Waardevol en Uniek

Verdriet

by 4 Comments

Deze derde adventsblog gaat over de V van Verdriet.


Wat kan ik genieten van het schrijven van een kerstkaartje aan voor mij waardevolle mensen. Om terug te kijken naar de waardevolle genietmomenten die ik met die persoon in het afgelopen jaar heb beleefd of gewoon om de ander te bemoedigen. Ik begin met het schrijven van de kaartjes met alleen mijn eigen naam er op. Nadat ik deze kaartjes heb geschreven wil ik beginnen met de kerstkaartjes die ik namens ons als  gezin wil versturen. Onbewust merk ik dat ik er niet zoveel zin meer in heb. In eerste instantie denk ik omdat dit komt omdat ik even geen inspiratie meer heb. Ik leg de kaartjes en enveloppen weg en ga iets anders doen. Ik kijk op mijn mobieltje en zie een Facebook berichtje voorbijkomen met de vraag: hoe ga  jij om met het wel of niet vermelden van de naam van je overleden kindje op een kaartje die jij stuurt?
Ik merk dat deze vraag me raakt en ineens komt het verdriet om Noah weer omhoog. Wat had ik graag vijf namen op het kaartje kunnen zetten. Tegelijk bedenk ik me: hoe ga ik dat eigenlijk doen? Zal ik wel of niet zijn naam er op zetten? Ik weet het niet zo goed. Ik merk dat ik door hierover na te denken weer dicht bij mijn verdriet kom. Ik loop dan ook even naar het plekje in onze huiskamer waar ik een herinneringsplankje voor Noah heb gemaakt. Ik steek de kaarsen aan. Kijkend in de vlammetjes denk ik aan ons kleine mannetje.
Dan zie ik op tafel  het boekje Jij bent waardevol  van Carianne Ros liggen, ik blader er door heen en lees de woorden:

‘Elke traan die jij gelaten hebt, heeft God in Zijn handpalm opgevangen, Hij huilde met je mee toen je verdriet had, hij voelde ook de pijn die jij in je  hart voelde toen je werd afgewezen of gekwetst. God heeft al jouw tranen bewaart, om er parels van te maken, zodat Hij een prachtige parelketting kan rijgen van jouw leven. Terwijl jij nog pijn en verdriet had, was God al bezig om daar iets moois uit tevoorschijn te laten komen’.

Wauw, mijn verdriet, mijn tranen mogen er zijn. God maakt van mijn tranen parels. God maakt ook van jouw verdriet en jouw pijn mooie parels. Ook al zie je dat op dit moment nog niet. God is daar nu al mee bezig. We mogen in deze periode uitkijken naar kerst. Jezus kwam naar deze aarde en Hij weet wat het is om verdriet te hebben, ook Hij heeft gehuild. Ook Hij heeft verdriet ervaren. Hij kwam naar deze aarde uit liefde voor jou. Hij wil dicht bij jou zijn in jouw verdriet en pijn.

In deze adventstijd mogen we uitzien naar de tweede terugkomst van Jezus, dan zullen de tranen uit onze ogen worden gewist en zullen wij degene die we nu moeten missen, weer ontmoeten, wat een schitterend vooruitzicht.

 

 

Ontvangen

by 3 Comments

Vandaag een tweede blog in de serie adventsblogs van dit jaar. Vandaag beginnend met de letter O. Ik heb gekozen voor het woord: ontvangen.

‘Hoor jij dat?’

‘Wat?’

‘Wat ze net tegen je zei.’

‘Hoe bedoel je?’

‘Ze gaf je net een compliment.’

‘Oh, ok’.

Herken jij dat, dat je het moeilijk vind om een compliment te ontvangen en echt binnen te laten komen?

