Vindt rust mijn ziel, bij God alleen. Vertrouw Hem en wees stil.
Deze week is het de stille week voor Pasen. Stil worden. Best lastig als je voor je gevoel nog zoveel moet doen. Als de gedachten maar door je hoofd heen blijven tollen. Zelf merk ik vaak dat wanneer ik te druk ben en maar door blijf gaan, ik eigenlijk voor mezelf wegren. Ik sta dan voor een keuze en weet dan niet zo goed weet wat ik moet kiezen. Mijn eerste neiging is dan om maar met van alles en nog wat bezig te gaan en het voor me uit te schuiven, zodat ik geen keuze hoef te maken. Dit had ik ook bij de voorjaarsconferentie van Vaderhart.nl Ik wilde er graag heen, maar tegelijk vond ik het ook spannend en wilde ik er liever niet over nadenken. Tot het moment dat iemand mij vroeg of ik er ook heenging. Ik kon er toen niet meer onderuit en moest er voor mezelf wel over nadenken. Ik reageerde dan ook met de woorden: ‘ik ga er voor bidden.’ En als je dan stil wordt en leert ontdekken wat Hij wil, dat is echt zo bijzonder. Leren luisteren naar Zijn stem en tot rust komen bij Hem.
Die avond ging ik bidden ‘Heer, wilt U me laten zien of ik er wel of niet heen moet gaan? Ik wil ergens wel, maar vind het ook spannend. En ik weet ook niet of we het praktisch kunnen regelen met het opvangen van de meiden. Heer, wilt U laten zien wat ik moet doen?’
Nadat ik had gebeden kreeg ik het woord ‘ga’ in gedachten. Dat was wel heel snel. Zou dat echt van God komen? Of waren het mijn eigen gedachten?
Daarna pakte ik een bijbels dagboekje en las ik de woorden: ‘in de naam van Jezus sta op en loop.’ En bij het gebed las ik ‘open mijn ogen om de pijn te zien en maak mijn hart zacht, zodat ik met de ander mee zal lijden.’
Weer een bevestiging, dat ik zou moeten gaan, toch bleef ik twijfelen. Zou het echt wel van God zijn? Ik heb hierover met een vriendin gesproken en zij gaf aan, ‘dat is de duivel die je laat twijfelen.’ Daarom bad ik weer ‘Heer, wilt U me na het gesprek met mijn man laten zien of ik wel of niet moet gaan’. Die avond had ik een heel mooi gesprek met hem. Ik kon eerlijk vertellen over mijn angst en mijn verlangen om wel of niet te gaan. Ook vroeg ik hem of hij het goed vond dat hij die twee dagen er voor de kids zou zijn. Hij gunde het me om er heen te gaan. Dit was voor mij de laatste bevestiging die ik nodig had. Dus ja, ik ben gegaan. En wat ben ik dankbaar dat ik ben gegaan. Veel heling en bemoediging mogen ontvangen.
Zo bijzonder, om luisterend te mogen bidden en Gods stem te leren verstaan. En wat waren het prachtige dagen. Zo dankbaar dat ik ben gegaan.
