Hoe ga jij om met de scherven van jouw leven? Wil jij dat ze heel worden? Lukt het je om te zijn bij je pijn?
Vorige week kon je een blog lezen waarin ik deelde dat ik van huppelen en dansen wel blij wordt, dat heeft voor mij alles te maken met weer in verbinding komen met jezelf, met je kleine meisje. Jezelf durven zijn. In vrijheid jezelf. Houdt jij ook zo van dansen? Vind jij het ook heerlijk om even lekker te spelen als een klein kind? Maar waarom doe je dit eigenlijk?
Een valkuil kan zijn is dat je zo verlangt naar lichtheid en even niet wilt voelen hoe pittig je sommige dingen vindt. Je wilt je pijn of je angst niet voelen en daarom ga je maar grappig doen. Tijdens het kloosterweekend waar ik samen met een coach heenging vroeg ze mij op een gegeven moment ook om ruimte te maken voor mijn pijn. En het veld in te gaan. Maar wat deed ik? Ik ging rennen, dansen, huppelen en zelfs een radslag doen. Maar terwijl ik dat deed voelde het ergens wel ongemakkelijk. Daar waar het soms ook heel bevrijdend kan werken en kan helpen om in verbinding te komen met mezelf, was dit het nut niet. Nee, ik ging weg bij mijn pijn. Ik wilde er op dat moment niet bij zijn.
Een andere valkuil van mij kan soms zijn om steeds het positieve te benoemen. Ook dat is op zich een prima eigenschap. Al kan het niet altijd helpend zijn wanneer je juist ruimte wilt maken voor je pijn. Ik ga dan als het ware bagatelliseren en daarmee maak ik mijn pijn weg.
Overigens heel herkenbaar om niet bij je pijn te willen zijn. Pijn doet gewoon pijn en je wilt pijn niet altijd voelen. Zeggen we ook niet vaak tegen onze kinderen, heb je pijn? Kom maar, kusje er op en weer door. Dan hoef je je pijn niet te voelen. Wat doe jij of ben jij gaan doen om je pijn niet te hoeven voelen? Ga je heel veel dingen doen, om maar niet te hoeven voelen. Of ga je de clown uithangen? Of ga je bagatelliseren?
Het is zo helend om je pijn wel te voelen. Om te rouwen, te huilen om de pijn die jij kent in jouw leven, om wat voor reden dan ook. Loop niet langer weg voor je pijn, maar laat je scherven er zijn.
Dit doet me denken aan Dina (is fictieve naam), de eerste keer dat ze bij me kwam zei ze ‘Ik verlang er zo naar om mijn leven ten volle te leven. Ik verlang naar heelheid.’ Gaandeweg haar proces lukte het haar steeds meer om ruimte te maken voor haar pijn, haar gebrokenheid er te laten zijn. En aan het einde van het proces liet ze me de afbeelding zien die je boven deze blog ziet. Tijdens een coach sessie had ze de vaas laten vallen. Dit was zo’n bijzonder, bijna heilig moment. De rillingen liepen over mijn armen.
De eerste keer lukte het haar niet om de vaas los te laten, pas na de derde keer viel hij in stukjes op de grond. De vorm van de scherven en de plek waar ze lagen was ook zo bijzonder. Dit was echt een moment waarop we samen de Heilige Geest echt aan het werk hebben gezien. Zo bijzonder om haar naar de scherven te laten kijken en te zien dat het goed was. Hoe pittig of pijnlijk sommige scherven ook waren, dit waren wel haar scherven en haar verhaal.
En in het laatste gesprek zei ze ‘deze gebroken vaas, staat symbool voor het omarmen van mijn verhaal, mijn gebrokenheid er laten zijn. Niet langer willen fiksen wat gebroken is, maar laten zijn wat er is. En in de pijn en in de scherven heb ik echt ervaren dat Jezus er bij was. Hij wil me helen en genezen wanneer ik mijn scherven aan Hem geef. En door ruimte maken voor mijn gebrokenheid en pijn en dit te durven voelen, lukt het me nu om mijn leven weer ten volle te leven.’
Verlang jij er ook naar om jouw leven ten volle te leven? Meer te laten zijn wat er is? Jouw eigen verhaal liefdevol te omarmen? Wil je leren niet langer weg te lopen voor je pijn, maar je gebrokenheid er te laten zijn?
Dan ontmoet ik jou graag! Ik wandel graag een tijdje met jou mee, zodat jij leert om jouw eigen verhaal liefdevol te omarmen en te groeien in het besef hoe waardevol jij bent.