Een tijdje terug las ik het volgende stukje uit het boek Laat los, leef los geschreven door Saundra Dalton – Smith: ‘Je bent waardevol voor God en Hij wil dat je Hem genoeg vertrouwt om te vragen. Sommige dingen waar je naar verlangt zal je alleen ontvangen als je er om vraagt. Om te ontvangen is er een bereidheid nodig om je kwetsbaar op te tellen. Je moet bereid zijn te vertrouwen dat de Gever jou goed genoeg kent om de dingen er uit te pikken die jou de meeste vreugde zullen geven’

Waardevol. Waardevol voor God. Ik ben waardevol voor God, laat ik dat wel echt goed tot me door dringen?  Vervolgens lees ik: God wil dat ik Hem genoeg vertrouw om te vragen. Vertrouwen. God vertrouwen, wat vind ik dat moeilijk. Het lukt me de ene keer dan ook beter dan de andere keer. Vragen. Vragen? Geven is makkelijker, toch?

Sommige dingen waar je naar verlangt zal je alleen ontvangen als je er om vraagt. Echt waar? Is het dan niet egoïstisch als ik iets vraag en als ik in mijn gebed met mijn ‘boodschappenlijstje’ op de proppen kom. Waar verlang ik eigenlijk naar, wat zou ik willen ontvangen? Rust, balans? Dat ik actiever aan de slag ga met de thema’s waardevol en uniek? En dan vanuit die verlangens ook open durven staan om te ontvangen wat ik daarvoor nodig heb, durf ik dat?

En jij? Waar verlang jij naar? Durf jij dat te delen om het ook te kunnen ontvangen?

Om te ontvangen is er een bereidheid nodig om je kwetsbaar op te stellen. Kwetsbaar opstellen is best spannend. Toch heb ik laatst mogen ervaren dat het echt zo werkt. De hele dag voelde ik mij al erg onrustig en was ik snel geraakt. Toen ik dit s avonds deelde met een aantal mensen waarbij ik mij vertrouwd voelde en even moest huilen, ontving ik daarna echte rust, omdat ik mezelf liet zien en in kwetsbaarheid mijn ruimte innam. Echt ontvangen kan dus pas nadat je geprobeerd hebt je kwetsbaar op te stellen.

Je moet bereid zijn te vertrouwen dat de Gever jou goed genoeg kent om de dingen er uit te pikken die jou de meeste vreugde zullen geven. Vertrouwen dat God mij goed genoeg kent om de dingen er uit te pikken die mij het meeste vreugde zullen geven. Het maakt me eigenlijk wel nieuwsgierig. Wat zal God voor mij in petto hebben, wat is Zijn plan voor mijn leven? Hoe is dat voor jou?

Over een paar weken is het kerst, durf jij je kwetsbaar op te stellen om het kerstgeschenk dat God aan jou geeft echt te ontvangen in jouw leven? Jezus kwam uit liefde voor jou, omdat jij waardevol voor Hem bent.

Waar ben jij bang voor?

by 1 Comment

Deze week begint de Kinderboekenweek en het thema is: griezelen. De thema van de christelijke Kinderboekenweek is: je hoeft niet bang te zijn. Griezelen is leuk. Je hoeft niet bang te zijn. Welke boodschap wil jij uitdragen naar je kinderen toe?

Wat wil je eigenlijk zeggen als je zegt je hoeft niet bang te zijn. Soms is je kind toch gewoon bang? Zeg je dan dat hoeft niet, of geef je je kind een knuffel en biedt je troost en veiligheid en kijk je samen naar de angst van je kind? Hoe doe je dat eigenlijk bij jouw eigen angsten? Wanneer jij ergens bang voor bent, durf je dat dan aan te geven? Durf je jouw angst er te laten zijn, of schaam je je daarvoor?

Zaterdag 23 september was ik bij een dag van Gods Vaderhart dat ging over de kracht van machteloosheid, waar Arie de Rover een lezing hield: ‘angst en schaamte, vormen de grootste belemmering bij kwetsbaarheid en vormen een muur, maar schaamte en angst onder woorden brengen is krachtig.’

