Vandaag staat in de schijnwerpers een hartelijke en waardevolle vrouw die het actieboek voor de Week van het Christelijke Boek heeft geschreven: Marianne Grandia.
Actieboek voor de Week van het Christelijke Boek
Marianne begint te vertellen over haar nieuwste novelle: Lichtval. ‘Vlak na de boekpresentatie van Onder Zijn Vleugels werd ik gebeld door de uitgever. ”Zit je? Jij bent geselecteerd om het actieboek voor de Week van het Christelijke Boek te schrijven voor 2019.” Ik vond het een enorm voorrecht dat ik gekozen was, maar tegelijk vond ik het ook heel spannend. Bovendien wilde ik graag zo snel mogelijk verder met het vervolg op Onder Zijn vleugels. Maar tegelijk zag ik het ook als een geschenk van God om met zo’n novelle een breder publiek te mogen bereiken. En gelukkig had ik vrije keuze wat onderwerp betreft. Normaal gesproken schrijf ik boeken om pastoraal te bemoedigen, maar Lichtval is vooral een boek waarbij ik mijn lezers wil prikkelen en uitdagen om zich aan het verhaal te spiegelen en te kijken of ze er iets in hun eigen leven mee kunnen.’
Mariannes verhaal
Dan begint Marianne haar eigen verhaal te vertellen. ‘Als kind schreef ik lange brieven naar mijn zus. ‘’Jij moet iets met schrijven gaan doen’’ zei ze dan, maar dat deed ik niet, omdat ik niet durfde. Tot mijn 45e. Door Gods genade heb ik liefdevol naar mezelf leren kijken. Ik heb vergeving, heling en bevrijding mogen ontvangen en leerde dat mijn waarde niet ligt in wat ik goed of fout doe, maar in wie ik ben: een dochter van mijn Hemelse Vader en onvoorwaardelijk geliefd door Hem. Daardoor verdween die altijd aanwezige behoefte aan goedkeuring van mensen en durfde ik meer. Leven vanuit Gods genade is zo anders dan leven vanuit prestaties en bevestiging. Dit wilde ik ook doorgeven aan andere vrouwen. Uiteindelijk heb ik zelfs mijn kantoorbaan opgezegd, omdat er steeds meer vrouwen op mijn pad kwamen. Zo kon ik hun meer tijd en aandacht geven, een luisterend oor bieden en met hen bidden. In deze periode heb ik ook de cursus pastorale hulpverlening gevolgd en heb ik de Stichting Selah opgericht. Het is heerlijk om door middel van gesprekken en spreekbeurten iets te mogen weerspiegelen van de liefde en genade van God!
In die tijd deed ik ook interviews voor het blad Eva, waaronder een interview met Lynn Austin. Bij dit interview was ook iemand van de uitgeverij aanwezig. Na afloop van dit interview kregen we het over vertalen. Zo ben ik begonnen met het vertalen. Inmiddels heb ik ruim dertig romans vertaald, al staat het vertalen nu op een zeer laag pitje omdat ik er geen tijd meer voor heb. Op een gegeven moment (2009) vroeg een van de redacteuren mij of ik zelf ook schreef. “Ja, wel columns, en in een regionaal krantje, maar verder niet echt,’’ zo reageerde ik. Al had ik op dat moment al een klein deel van mijn roman Witter dan sneeuw geschreven. Alleen durfde ik het niet te laten lezen, want ik was bang dat ze het slecht zouden vinden, of raar. Maar toen was het alsof God tegen me zei ‘’Heb ik je niet geleerd, dat je dingen mag gaan durven en gewoon gaan doen? Ga maar ontdekken wat je kunt! En als het van Mij is, wil je het dan gaan doen?’’ Daar reageerde ik op door uit te spreken ‘’Ja Heer, als het van U is, wil ik het gaan doen.’’ Vervolgens heb ik de eerste hoofdstukken ingeleverd bij de redacteur. Zij was heel enthousiast en uiteindelijk verscheen in 2011 Witter dan Sneeuw, mijn debuutroman.’
Gebed tijdens het schrijven
Marianne is God iedere keer weer dankbaar als ze een boek heeft geschreven. ‘Het schrijven gaat me niet makkelijk af, het is vaak echt een worsteling. Bij ieder boek heb ik dan ook een gebedsgroep om mij heen staan, die niet alleen voor mij en het schrijfproces bidt, maar ook voor de lezers en de uitwerking van het boek. Op een gegeven moment zat ik bij het schrijven van Witter dan Sneeuw echt helemaal vast. Tijdens de afwas bad ik wanhopig tot God: ‘’Heer, als U wilt dat dit boek er echt gaat komen, dan zult U me nu moeten helpen, want ik weet het niet meer.’’ En op dat moment kreeg ik als in een film de beelden van het vervolg van het boek te zien. Dat was zo’n bijzonder moment, dat ik niet snel meer zal vergeten.
