“Ik kan dat niet, ik ben niet goed genoeg, ik ben bang om te falen.”
“Jij kunt dat prima, gewoon extra goed je best doen, de lat nog maar wat hoger leggen, laat maar zien dat je wel goed genoeg bent, door wat extra te doen.”
“Goed je best doen ja , het liefst perfect, dan voorkom je dat ze opmerkingen maken, maar ook dat je faalt, want falen is voor losers en voelt niet fijn.”
“Maar ik ben al zo moe, moet ik dan nog harder m’n best doen? En perfect dat gaat me echt niet lukken, zie je wel dat ik het niet kan? Ik kan ook helemaal niks!”
Herken jij een van deze gedachten? In welke herken jij je? En heb je dan het gevoel dat er vervolgens helemaal niets meer uit je komt. Mogelijk kan het je helpen, dat jij je realiseert dat jij niet helemaal die gedachten bent, maar dat er iets in jou is dat dit denkt. Zo kun je er mogelijk van een afstandje naar leren kijken en word je er niet helemaal in meegezogen. Dit is niet makkelijk en ik kan me goed voorstellen dat je hier graag hulp bij wilt, dan wil ik jou daar graag bij helpen. Ik luister graag naar jou en maak graag ruimte voor jouw verhaal.
Hoe zou het voor je zijn als je leert beseffen dat het iets in jou is, jouw kleine meisje, is dat zegt ‘ik kan dat niet, ik ben niet goed genoeg, ik ben bang om te falen.’ Of moet je dan direct denken “gewoon extra hard je best doen. Gewoon doen en doorgaan. Vooral niet te soft zijn of ruimte geven aan wat je voelt’ En vervolgens door die belemmerende gedachten in jou hoor jij je kleine meisje zeggen “maar ik ben al zo moe, moet ik nog harder m’n best doen, ik verlang naar rust.” Hoe zou het voor je zijn, wanneer je leert om als volwassene dan te kunnen zeggen “Kom eens hier kleintje! En presteerder jij mag even een stapje achter uit doen, ik kom zo bij jullie terug. Kom maar kleintje, wat heb je nodig? En als je even moet huilen omdat je zoveel spanning ervaart, dat is ok, laat het er maar zijn. Ik zie jou en je mag er zijn!
Vind je dit nog lastig? En weet je niet zo goed hoe je dat moet doen, maar verlang je wel zo naar rust en niet maar steeds achter door hollen of steeds bezig te zijn?
En nogmaals dit heb je echt niet zo even geleerd, gun je zelf daar ook voor de tijd! Ik zie er naar uit om samen met jou te mogen wandelen, om zo meer inzicht te krijgen in datgene wat er bij jou van binnen speelt. Want jij bent het waard om te groeien in het besef hoe waardevol jij bent en ik gun het jouw kleine meisje, dat zij zich echt gezien voelt door jou!