Pfoe. Kwetsbaar durven zijn en eerlijk zijn naar mijn eigen angsten vind ik best wel spannend. Ik weet dat kwetsbaarheid echte verbinding geeft, maar dat neemt niet weg dat het niet makkelijk is en ook niet altijd leuk. Kwetsbaarheid betekent namelijk dat je naar je eigen angst en pijn toegaat. En naar je pijn toegaan, dat zegt het al, dat doet ook echt pijn. Ik ga dan ook liever weg bij mijn pijn. Toch voel ik me dan vaak wel alleen als ik wegga bij mijn pijn, dan zit ik weer verscholen achter mijn masker of mijn muurtje. Wanneer ik dan weer eerlijk ben naar mezelf en naar de ander open en eerlijk durf aan te geven waar ik bang voor ben of waar ik mij voor schaam, dan ontstaat er echte verbinding en word ik echt gezien. Dan ontstaan er de mooiste gesprekken. Mooi om juist dan wanneer je eerlijk bent over je eigen pijn, je ook over de pijn en angst van de ander kunt praten. Het begint dan ook met het omarmen van je angst.

Niet zeggen: je hoeft niet bang te zijn, maar: je mag bang zijn, probeer je angst niet te veroordelen, maar te omarmen. Zoals jouw kind met zijn of haar angst naar jou toekomt, en jij je dochter of zoon troost met jouw armen om hem of haar heen, zo mag je met jouw angst naar je Hemelse maker gaan, naar Papa. Je Hemelse Vader neemt je in Zijn armen en zegt tegen je: ‘Kom maar met je angst bij Mij, geef je angst aan Mij, kom dan gaan we er samen doorheen.’

In plaats van je hoeft niet bang te zijn wordt het dan: Je mag bang zijn, maar je hoeft niet alleen te zijn in je angst! Ben je bang, ga met je angst naar Hem, luister naar Zijn stem:

 

wees jezelf zoals alleen jij dat kunt

by 1 Comment

‘Weet je wat mama gisteravond gedaan heeft?’

Met haar nieuwsgierige kijkers kijkt mijn oudste dame me aan en vraagt ongeduldig: ‘Nou?’
‘Ik heb je opgegeven voor de musical Pocahontas’.

‘Echt waar? Super!! Wanneer is de uitvoering en wat is mijn rol? Wie zou Pocahontas mogen spelen? Wat voor kleren mag ik dan aan?’ De vragen buitelen over elkaar heen en mijn dochter stuitert alle kanten op. Zo leuk om haar enthousiasme te zien.

‘Je kon als kind altijd heel goed toneelspelen’,  was een compliment die ik laatst kreeg. Een compliment is natuurlijk altijd leuk om te horen. Maar hoe langer ik nadenk over deze woorden hoe meer ik mezelf de vragen stel: ‘vind ik dat echt wel zo leuk dat ik zo vaak toneel speelde? Was dit ook niet omdat ik het moeilijk vond om echt mezelf te laten zien? Hoe is dit nu? Speel ik nog steeds vaak een rol en verschuil ik mij achter een masker? In hoeverre durf ik echt mezelf te laten zien en echt mezelf te zijn?’ En nee, natuurlijk is er niets mis met toneelspelen. Heerlijk als dat een uitlaatklep voor je is. Maar als je in je dagelijks leven vaak een rol speelt, en vaak een masker opzet, dan kan dit erg vermoeiend zijn. Hoe is dit voor jou? Wanneer ben jij echt jezelf en wanneer speel jij een rol of zet jij je een masker op?

Wees jezelf zoals alleen jij dat kunt, mooie en bemoedigende woorden van Max Lucado. Maar wat als er voor jouw gevoel geen ruimte is om jezelf te kunnen zijn? Wat als er niet die veiligheid is, die je wel nodig hebt om jezelf te kunnen zijn? Dan zet je waarschijnlijk toch weer snel je masker op. Dat is zo lekker veilig. En echt, je hoeft ook niet altijd je hart te laten zien en altijd maar kwetsbaar te zijn. Je kunt er soms ook bewust voor kiezen om je masker op te zetten. Dit doet me denken aan het lied van Matthijn Buwalda, deze is voor jou. Op de momenten dat jij je veilig voelt, dan mag jij je zelf laten zien. Die veiligheid kun je ook zelf creëren door je ruimte in te nemen, kwetsbaar te durven zijn en jezelf te laten zien. Ik vraag mezelf ook wel eens af, wanneer ik me niet gezien voel door de ander: laat ik mezelf wel zien of verstop ik mij achter mijn masker? Een ander kan mij namelijk pas zien, als ik mezelf ook echt laat zien, zonder mijn masker.