Mijn lijftekst is dat wij de goede werken mogen doen die Hij heeft voorbereid. Als God achtentachtig boeken voorbereid heeft, dan ga ik nog achtentachtig boeken schrijven. Maar is het er nog één, dan is dat ook prima.’
Comfort my people
‘Tijdens het schrijven zit ik in een coconnetje en moet ik niet te veel prikkels opzoeken. Ik begin vaak gewoon met schrijven en al schrijvende komen de hoofdpersonen tot leven. Ik weet dan nog niet precies hoe de verhaallijn loopt of hoe het boek eindigt. Eerst was mijn cocon het tuinhuisje van mijn zus, maar tegenwoordig heb ik thuis een eigen plekje.’
Marianne laat me haar prachtige schrijfkamer zien. De kamer is voor haar echt een plekje waar ze in alle rust kan schrijven. Boven haar bureau hangt een quilt, een levensquilt, gemaakt door haar zus Rieteke Hoogendoorn (www.bijbelquilts.nl) Als je goed kijkt, zie je rechtsonder twee mensen, degene met de witte lijn is de persoon van Jezus, die onzichtbaar aanwezig is. In de linkerbovenhoek zie je de regenboogkleuren.
Naast haar laptop staat een prachtige afbeelding van kunstenares Nicole Schiffers van der Meijden, waarop je kunt lezen: ‘Comfort my people.’ Troost mijn volk. ‘Deze woorden inspireren mij om datgene te schrijven, wat God in mijn hart legt. Om mijn lezers te bemoedigen en te troosten.
De enige reden waarom ik schrijf, is de kracht van verhalen. Al zouden er maar een paar lezers worden geraakt en Gods liefde mogen ervaren, dan is het al goed. Ik hoop dat mijn verhalen tot zegen mogen zijn voor mijn lezers. Zo bijzonder vind ik het dan ook om de brieven en mails van ze te mogen ontvangen, waarin ze vertellen hoe God hen door een verhaal heeft geraakt. Jezus maakte Zelf ook gebruik van verhalen om dingen uit te leggen. Er gaat echt kracht van verhalen uit. Een mooi voorbeeld hiervan is voor mij het boek Bevrijdende liefde van Francine Rivers, waardoor heel veel mensen meer zicht gekregen hebben op Gods trouw en liefde.’
Spreken, mensen live bemoedigen
Marianne vindt het heerlijk om het schrijven te combineren met het spreken, omdat schrijven soms best eenzaam kan zijn. ‘Zo heb ik wel eens een dag, dat ik de hoofdpersoon van mijn boek meer heb gesproken, dan mijn eigen man. Ik geniet dan ook enorm van het spreken, omdat ik dan ook echt contact met mensen heb en er interactie is. Eerder vond ik het spannend om op een podium staan. Als de mensen naar me keken, maakte me dat onzeker. Maar omdat ik nu mijn waarde niet meer uit goedkeuring haal, is het veel minder belangrijk hoe mensen naar mij kijken of wat ze van me vinden. Een reactie die ik vaak terug krijg is: ”Wat dapper dat je zo kwetsbaar durft te zijn.” Maar ja, hoe kan ik met mijn eigen luiken dicht vertellen dat het goed is om vanuit kwetsbaarheid jouw verhaal te delen, dan komt het toch helemaal niet over?’
Tot zegen zijn door je eigen barsten
In november beleeft Selah haar tienjarig bestaan. ‘Dankbaar kijk ik terug op de afgelopen tien jaren van Selah. Wat mochten we, samen met veel vrijwilligers, tot zegen zijn voor veel vrouwen. Een van de weekenden was het thema ‘’In kannen en kruiken.’’ Wat denken we vaak dat we alles wel in kannen en kruiken hebben. Aan het begin van het weekend lieten we het filmpje zien van een waterdrager met twee kruiken, waarvan er eentje barsten had. Juist door zijn barsten heen was deze kruik tot zegen voor zijn omgeving, omdat er plantjes groeiden op de plek waar er water door de barsten heen sijpelde.
Marianne wil jou als volger meegeven: ‘Juist in jouw gebrokenheid, door jouw barsten heen, mag en kun je tot zegen zijn voor anderen, door eerlijk en kwetsbaar te zijn.’
Marianne, dank je wel voor het delen van jouw verhaal.
