leven ten volle leven door dochter met syndroom van down

Vandaag is het 21 maart 2022, wereld down dag. Vandaag sta ik stil bij onze mooie puber dochter met het syndroom van down. Ik ben dankbaar voor onze mooie dame. Dankbaar om wie zij is.

Maar naast dankbaar voor onze mooie dame en wat ik van haar heb geleerd, merk ik dat het soms ook best pittig vind. Zeker nu ze ouder wordt en we nog steeds lopen te stoeien met haar zindelijkheid en ik haar ook niet altijd goed kan verstaan. Dat maakt me op die momenten verdrietig. Al merk ik ook dat er  iets in mij is wat ik dit verdriet niet wil voelen, omdat er dan tegelijk ook iets in mij is wat zich schuldig voelt. Vandaag wil ik ruimte geven aan dit verdriet dat het bij haar allemaal net even anders gaat, maar wil ik vooral ook dankbaar zijn om wie ze is. Dankbaar dat zij in ons leven is. Dankbaar om wie zij is. Door haar heb ik heerlijk mooie pure, lieve mensen leren kennen. En het heeft me een mooier mens gemaakt door te beseffen dat ieder mens waardevol is, met of zonder het syndroom van down.

We hebben allemaal ons eigen verhaal, of je nu het syndroom van down hebt of niet. Ieder mens is kostbaar, van onschatbare en waardevol.

En als ik dan ruimte heb gegeven aan mijn verdriet en naar mijn jongste dochter kijk, wat kan ik dan intens van haar genieten. Zo genieten om haar te zien genieten van de dingen die ze doet. Zij heeft mij echt geleerd om meer te leven in het nu en me niet te veel zorgen te maken. Want heel eerlijk, naast dat ik er nu soms pittige momenten zijn, kan ik ook piekeren over haar toekomst.

Wat is het dan heerlijk om wanneer zij thuiskomt uit school echt een moment de tijd te nemen om samen met haar te knuffelen en te genieten van het moment. Heerlijk om de tijd te nemen om samen te zijn en zo zelf ook weer te landen en als het nodig is ook gewoon te huilen om dat wat er niet is, zodat er weer ruimte komt voor datgene wat er wel is.

Dankbaar ben ik voor ons mooie dametje. Dankbaar dat zij me helpt om te leven in het nu, echt te genieten, en niet te ver voor uit te kijken, maar ook eerlijk mijn verdriet er te laten zijn en het niet weg te stoppen. Maar is dat ook niet de kunst van het leven? Alles er laten zijn, je lach en je traan, jezelf omarmen.  

Door mijn dochter met het syndroom van down heb ik geleerd mijn leven ten volle te leven en dat gun ik jou ook, dat je leert om alles wat jij ervaart er te laten zijn, waardoor je echte verbinding gaat ervaren met jezelf en de mensen om je heen!