Jezelf laten zien. Alles van jou. Je talenten. Je angsten. Je vragen. Je verlangens. Dat is niet altijd makkelijk, het vraagt om moed om jezelf te laten zien. Toch heeft God jou niet voor niets gemaakt zoals jij bent. Je mag jezelf laten zien zoals je bent. Jij bent jij. Jij bent mooi, precies zoals jij bent!

Wees jezelf zoals alleen jij dat kunt.

Jij bent uniek.

Jij bent Zijn unieke en geliefde kind!

 

 

nummer 1 van top 5 van waardevolle en unieke blogs 2016

by 1 Comment

HSP

Een paar weken terug was ik sinds lange tijd samen met onze jongste dochter weer eens in de kerk. Toen we in de hal van de kerk kwamen, bleef ze dichtbij me, ik moest haar zelfs oppakken. Ze wilde dichtbij me zijn, alle prikkels werden haar te veel. Ze klampte zich echt helemaal aan me vast en wilde me niet loslaten. Ze hield me zo stevig vast, dat het bijna beklemmend en benauwend was.

En toch, dat voelde goed, ik mocht er voor haar zijn. Gewoon zijn. Dat was genoeg. Ineens moest ik denken aan dat beeld, dat zij me echt helemaal aan mij vastklampte. Het werd haar allemaal even te veel en het enige wat ze kon doen was zich aan mij vastklampen. Ik vond het heerlijk om er op dat moment er voor haar te kunnen zijn en gewoon door er te zijn iets voor haar te kunnen betekenen.

Ik denk dat we zo ook naar God toe mogen gaan. Wanneer we onzeker zijn, ons kwetsbaar voelen mogen en alles op ons afkomt en we de dingen niet meer overzien mogen we ons vastklampen aan Hem. Hij wil er voor ons zijn. We mogen als het ware bij Hem op schoot zitten. En dat voelt zo goed, als ik dat weer besef. Ik hoef de dingen waar ik tegen op zie of die ik spannend vind, niet zelf te doen. Hij gaat met me mee; Hij geeft me kracht. Het binnenkomen van die prikkels waardoor Lois zich aan me vastklampte, herken ik ook bij mezelf. Soms kunnen dingen ineens heel erg binnenkomen. Zo ook ineens in een volle hal van de kerk. Wat is het dan beklemmend en benauwend, al die mensen om me heen en al die geluiden en prikkels.

zijn dichtb

Dan zou ik het liefst alleen willen zijn. Nee, niet helemaal alleen. Dichtbij Hem, bij Hem op schoot kruipen, me vastklampen aan Hem. Omdat ik steeds weer mag ervaren, bij Hem mag ik er zijn, mag alles van mezelf er zijn. Hij veroordeelt me niet. Daar waar ik mezelf soms zo vaak veroordeel. Wanneer ik weer eens te veel met mezelf bezig ben en te veel gericht ben op mijn eigen dingen. Wanneer het me niet lukt om naar de kerk te gaan, omdat alles zo op me afkomt. Alle drukte, de mensen, de prikkels.

Een tijdje terug las ik op de website van DNA coaching een mooi stukje over hoog sensitiviteit:

Hoog Sensitiviteit wordt vaak als een handicap of gebrek ervaren. Als een ‘opgave’ in plaats van een ‘gave’. Hoe komt dat? Dat komt doordat een HSP geen natuurlijk ingebouwd filter heeft, die alleen de mooie ervaringen toegang geeft in de juiste dosering. Hoe fijn zou het zijn als dat wel zo was! Maar helaas. De werkelijkheid is dat iedere prikkel, prettig of onprettig, direct keihard binnenkomt en ook nog eens op een diep niveau wordt verwerkt. Zo kan een scherp prikkend kaartje in een kledingstuk al tijdelijk het gevoel geven van ‘de hel op aarde’. Denk ook aan harde schelle geluiden, stank, heftige emoties als woede en schuld en het gevoel van onrecht. Niemand vind dit prettig en leuk, maar bij een HSP komen deze dingen extra hard en diep binnen en duurt het daarom ook extra lang om hiervan te herstellen.

