wandelend onderweg leren loslaten

Gisteren was het eerste adventszondag. De komende tijd kun je blogs lezen rond dat thema en iedere week staat een woord of gedeelte uit een zin centraal en met kerst kun je dan de hele zin lezen. Vandaag is dat het woord onderweg. Een tijdje terug schreef ik deze blog over wandelend onderweg leren loslaten.

Wat ging het die ochtend flink te keer, ik had medelijden met manlief en mijn oudste dochter die dwars door die harde regenbuien moesten fietsen. Zelf had ik die ochtend de auto nodig voor wandel coaching. Onderweg naar de locatie was er nog veel regen, maar hoe dichterbij ik bij het bos kwam waar we gingen wandelen hoe meer blauwe lucht ik zag. Toen ik uit de auto stapte scheen zelfs de zon.

Na een tijdje vroeg ik om vijf minuten in stilte te wandelen. Wauw, wat is het bos prachtig in de herfst, al die prachtige kleuren. En dan die weerkaatsing van het licht van de zon, zo tussen de bomen en de takken door, zo prachtig. Echt genieten om dan zo in stilte te wandelen door Gods Schepping. Ik zag aan degene die naast me liep dat zij er ook van genoot. Ze gaf ook aan dat ze er helemaal van tot rust kwam en dat haar hoofd al minder vol was dan aan het begin van de wandeling.

We liepen verder en kijkend naar de blaadjes die naar beneden dwarrelden vroeg ik haar ‘wat zou je willen loslaten?’ Al vrij snel reageerde ze met de woorden ‘mijn angst voor afwijzing’. Ze vertelde op welke momenten ze dit had ervaren in haar leven. Maar ook dat ze nu nog wel ineens een steek kon voelen van angst wanneer ze een voor haar belangrijke vriendin met iemand anders zag praten. Ze was bang dat ze niet goed genoeg was.

En dit gevoel van je niet goed genoeg voelen, daar gingen we dieper op in. Door vlak achter haar te gaan lopen en deze woorden op een veroordelende toon hardop uit te spreken ‘je bent niet goed genoeg, je bent niet goed genoeg’.

Bij het horen van die woorden zag ik dat ze verkrampte. Zelf vertelde ze dat ze vooral haar voeten en handen voelde verkrampen en er verontwaardiging en boosheid naar boven kwam. Wanneer ik de woorden weer hardop uitsprak vroeg ik haar om protest te maken. Ik hoefde de woorden maar een paar keer hardop uit te spreken en ze schreeuwde ‘kappen nou’.

Na de boosheid kwamen de tranen van ontlading. Tot slot gaf ik haar bemoedigende woorden mee. Weer liep ik vlak achter haar, maar nu met een liefdevolle stem ‘je bent goed zoals je bent, je bent geliefd, je mag er zijn’. Zo mooi om te zien hoe er weer een rust over haar kwam. De woorden deden haar zichtbaar goed en ze ervaarde rust en ruimte. Wat de stralen van de zon in de stilte met haar deden, deden nu de bemoedigende en bevestigende woorden. Rust. Ruimte.

Verlang jij ook naar rust en ruimte in je hoofd? Wil jij leren om al wandelend te leren loslaten? Heb je last van de gedachten ‘ik ben niet goed genoeg’. Neem dan contact met mij op om te kijken wat ik voor jou zou kunnen betekenen tijdens wandel coaching, of coaching bij mij in de praktijk.