Het verhaal begint op een dag in de voorjaarsvakantie in februari 2015. Mijn man en ik zitten samen met een groep mensen in de aula van een school en kijken vol verwachting naar wat er voor ons op het podium gaat gebeuren.
‘Ik ben niet goed genoeg, ik ben niet goed genoeg’ hoor ik een stem zeggen. Ik slik. En slik nog een keer. Dan komen er een paar traantjes die ik snel wegveeg.
Dan gaan we in kleine groepjes uiteen om oefeningen te doen. Nu vlak achter mij hoor ik weer die stem: ‘je bent niet goed genoeg, je bent niet goed genoeg’. Ik breek. De tranen zijn niet meer te stoppen. Ik laat ze stromen en naar buiten komen. Nog na snikkend doe ik nogmaals de oefening. ‘Je bent niet goed…’ ik laat de stem niet uitspreken en schreeuw: ‘STOP, ik ben wel goed genoeg. Ik mag er ZIJN! Alles van mij mag er ZIJN!’
Dat moment, die dag, dat weekend van Groundwork is het begin geweest van een acceptatieproces met vallen en opstaan. Een proces waarin ik steeds meer leer dat ik mag zijn zoals ik ben. Wat heb ik veel geleerd over mezelf, over wanneer ik die stem voor het eerst hoorde en wanneer ik nu nog gevoelig ben voor die stem.
Gelukkig hoor ik steeds vaker een liefdevolle stem die tegen me fluistert:
Je bent wel goed genoeg!
Je bent een parel.
Je bent een wonder.
Je bent bijzonder.
Je bent waardevol!
Mijn geliefde dochter!
Ik zie jou en hou van jou.
Om die fluistering van mijn hemelse Papa te verstaan is het belangrijk om weerstand te bieden tegen de leugens. Gelukkig hoef ik dat niet zelf te doen,
maar in de kracht van Zijn Naam. Hij geeft me steeds opnieuw de kracht om in Zijn waarheid te staan.
Ik mag Zijn liefde door me heen laten stromen, om tot mijn bestemming te komen. Als Zijn geliefd kind en in het besef dat Hij me waardevol vindt.