Ik heb  mijn hoog gevoeligheid ook lang als negatief ervaren. Wat voelde ik me vaak een huilebalk, als ik snel werd geraakt door muziek, door mooie woorden, door de mooie natuur. Of op momenten dat ik veel mensen om me heen heb, maar niet echt contact heb met een ander. Wat kan ik dan moe worden van alleen even vijf minuten ergens staan wachten met veel prikkels om me heen. Ja, daarvan moet ik dan echt even bijkomen. Doordat ik dit niet van mezelf accepteerde en mezelf een aansteller vond en mezelf veroordeelde, werden de emoties heftiger, waardoor ik het vaak niet onder controle had. Ik wilde niet dat anderen dit zagen en daardoor trok ik me terug en ging het liefst zo min mogelijk naar buiten.

Maar sinds mijn coachingsgesprekken van de afgelopen jaren en de cursus groundwork, heb ik mogen ervaren: alles van mij mag er zijn, ook mijn hoog gevoeligheid. Daar waar ik eerder mezelf veroordeelde, omdat ik zo snel ging “janken”; ben ik Hem nu dankbaar dat Hij mij een talent van gevoeligheid heeft gegeven.

Ik heb geleerd om mijn gedachten om te vormen, van HSP: wat moet ik daar mee? denk ik nu: HSP, ik ben ok!

Door mijn gevoeligheid, weet ik emoties van mezelf en de ander goed aan te voelen. Het helpt mij om er over te schrijven en kwetsbaar te durven zijn. Dat is iets dat ik steeds meer ben gaan beschouwen als een talent. Ja, heel mooi hoe Alice van DNA coaching dit beschrijft in haar blog: “van opgave naar overgave”

Hoog Sensitiviteit is een gave. Het is je als HSP-er namelijk ‘gegeven’ om meer waar te nemen dan gemiddeld en alle mooie dingen van het leven extra intens en diep te ervaren. Door deze ervaringen ook zelf mede te creëren en te delen, wordt een Hoog Sensitief Persoon over het algemeen als creatief, liefdevol en enthousiast ervaren. Hoog Sensitieve Personen zijn vaak ware levenskunstenaars.

Herken jij ook kenmerken van een Hoog Sensitief Persoon? Hoe is dit voor jou?

Of herken jij iets bij je kinderen?

En ja, ik weet iedereen is uniek. Dus bij iedereen zal het zich weer op een andere manier uiten. Maar het kan soms wel helpen om bepaalde tips te krijgen hoe je om kunt gaan met het verwerken van prikkels. Hoe je kunt leren om voor jezelf te kiezen. Je bent dan niet egoïstisch, maar het helpt je juist om goed in balans te zijn en te blijven en er daardoor meer voor je omgeving kunt zijn.

En tot slot wil ik je meegeven:

Je bent waardevol!

Alles van jou mag er ZIJN!

Je bent Zijn waardevolle en unieke kind!

nummer 2 van top 5 van waardevolle en unieke blogs 2016

by Leave a Comment

Vanuit kwetsbaarheid verbonden met Hem en de ander

SONY DSC

Gisteren was het ontdekzondag, dit is een jaarlijkse themazondag, georganiseerd vanuit dit Koningskind, waarbij leden van kerkelijke gemeentes worden uitgedaagd om écht naar elkaar om te zien, of iemand nu een waarneembare beperking heeft of niet.

Dit jaar was het thema ‘Hartelijk Verbonden’. Tijdens de dienst werd stil gestaan bij het verhaal over de verlamde man die door zijn vier vrienden bij Jezus wordt gebracht (Marcus 2: 1-12). Als je het verhaal leest is je eerste gedachte misschien: een man met een beperking wordt geholpen door gezonde vrienden. Dus sterk helpt zwak. Maar je kan het ook anders bekijken. De verlamde zet zijn vrienden in beweging om Jezus te ontmoeten. Verbonden door vriendschap helpen zij elkaar.

