het wel te voelen en te vragen om een knuffel.
Ik heb vooral geleerd eerlijk te laten zijn wat er op dat moment is, ook al voelde dat niet altijd fijn. Het ene moment voelde ik schrik, het andere moment boosheid, een ander moment frustraties. Weer een ander moment moest ik heel hard lachen. Het was er allemaal. En lukte dat altijd, mijn gevoel er laten zijn? Nee, ik heb ook echt wel weer momenten gehad dat ik er eerst tegen vocht voordat ik mijn gevoel er durfde te laten zijn. En toch merkte dat het me uiteindelijk wel weer rust gaf als ik ruimte gaf aan wat er was.
Wat herken jij bij jouzelf? Lukt het jou om in onverwachte situaties te laten zijn wat er is? Of heb je de neiging om tegen jezelf te vechten, wil je liever niet voelen? Maar verlang je er wel naar om meer ruimte te geven aan je gevoel. Liefdevol te laten zijn wat er is, dan ontmoet ik jou graag!
