Herken jij dit dat je pijn even mag voelen van jezelf, maar daarna wel snel weer door moet gaan? Je kroon recht en weer doorgaan.
In reactie op een vraag of iemand een bijdrage wilde leveren aan de serie je kroon dragen kreeg ik in haar reactie dit bekende gedichtje:
Vallen. Opstaan.
Kroon recht.
Weer doorgaan.
En zelf heb ik er aan toegevoegd:
Achter Jezus aan.
Een mooi gedicht. We mogen nadat we zijn gevallen weer opstaan. Tegelijk kan het ook een valkuil zijn. Je mag even voelen, even pijn hebben en daarna weer snel doorgaan. Net zoals er vroeger tegen je werd gezegd ‘kusje er op en weer door.’ Maar heb je dan wel echt ruimte gemaakt voor jouw gevoel? Heb je dan wel echt de golf van emotie als het ware afgemaakt?
Je mag steeds opnieuw beginnen wanneer je bent gevallen. Onze Vader, de Koning der Koningen is een liefdevolle en genadige Vader, bij wie we steeds opnieuw mogen beginnen. Maar nogmaals dit betekent niet dat je te snel aan je eigen pijn voorbij moet gaan.
Het is belangrijk om je pijn er te laten zijn en het echt te doorvoelen. Niet je pijn te negeren of te snel weer door te gaan. Durf jij jouw pijn echt te doorvoelen? Durf jij echt je pijn er te laten zijn. Want daar midden in jouw pijn wil Jezus heel dicht bij jou zijn.
Het is heel menselijk om je pijn niet te willen voelen. Pijn is niet fijn, daar willen we liever niet bij zijn. En heel eerlijk toen ik begin dit jaar heel veel lichamelijke pijn had, raakte ik zelfs een beetje in paniek. Ik dacht help, het doet zo’n pijn, wat moet ik nu? Deze gedachten waren niet helpend, door mijn stress werd de pijn juist erger. Wat wel hielp was bidden ‘Papa, help’ en nee, de pijn was niet ineens weg, maar ik voelde me wel rustiger en kon daardoor beter bij de pijn blijven.
Dit heb ik zelf ook mogen ervaren met emotionele pijn. De afgelopen periode is voor mij een pittige periode geweest waarin ik zelf ook weer coach gesprekken heb gevoerd. Een van deze gesprekken ging over mijn verlatingsangst. Wat vond ik het spannend om die angst echt te doorvoelen, het ging diep en was best intens. En tegelijkertijd merkte ik ook dat het helend voor me was, om mijn tranen te laten stromen en de angst echt te voelen. Ik had een bewerking geschreven van het lied ‘laat me nu toch niet alleen’ van Clouseau en vooral de zin ‘laat me in Uw armen wonen’ was een zin die me steeds bij bleef.
We mogen wonen in Gods Vaderarmen. Met onze pijn en onze angst naar Hem toe gaan. En wanneer we dat hebben gedaan, dan mogen we weer beseffen hoe geliefd we zijn. Dat we Zijn geliefde Koningsdochter zijn. Onze kroon weer recht zetten en in Zijn kracht, gevuld met Zijn liefde weer doorgaan.
Ja, je mag steeds opnieuw weer opstaan en doorgaan, gesterkt door Zijn liefde. Het kan een valkuil zijn om te blijven liggen als we zijn gevallen. ‘Ik kan echt niet meer. Waar doe ik het voor?’ kunnen gedachten zijn waardoor je blijft liggen. Of je kunt blijven hangen in zelfmedelijden. Of doordat je zo bang bent dat je er door overspoelt te worden kun je er zelfs nog dieper in wegzakken.
Toch wil ik je uitdagen om je pijn en angst te doorvoelen en er mee naar je Maker te gaan. Papa heeft ons niet beloofd dat ons leven makkelijk zal zijn, maar wel dat Hij bij ons is. Ook heeft Hij niet beloofd dat je nooit zult vallen, maar als je bent gevallen, wil Hij je helpen weer op te staan.
Dus als je bent gevallen, vraag Hem om hulp en ga in Zijn kracht, weer staan. Zet je kroon recht of laat je kroon door Hem rechtzetten. En met een kroon op je hoofd mag je gaan, achter Jezus aan. Geworteld in Zijn liefde, in Zijn kracht, mag jij als geliefde Koningsdochter onderweg gaan.