Ik heb zelf ook een bijdrage mogen leveren aan de dienst. Het was een mooie dienst, waaraan verschillende mensen een bijdrage mochten leveren. Ik ben dankbaar dat ik een bijdrage heb mogen leveren aan de dienst. Wat vond ik het spannend om te doen, maar op het moment dat ik het deed, mocht ik echt rust en kracht ervaren. Hij gaf me rust en kracht om de volgende woorden te spreken:

Kwetsbaarheid begint met moed, de moed om er te zijn en jezelf te laten zien.

Mooie woorden die ik een jaar terug las in het boek van Brene Brown de kracht van kwetsbaarheid.

Maar nu ik hier zo sta denk ik, slik waarom moet ik zo nodig moedig zijn of mezelf laten zien?

Waarom vind ik kwetsbaar durven zijn zo belangrijk?

Omdat ik er zoveel voor terug krijg als ik me daadwerkelijk kwetsbaar opstel.
Dan ontstaat er echt verbinding met anderen. De moed om er te zijn; er echt zijn, gewoon zijn… Dat is genoeg en dan jezelf laten zien!

Maar dat is niet makkelijk en gaat met vallen en op staan.

Wat heb ik in de afgelopen jaren veel geleerd over kwetsbaarheid. Wat voelde ik mij kwetsbaar toen ik vlak na de bevalling te horen kreeg dat Lois onze jongste dochter het syndroom van down heeft. Maar nu bijna 5 jaar later. Wat voel ik me dankbaar en een trotse mama. Door haar heb ik geleerd om te genieten van het nu, steeds meer puur en echt, gewoon mezelf te zijn.

Ik heb de afgelopen jaren heb ik steeds weer mogen ervaren en ontdekken: ieder mens is waardevol en uniek.

We zijn allemaal waardevolle en unieke kinderen; Zijn kinderen. Juist in kwetsbaarheid mogen we echte verbinding krijgen met elkaar, maar bovenal met Hem.

Wat voelde ik me dichtbij Hem toen Lois afgelopen december geopereerd werd aan haar hartje. Maar wat gaat er ook veel kracht uit van gebed. Zo fijn om die verbinding met anderen te mogen ervaren door gebed. Mooi om me gedragen te mogen voelen door Hem. Hij gaf kracht en rust.
Hij geeft me ook kracht om moedig te zijn en mezelf te laten zien. Ik wil jou ook uitnodigen om in de gemeente jezelf te laten zien.

Probeer het maar om kwetsbaar te zijn, in een voor jou veilige omgeving. Ik bid dat we samen als gemeente die veiligheid kunnen creëren. Zodat we in verbinding met Hem ook verbonden mogen zijn met elkaar. Verbonden in kwetsbaarheid.

Want juist in onze kwetsbaarheid wordt Zijn kracht zichtbaar!
Verbonden met elkaar door Hem.

Tot slot een vraag en een gedicht:
In hoeverre durf jij in de kerk kwetsbaar te zijn?
In hoeverre durf jij echt en puur, jezelf te zijn?

Vervolgens slot ik af met het gedicht:

Uniek,

zijn we allemaal

Uniek,

ieder met zijn eigen verhaal

Uniek,

de Schepper gaf ons leven

Uniek,

Hij heeft ons geweven

Uniek,

ieder met zijn eigen talent

Uniek,

omdat jij jij bent

Uniek,

om van elkaar te leren

Uniek,

elkaar bemoedigen en inspireren

Uniek,

verbonden met elkaar door Hem

Uniek,

samen luisteren naar Zijn stem

Durf kwetsbaar te zijn en kom in verbinding met de ander, maar bovenal met Hem

by 4 Comments

Bleuh, wat voel ik mij onrustig zeg, ik wordt er echt helemaal gek van. Afgelopen nacht heb ik ook al niet heel lekker geslapen, omdat ik mij zo onrustig voelde. En de onrust gaat maar niet weg. Zie ik er dan echt zo tegen op om morgen naar het werk te gaan, na een afwezigheid van een aantal weken en omdat ik morgen ga beginnen met een nieuwe functie? Blijkbaar!

“Maar waarom? dat stelt toch niet zoveel voor? Bijna alle collega’s waar je mee gaat samenwerken die ken je al, of omdat je in het verleden met ze hebt samengewerkt of omdat je ze kent als PenO collega. Die onrust is dus nergens voor nodig”

Ook waren mijn gedachten steeds: “die onrust is nergens voor nodig, dat je er tegen opziet als je dochter wordt geopereerd is logisch, maar nu voor zo’n nieuwe functie, waarbij je gaat samenwerken met collega’s die je al wel een beetje kent, nee dat is echt niet nodig”

Ja, ik weet dat ik me niet onrustig hoef te voelen en er niet tegen op hoef te zien, maar toch voel ik me wel zo, ik vind het wel spannend.

En om de spanning te verminderen zoek ik contact met mijn vriendinnen. Tegen de een vertel ik dat ik spanning ervaar, omdat ik morgen aan mijn nieuwe functie begin, en kreeg ik de reactie: “Ik snap dat het spannend is, maar niet bang zijn. Je doet het ongetwijfeld geweldig en gelukkig is het wel hetzelfde plekje en niet allemaal vreemde nieuwe gezichten.” Wauw, fijn zo’n begripvol antwoord, ik voel me echt begrepen.

Aan de ander vertel ik het ook en krijg ik als tip: misschien dat het helpt om muziek te luisteren. En ja, dat helpt: “Even luisteren naar opwekkingsmuziek luisteren en mee te zingen, mezelf als het ware moed inzingen.”

2015-11, Johanneke 12

Aan een ander vraag ik om te bidden voor me, zodat ik meer rust mag ervaren. Zelf lukt het me namelijk niet om te bidden. Daar heb ik de rust niet voor. En wat mocht ik rust ervaren, omdat zij voor me ging bidden.

Heerlijk om zo in verbinding met anderen ook weer meer verbinding met mezelf te krijgen. Door de ogen van een ander, lukte het me om ook niet meer zo veroordelend naar mezelf te zijn.

De ene keer heb ik het eerst nodig om echt in verbinding met mezelf te komen, voordat ik echte verbinding kan maken met een ander. Nu was het een keer andersom. Mooi om ook daarin te mogen merken: wanneer ik me kwetsbaar opstel en eerlijk ben naar mijn gevoel en dit deel met anderen, dan krijg ik daar zoveel voor terug. Dit doet me denken aan de woorden:
“Kwetsbaarheid, begint met moed. De moed om er te zijn en je zelf te laten zien” mooie woorden van Brene Brown, in haar boek de kracht van kwetsbaarheid.

Ja, ik heb me laten zien aan mijn vriendinnen en nu ook aan jou. Maar dat kwetsbaar en eerlijk durven zijn, geeft zoveel verbinding en dat is echt zo mooi.

Het mooiste is nog als ik door verbinding met anderen ook weer verbinding met Hem krijg. Ik kreeg namelijk de volgende tekst ook doorgestuurd:

Deuteronomium 31:8
De Heer zelf gaat voor je uit, Hij zal je bijstaan en geen moment van je zijde wijken. Wees niet bang en laat je door niets ontmoedigen.

Wauw, zulke mooi woorden.

Hij gaat me mee. Hij ging met mee in het ziekenhuis bij de operatie van mijn jongste dochter, maar Hij gaat ook met me mee als ik weer aan het werk ga. Hij zal geen moment van mijn zijde wijken, ook niet als ik ga beginnen in mijn nieuwe functie.

Ik mag dan ook in verbinding met mezelf, de ander en Hem weer ervaren: Ik mag er zijn. Alles van mij mag er zijn, ook als ik iets spannend vind. Mij onrust mag er gewoon zijn.

Durf jij eerlijk te zijn naar je gevoel en kwetsbaar over hoe jij je voelt?

Ik bid voor jou dat jij ook verbinding mag ervaren met jezelf, de ander, maar bovenal met Hem!

Met deze blog doe ik mee aan de bloghop van christelijke bloggers van de maand januari, met als thema: verbinding. De bloghop wordt georganiseerd door Lineke, met haar blog: kostbaar en geliefd.

Archief

%d bloggers liken dit: